2π, όπου π = 3.1415... = ΑΕΙ Ο ΘΕΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ...

Πάνε εικοσιτρία χρόνια, από το 1995, που αποφασίσαμε οικογενειακώς να μεταφερθούμε στην Ανατολική Αττική... Φτιάξαμε αυτό που λένε "το δικό μας κεραμίδι", επενδύσαμε τα αποθεματικά μιας ζωής, κι αφού πέρασε μια εφταετία μέσα σε χίλια βάσανα, μέχρι να (μισο)ολοκληρωθεί το σπίτι, αναχωρήσαμε για το Νέο Βουτζά... Την περιοχή που η αλήθεια είναι, τότε δεν ήξερε κανείς, ενώ μετά τη μάθαν όλοι από τις πυρκαγιές... Πυρκαγιές;  Ναι, νομίζω ότι η φετινή ήταν η πέμπτη που πέρασε από το σπίτι μου, τα 23 αυτά χρόνια... Άλλες με μεγάλες ζημιές στο σπίτι (κυρίως στα κουφώματα), άλλες με μικρότερες. Τον κήπο μου, για παράδειγμα, τον έχω ξαναφυτέψει 2-3 φορές, κι ευτυχώς αυτή τη φορά (που μου φάνηκε και σαν ανέκδοτο, δηλαδή), παρέμεινε καταπράσινος εκτός από λίγα θαμνάκια που κάηκαν "για το καλό" ! Ας ξεκινήσω από το Νέο Βουτζά : ο οικισμός ατός είναι στο σχέδιο από το 1972. Εκείνη την ωραία περίοδο της Χούντας, που κάποιοι "έπιαναν" τους αρμόδιους, βάζανε μια δα

Είναι ένα υπέροχο τραγούδι του Σταύρου Ξαρχάκου, σε στίχους του Ντίνου Δημόπουλου, από το 1968... Αν και τόσο παλιό, το έμαθα μόλις λίγο μετά το 2004 ή 2005... Και από ποιον, παρακαλώ; Ήταν κάτι Παρασκευές απογεύματα, έξι με οκτώ, που ο Γιάννης Διακογιάννης έκανε μουσικές εκπομπές. Στον τότε Arena FM της Αθήνας, ίσως και κάπου αλλού. Ο Γιάννης χώριζε τέσσερα ημίωρα. Τα τρία πρώτα ήταν αφιερωμένα σε μεγάλες φωνές του ξένου ρεπερτορίου : Αζναβούρ, Μπάσεϊ, Πιαφ, Σινάτρα, Ενρίκο Μασιάς κι ένα σωρό άλλα "ιερά τέρατα"... Και στο τελευταίο ημίωρο, έκανε στροφή στο ελληνικό τραγούδι, με αφιερώματα είτε σε κάποιο συνθέτη, είτε σε ερμηνευτή...Πάριος, Χατζηνάσιος, Μοσχολιού, για τέτοια ονόματα μιλάμε... Σήμερα, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να του ανταποδώσω αυτό το τραγούδι... Το θλιμμένο αυτό τραγούδι, το τραγούδι-κατευόδιο, πιστεύοντας ότι θα τον εκφράζει απόλυτα. Γιατί μπορεί η Ρίκα Βαγιάννη, ένα από τα καλύτερα παιδιά της δημοσιογραφίας και της τηλεόρασης, να μην ήταν παρά η θε