2π, όπου π = 3.1415... = ΑΕΙ Ο ΘΕΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ...

Πάνε εικοσιτρία χρόνια, από το 1995, που αποφασίσαμε οικογενειακώς να μεταφερθούμε στην Ανατολική Αττική... Φτιάξαμε αυτό που λένε "το δικό μας κεραμίδι", επενδύσαμε τα αποθεματικά μιας ζωής, κι αφού πέρασε μια εφταετία μέσα σε χίλια βάσανα, μέχρι να (μισο)ολοκληρωθεί το σπίτι, αναχωρήσαμε για το Νέο Βουτζά... Την περιοχή που η αλήθεια είναι, τότε δεν ήξερε κανείς, ενώ μετά τη μάθαν όλοι από τις πυρκαγιές... Πυρκαγιές;  Ναι, νομίζω ότι η φετινή ήταν η πέμπτη που πέρασε από το σπίτι μου, τα 23 αυτά χρόνια... Άλλες με μεγάλες ζημιές στο σπίτι (κυρίως στα κουφώματα), άλλες με μικρότερες. Τον κήπο μου, για παράδειγμα, τον έχω ξαναφυτέψει 2-3 φορές, κι ευτυχώς αυτή τη φορά (που μου φάνηκε και σαν ανέκδοτο, δηλαδή), παρέμεινε καταπράσινος εκτός από λίγα θαμνάκια που κάηκαν "για το καλό" ! Ας ξεκινήσω από το Νέο Βουτζά : ο οικισμός ατός είναι στο σχέδιο από το 1972. Εκείνη την ωραία περίοδο της Χούντας, που κάποιοι "έπιαναν" τους αρμόδιους, βάζανε μια δα

Είναι ένα υπέροχο τραγούδι του Σταύρου Ξαρχάκου, σε στίχους του Ντίνου Δημόπουλου, από το 1968... Αν και τόσο παλιό, το έμαθα μόλις λίγο μετά το 2004 ή 2005... Και από ποιον, παρακαλώ; Ήταν κάτι Παρασκευές απογεύματα, έξι με οκτώ, που ο Γιάννης Διακογιάννης έκανε μουσικές εκπομπές. Στον τότε Arena FM της Αθήνας, ίσως και κάπου αλλού. Ο Γιάννης χώριζε τέσσερα ημίωρα. Τα τρία πρώτα ήταν αφιερωμένα σε μεγάλες φωνές του ξένου ρεπερτορίου : Αζναβούρ, Μπάσεϊ, Πιαφ, Σινάτρα, Ενρίκο Μασιάς κι ένα σωρό άλλα "ιερά τέρατα"... Και στο τελευταίο ημίωρο, έκανε στροφή στο ελληνικό τραγούδι, με αφιερώματα είτε σε κάποιο συνθέτη, είτε σε ερμηνευτή...Πάριος, Χατζηνάσιος, Μοσχολιού, για τέτοια ονόματα μιλάμε... Σήμερα, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να του ανταποδώσω αυτό το τραγούδι... Το θλιμμένο αυτό τραγούδι, το τραγούδι-κατευόδιο, πιστεύοντας ότι θα τον εκφράζει απόλυτα. Γιατί μπορεί η Ρίκα Βαγιάννη, ένα από τα καλύτερα παιδιά της δημοσιογραφίας και της τηλεόρασης, να μην ήταν παρά η θε

Ο Ιούνιος είναι ο αγαπημένος μου μήνας. Δε με ενθουσιάζει το ίδιο το καλοκαίρι τόσο, όσο το "έμπα του". Αυτές οι πρώτες μέρες του, ο πρώτος μήνας του, ο Ιούνιος... Θες γιατί τέλειωναν τα σχολεία, θες γιατί είναι ο μήνας των γενεθλίων μου, θες γιατί είναι εκείνες οι μεγάλες οι ζεστές oi μέρες του, που καταλήγουν σε κείνα τα ατέλειωτα βράδια στις βεράντες... Το 1982, τελειώνοντας την πρώτη Γυμνασίου, έχει κλείσει το σχετικό άλμπουμ της Πανίνι, κι ετοιμάζομαι να παρακολουθήσω το πρώτο μου Mουντιάλ...  Δεν ξέρω ακριβώς τί είναι Μουντιάλ - ή μάλλον έχω ακουστά, αλλά δεν έχω παρακολουθήσει ποτέ ζωντανά, θα είναι το πρώτο μου. Το ESPANA 82, το 12ο στην ιστορία του θεσμού. Βεβαίως, έχω κάπως μπει στον αστερισμό, χαζεύοντας το "Argentina 78" που έχει μαζέψει τέσσερα χρόνια πριν ο αδερφός μου, αλλά και βλέποντας τα πολύ ωραία ντοκιμαντέρ που έπαιζε τότε η κρατική τηλεόραση, και που ευτυχώς μέχρι και σήμερα παίζει πριν από κάθε διοργάνωση... (Να ρε παιδί μου, τα Μουντι

Αν υπήρχε πραγματική μέρα του Αγίου Βαλεντίου... ...θα με ξυπνούσε το πρωί με ένα φιλί...θα είχε πάρει περίεργα εσώρουχα, ή τουλάχιστον εγώ, δε θα τα είχα ξαναπροσέξει...θα είχε φτιάξει επιτέλους τα νύχια της όπως αυτά που χαζεύω κάθε μέρα, στο κάθε τσόλι που περνάει μπροστά μου...και τα μαλλιά της ίσως...θα με έπαιρνε τηλέφωνο στη δουλειά, ότι μας έκλεισε μια ωραία απόδραση σε ένα ωραίο ξενοδοχείο, κάπου...ναι, έχει τύχει σε συνάδελφο μπροστά μου, την ώρα που μιλούσαμε, και το ζήλεψα, μου ήρθε να βάλω τα κλάματα...θα υπήρχε ένα κόκκινο κρασί στο ψυγείο...καινούρια σεντόνια στο κρεβάτι...χαμηλό φως και κεριά ίσως...μια μπανιέρα γεμάτη αφρόλουτρο, με δύο ποτήρια σ' ένα τραπεζάκι, και μια σαμπάνια...και δυο πούρα ίσως δίπλα, για "να κάνουμε την υπέρβαση"... Θα ήταν από νωρίς τα παιδιά για ύπνο...και κατά ένα περίεργο λόγο, δε θα ξύπναγαν για τίποτα... Δε θα άκουγα αυτά που άκουσα στο τηλέφωνο...Δε θα συνέβαιναν αυτά που συνέβησαν...Δε θα φοβόμουν αυτά που φοβάμαι...

Πολλές φορές έχω κάνει από εδώ νεκρολογίες... Όμως συνήθως τύχαινε να είναι κάποια πρόσωπα ίσως λιγότερο γνωστά, απρόβλητα, "αντιστάρ", που είχα προλάβει όμως να γνωρίσω την αξία τους. Στην προκειμένη περίπτωση του Τζίμη Πανούση, δε νιώθω ειλικρινά να έχω να προσθέσω κάτι, σε αυτά που ο πολύς, και απλός κόσμος, ένιωσε με την είδηση του θανάτου του... Ίσως το μόνο που αισθάνομαι να πω, είναι ότι, αν ρε παιδί μου, υπάρχει "απόλυτη επιτυχία" στην τέχνη, αυτή έχει δύο συστατικά : το να γίνεις "μια κατηγορία μόνος σου" (one of a kind, που λένε και στο χωριό μου), και να ασκείς αυτή την τέχνη μέχρι το όριο του να γίνεις μαϊντανός και να σε σιχαθούν... Ε, νομίζω ότι ο Τζιμάκος είναι το πρώτο παράδειγμα που θα σου έρθει, αν προσπαθήσεις να συνδυάσεις αυτά τα δύο...  Διάβασα αυτές τις μέρες ότι "μακάρι όσοι στενοχωρήθηκαν για τον Πανούση, να καταλάβαιναν τί έλεγε στα τραγούδια και τις παρλάτες του". Ίσως να έχει μια βάση αλήθειας. Ίσως όμως και ν

Μια μέρα που εμπεριέχει μια δόση πίκρας, έτσι κι αλλιώς (ιδίως το βράδι της)... Που μπορεί να είναι και σε πιο μεγάλη δόση... Κυριακές που φεύγουν μια πάνω στην άλλη...Θεοδωράκης-Τριπολίτης, ζωγραφίζουν ανεπανάληπτα...