ΠΟΣΗ ΞΕΦΤΙΛΑ ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΝΙΩΣΩ...

Βιώνουμε μια πρωτοφανή για τα ελληνικά, αλλά και για τα ευρωπαϊκά ίσως δεδομένα, εποχή της χώρας μας. Μιας χώρας που την εξευτελίζουν οι πάντες, από τους Τούρκους που στέλνουν φρεγάτες στο Σούνιο μέχρι τους χοντοκομμένους Γερμανούς, των οποίων η πολιτιστική πινελιά σε ένα αρχαίο ελληνικό άγαλμα τελειώνει στο να προσθέσουν ένα εξίσου χοντροκομμένο κωλοδάχτυλο (αλήθεια ρε Καραγκιόζηδες, πριν να φτιάξετε το αριστούργημά σας, τουλάχιστον δε μπορούσατε να δείτε πώς φιλοτεχνούσαν τα γυναικεία δάχτυλα οι δημιουργοί της ως άνω εποχής; έτσι, για να ταιριάζει, λέω εγώ τώρα).

Αλλά αυτή είναι η εισαγόμενη ξεφτίλα. Υπάρχει όμως και η ντόπια, όπως πάντα πολύ χειρότερη.

Υπάρχει ένας αστυνομικός των ΜΑΤ (που φυσικά ούτε το όνομά του δεν είχε το θάρρος να πει, δε λέμε να ζητήσει συγνώμη...) που ψεκάζει χημικά στο πρόσωπο του Μανώλη Γλέζου. Ένας "άνθρωπος" που αφ' ενός δεν γνωρίζει εξ' όψεως μια ηρωϊκή μορφή, ένα σύγχρονό μας (για πόσο ακόμα) σύμβολο (ε βέβαια, ο Σισέ ήταν;), αλλά και που, αφ' ετέρου, ανεξάρτητα από την άγνοιά του, δεν σέβεται ούτε τα άσπρα του μαλλιά.

Κι από την άλλη υπάρχουν, την ίδια στιγμή που οι εργαζόμενοι διαδηλώνουν κόντρα στα απάνθρωπα οικονομικά μέτρα, εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας που παίρνουν σβάρνα τα περίπτερα για να καμαρώσουν πώς ακριβώς τοποθετεί το μπουκάλι με τη σαμπάνια η κυρία Τζούλια Αλεξανδράτου στο μουνί της.

Υπάρχουν την ίδια στιγμή εκατοντάδες έγχρωμοι που διανέμουν το συγκεκριμένο υλικό "κάτω του κόστους" στα φανάρια, και υπάρχουν ταυτόχρονα εκατομμύρια άλλοι που χώνονται στις "ειδικές" ιστοσελίδες (οσονούπω απ' ότι μαθαίνω θα διαμαρτυρηθούν με πορείες γιατί έκλεισαν τη "ναυαρχίδα" αυτών, "gamato.info" !)

Ιδού λοιπόν το προϊόν που εφηύραμε άμα τη αμαυρώσει του αγάλματος της Αφροδίτης της Μήλου, συνεχίστε τις ωραίες σας συζητήσεις στις εκπομπές υπό το γενικό τίτλο "Παρασύρθηκε" και πάμε παρακάτω.

(το πρωτότυπο πλάνο είναι ιδιοκτησίας "SIRINA" κλπ.κλπ., λεζάντα το τραγούδι "Του οκτάωρου οι πεσόντες νανουρίζονται με τσόντες", Άγαμοι θύται-συμβολικό...)

Υπάρχει όμως,την ίδια εποχή, μια πρώην τηλεοπτική σταρ και νυν οικογενειάρχης κυρία, ονόματι Γωγώ Μαστροκώστα, που συγκλονίζει όποιον έχει μείνει ακόμα να συγκλονίζεται, λέγοντας όχι ότι έχει καρκίνο - δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία - αλλά

"Την τρίτη μέρα που κρατούσα την κορούλα μου, μου είπαν ότι έχω καρκίνο, και είπα μέσα μου ότι δεν πρέπει αυτό το παιδί να μεγαλώσει χωρίς μάνα".

Δήλωση-μεγαλείο, που αν και δημοσιευμένη στον τύπο ατύχησε να πέσει πάνω στα επιτεύγματα της ως άνω εικονιζομένης, και φυσικά να θαφτεί για το διάστημα που υπήρχαν τα πιο φλέγοντα θέματα...

Επειδή λοιπόν πολλές φορές ψάχνουμε να βρούμε πρότυπα στην εποχή μας, ομολογώ ειλικρινά ότι ήμουν ο τελευταίος που θα ισχυριζόμουνα ότι ένα τέτοιο πρότυπο θα μπορούσε να βρεθεί στο πρόσωπο της Γωγώς. Θα μπορούσαμε κάλλιστα να το ψάξουμε στους "καλοθελητές" που νουθετούν την παραστρατημένη Τζούλια, γιατί όχι; Όσο πιο πολύ τη σήμερον ημέρα κάνεις το άσπρο μαύρο, τόσο καλύτερο πρότυπο γίνεσαι. Βλέπε πολιτικοί και δημοσιογράφοι... Βλέπεις όμως που δεν είναι έτσι;

Και μια που έπιασα αυτή την τελευταία "φάρα" : λοιπόν κύριοι, θυμάστε κάτι παλιές ελληνικές ταινίες, που έσκαγε η είδηση σα βόμβα, μετά βλέπαμε πλάνα από ρολλά να τρέχουν στους κύλινδρους των μηχανών, και όλα αυτά κατέληγαν σε κάποιο καρδιακό επεισόδιο ή αυτοκτονία του Κατράκη, εξεζητημένο ίσως αλλά απόλυτα ρεαλιστικό;

Θυμάμαι το συγκλονιστικό διάλογο από το "Ήταν όλοι τους παιδιά μου", του Άρθουρ Μίλλερ, όπου ο δολοφόνος πατέρας στην απεγνωσμένη ερώτηση του γιού για τον αδερφό του "Αφού μπορούσες να τον σώσεις, γιατί δεν το έκανες;" απαντά "Οι εφημερίδες, παιδί μου. Τι μπορούσα πια να κάνω, ήρθαν να με πάρουν με τις χειροπέδες απ' το εργοστάσιο..."

Ναι, υπήρξαν εποχές που αυτό που δυστυχώς αποκαλείται ακόμα και σήμερα "δημοσιογραφία" είχε δύναμη, ανεξαρτησία, ηθική, τιμιότητα, σταθερότητα. "Αλλα όλα αυτά κάποτε..." που έλεγε και ο Κούρκουλος. Και το κάποτε, είναι -σήμρα περισσότερο- πολύ κοντα στο ποτέ. Η Γωγώ θα αγωνιζεται να σταθεί σαν μάνα στο παιδί της για να γνωρίσει όταν μεγαλώσει τη δημοσιογραφία που βιώνουμε ΣΗΜΕΡΑ, αλλά και την πολύ χειρότερη εξελίξιμη μορφή της. Τη δημοσιογραφία των "κρατικών πακέτων", των διαφημίσεων, των δανείων, των ομίλων, των εξαγορών, των DVD, της φίμωσης του διαδικτύου, της ΕΣΗΕΑ με τα μπλοκάκια, της δημοσιογραφίας-προθαλάμου για τη Βουλή και άλλα "εις ανώτερα" (Παναγιωτόπουλος, Ρουσσόπουλος, Ευθυμίου, Κανέλλη ¨και πάντων των αγίων"), του κουκουλώματος, των μηνυμάτων στο 54991, της κλειδαρότρυπας και της κρυφής κάμερας, και όλων αυτών που περιγράφτηκαν στην ιστορική φράση του Θανάση Μάνθου από το "Αγκάθι" του 1980 που έλεγε "μια μέρα το ουρλιαχτό σου θα το θεωρήσουν διαφημιστικό σλόγκαν" (πολύ που άργησε...)

Και πολύ στερεότυπα θα έλεγε κανείς "τι άλλο περιμένουμε να δούμε πια...". Αλλά αυτή η φράση δεν έχει πια απάντηση, έχει γίνει εφιάλτης. Αφού η κατάσταση, στην εποχή που ο Σολωμός μπορεί να είναι ο άντρας της Μαρίας Σολωμού και ο Λεωνίδας επαγγελματική ψησταριά, ο πάτος δεν είναι πλέον διακριτός, και ακόμα και ο πιο νοσηρός νους δε μπορεί να γράψει το τέλος του σήριαλ!

(Παντελώς) ελλείψει αληθινής δημοσιογραφίας, ακούμε Μίκη Θεοδωράκη (όποιος δεν τον ξέρει, μπορεί να τον ψεκάσει, όπως γράφτηκε σε άλλο blog), Μάνο Ελευθερίου, Μανώλη Μητσιά "Κάθε πρωί που ξαναρχίζει". Αφιερωμένο στους ανθρώπους της δουλειάς και στους δημοσιογράφους της ξεφτίλας...

"Μα ποιός πονάει για όλα αυτά, και ποιός γι αυτά θα γράψει..."