ΧΑΡΤΑΕΤΟΙ...

Πάντα το τελευταίο τριήμερο πριν τη Σαρακοστή μου δημιουργούσε ανάμικτα συναισθήματα.

Από τη μια είναι το πρώτο καλό "καθισιό" μετά τις γιορτές.
Αν πεις δε ότι συνδυάζεται και με το γλέντι της Αποκριάς, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα καλύτερα.

Βέβαια είναι χρόνια τώρα που οι Απόκριες περνάνε μάλλον "ντούκου". Με δουλειά μέχρι την τελευταία στιγμή και απλά κάποια "σφήνα" κρασοκατάνυξη την Τσικνοπέμπτη.

Ωστόσο έχουν περάσει και καλές Απόκριες.

Εκείνη όμως τη μέρα που δεν αλλάζω με τίποτα είναι η Καθαρή Δευτέρα.

Δεν ξέρω, μικρός σπάνια πέταγα χαρταετό. Είναι όμως καμιά δεκαριά χρόνια τώρα που λατρεύω να κάνω αυτό το πράγμα.

Αισθάνομαι ότι αυτό το μισό τετραγωνικό χαρτί σηκώνεται κάθε χρόνο κουβαλώντας ελπίδες, όνειρα και προσδοκίες.

Κι απο κάτω ο αγώνας, καταρχήν για να σηκωθεί και μετά για το που θα φτάσει.

Κι η αγωνία για να μην χαθεί, να μη σκιστεί και, ακόμα κι αν δεν πάει και πολύ ψηλά, τουλάχιστον να μην καταστραφεί.

Να καταφέρουμε να τον μαζέψουμε σώο κι αβλαβή για να τον έχουμε και του χρόνου.

Δεν ξέρω αλλά εμένα όλο αυτό μου θυμίζει την ίδια τη ζωή.

Τα όνειρα που γεννιούνται, που αντρώνονται, που γίνονται ελπίδες και προσδοκίες κι ανεβαίνουν ψηλά.

Και που παλεύουμε συνέχεια κι αν ακόμα δεν εκπληρωθούν να μην τα τσαλαπατήσουμε.

Να τα έχουμε και για του χρόνου. Και για πάντα...

Να μας μένει η χαρά να τα ξαναζούμε έστω μια φορά το χρόνο.

Είναι σαν αυτό το μινόρε-ματζόρε που εναλάσσεται στο ομώνυμο ορχηστρικό του Μίκη.

Το αργό 5/8 και μετά η ματζόρε έκρηξη, ο χορός. Και πάλι από την αρχή...


Τα όνειρά μας πάντα θα σηκώνονται ψηλά στον ουρανό της Καθαρής Δευτέρας.

Οι χαρταετοί μας θα κουβαλάνε τις ελπίδες μας ψηλά και θα τις καμαρώνουμε.

***

Σαν μικρός χαρταετός σηκώνεται κι αυτή η μικρή σελιδούλα αυτό το τριήμερο.

Έχουμε πολλά να πούμε, αλλα προς το παρόν θέλω να πω μόνο ένα:

κρατήστε αυτό το έθιμο, είναι μια φοβερή αίσθηση ελευθερίας και αισιοδοξίας !