2π, όπου π = 3.1415... = ΑΕΙ Ο ΘΕΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ...

...όπως δε θα πεθάνει το βαλς, που λέει κι ο Λουκιανός. Κάτι η εθνική μας γιορτή και οι κλασσικές ταινίες "Σουλιώτες", "Μαντώ Μαυρογένους" κλπ. που χάζευαν από νωρίς χτες οι εταίροι μας, κάτι η γλυκιά φάτσα του Πρωθυπουργού μας, να που τα καταφέραμε και πάλι. Για τελευταία φορά (ίσως;), αλλά τα καταφέραμε... "Προόρισται να ζήσει και θα ζήσει" η χώρα μας. Αλήθεια, ήθελα νάξερα πώς αισθάνονταν μέχρι τη στιγμή της τελικής ανακοίνωσης οι αγαπημένοι μας δημόσιοι υπάλληλοι... Καταλάβαιναν ότι γι αυτούς τρέχουμε, ή μήπως έχουν ήδη "κολλήσει" την αυριανή "ενδιάμεση" ημέρα σε ένα ωραιότατο τετραήμερο και "πέρα βρέχει"; Αλλά άραγε και όλοι οι υπόλοιποι κλέβοντες το κράτος, golden boys, επαγγελματίες, μισθωτοί, συνταξιούχοι (όσο μπορεί ο καθένας), πως αισθάνθηκαν και πως πέρασαν τις κρίσιμες αυτές ώρες; Άλλαξε καθόλου η λογική όλων μας ( ολονών , μου αρέσει καλύτερα), τώρα που έχουμε γίνει οι ζήτουλες της Ευρώπης; Ακούμε κάτι σχετικό (μ

Την Πέμπτη, ημέρα της εθνικής μας εορτής, συμπληρώνονται 189 χρόνια ύπαρξης του ελληνικού κράτους, αν πει κανείς ότι μετράμε τη ζωή του από τη μέρα της επανάστασης του 1821. Μέσα βέβαια στα 189 αυτά χρόνια, όχι μόνο "έχει λήξει η εγγύηση", αλλά βιώνουμε τη χειρότερη κατρακύλα του κράτους μας (για το κράτος μιλάω, οι πολίτες άλλο θέμα - αν και κράτος είναι οι πολίτες...) που μας έχει φέρει μόλις ένα βήμα πριν από την επανάληψη του "Δυστυχώς επτωχεύσαμεν" του Χαρίλου Τρικούπη. Θυμάμαι το κατοχικό χαρτονόμισμα των 5 δισεκατομμυρίων που είχε φυλάξει η μάνα μου, και παίζοντας το έδειχνα στο σχολείο. Πόσο μακριά, αλήθεια, είμαστε απ' όλα αυτά; Πόσο πιθανό είναι αντί για τις καθιερωμένες κανονιές που από το Λυκαβηττό συνοδεύουν κάθε τέτοια εθνική επέτειο, το κανόνι αυτή τη φορά να σκάσει από το Υπουργείο Οικονομικών την Πέμπτη το βράδι; Είναι ωραίο αυτό το διαδίκτυο, γράφεις ένα κείμενο, μένει, και μετά από 20 χρόνια μπορείς να το διαβάζεις σαν "προφητικό" ή

Βιώνουμε μια πρωτοφανή για τα ελληνικά, αλλά και για τα ευρωπαϊκά ίσως δεδομένα, εποχή της χώρας μας. Μιας χώρας που την εξευτελίζουν οι πάντες, από τους Τούρκους που στέλνουν φρεγάτες στο Σούνιο μέχρι τους χοντοκομμένους Γερμανούς, των οποίων η πολιτιστική πινελιά σε ένα αρχαίο ελληνικό άγαλμα τελειώνει στο να προσθέσουν ένα εξίσου χοντροκομμένο κωλοδάχτυλο (αλήθεια ρε Καραγκιόζηδες, πριν να φτιάξετε το αριστούργημά σας, τουλάχιστον δε μπορούσατε να δείτε πώς φιλοτεχνούσαν τα γυναικεία δάχτυλα οι δημιουργοί της ως άνω εποχής; έτσι, για να ταιριάζει, λέω εγώ τώρα). Αλλά αυτή είναι η εισαγόμενη ξεφτίλα. Υπάρχει όμως και η ντόπια, όπως πάντα πολύ χειρότερη. Υπάρχει ένας αστυνομικός των ΜΑΤ (που φυσικά ούτε το όνομά του δεν είχε το θάρρος να πει, δε λέμε να ζητήσει συγνώμη...) που ψεκάζει χημικά στο πρόσωπο του Μανώλη Γλέζου. Ένας "άνθρωπος" που αφ' ενός δεν γνωρίζει εξ' όψεως μια ηρωϊκή μορφή, ένα σύγχρονό μας (για πόσο ακόμα) σύμβολο (ε βέβαια, ο Σισέ ήταν;), αλλά και