2π, όπου π = 3.1415... = ΑΕΙ Ο ΘΕΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ...

Πέντε χρονιές που σπούδασα εκεί, δεν πήγα ούτε μια φορά στη γιορτή, δεν άφησα ούτε ένα λουλούδι, μάλιστα μία από αυτές, είδα την Πρυτανεία να γίνεται στάχτη...  Έχω τις επετείους μέσα μου με έναν δικό μου τρόπο. Σήμερα όμως, θέλω να πω χρόνια πολλά στο αγαπημένο μου Ίδρυμα, για την παιδεία που μου χάρισε, και που 22 χρόνια τώρα, μεταφράζεται και σε ψωμί...  Αν και ξέρω ότι δεν είναι κανόνας, για κάποιους άλλους σίγουρα δεν ίσχυσε ή δεν ισχύει, εγώ, ταπεινά προσκυνώ την "Αυλή του φθινόπωρου", κι ευχαριστώ... P.S. : H ελευθερία, έτσι κι αλλιώς, είναι πράγμα σχετικό... Mια φωτογραφία (αναδημοσίευση) νέου που πρόκοψε καταθέτοντας στεφάνια, (να τα βλέπω εγώ, που δεν πήγαινα)... ...κι ένα βίντεο, που δεν το παραθέτω για λόγους "δεδομένης" ιστορικής αλήθειας του -που μπορεί και να την έχει- αλλά απλώς επειδή με είχε εντυπωσιάσει όταν προβλήθηκε.

Ραδιοφωνικό και το επόμενο, σημερινό σημείωμα. Εκείνος το έχει χρησιμοποιήσει ως ενιαία λέξη-παρατσούκλι. Λογικό, η ζωή του ήταν και είναι τα Εξάρχεια.  Αλλά στην εποχή μας, που η κρίση, για διάφορους λόγους, έστρεψε τον κόσμο στο ραδιόφωνο, εκείνοι οι δύο,τρεις, πέντε, δέκα στυλοβάτες του, "γνωστοί και μη εξαιρετέοι", στήριξαν, με την αξία που τους διέκρινε, τη "δεύτερη νεότητα" του μέσου, που θα μπορούσε, άλλως, να είναι πολύ απλά μια playlist... Ήταν ο Γιάννης Καλαμίτσης, είναι κι ο Αντρέας Μαζαράκης. Εξ' αρχείων, τον έγραψα εγώ, γιατί το "άνθρωπος-εγκυκλοπαίδεια" είναι το πρώτο που θα βρεις, ψάχνοντας γι αυτόν. Ειλικρινά, δεν έχει σημασία αν η εκπομπή του θα έχει θέμα τον Καζαντζίδη ή την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, αν θα έχει καλεσμένο το Ζάχο Χατζηφωτίου ή το Δημήτρη Καζάκη.  Ο Αντρέας, με οποιαδήποτε αφορμή, θα σου αραδιάσει εκεί πάνω στο ραδιοφωνικό πάγκο, την αστείρευτη βιβλιοθήκη των βιωμάτων του, που μπορούν να ξεκινούν απ

Ναι, αυτή είναι η μόνη σταθερή αξία της ζωής, τελικά... Δυο χρόνια μετά, χωρίς διάθεση για μνημόσυνα, θέλουμε να θυμόμαστε χαμογελώντας, το Γιάννη Καλαμίτση -τον Αλέκο Καγιάντα, αν θέλετε... Με μια σεμνή και ταπεινή προσπάθεια, στα χνάρια του... Δ υό χρόνια περάσαν, λοιπόν… Δυο χρόνια δεν είπαμε λέξη… Εσύ πλέον έχεις Αλέξη, κι οι γνώριμες φάρες στις ίδιες φανφάρες, και ζουμ, ζουμ-ζουμ-ζουμ-ζουμ... Ε δώ πάνω, όπως ξέρεις, ούτε πόνος, o ύτε λύπη ούτε φθόνος, ούτε τέλη, όλα ζάχαρη και μέλι, κι είναι και πολλοί γνωστοί ! Ε δώ πάνω, ούτε ΕΝΦΙΑ, ούτε βάρη, ούτε φόρος στο μοσχάρι, στην παιδεία, ούτε νόμοι-παρωδία, ψηφισμένοι απνευστί... Γ ια πες μου, λοιπόν, πώς περνάς; Τη βγάζεις με το ένα εξηντάρι; M ε όβολα όσα οι φαντάροι, το προτεκτοράτο δε φεύγει απ’ τον πάτο,  και ζουμ, ζουμ-ζουμ-ζουμ-ζουμ... Ε δώ πάνω, ούτε κρύο, ούτε συνάχι, ούτε άνθρωποι μονάχοι, ούτε «τιτάνες», ούτε Κίτσοι, ούτε μάνες, και δημοσιοκαφρικά... Ε κεί κάτω; Π

Χρόνια μας πολλά, σήμερα. Για τη μεγάλη επέτειο... Εορτασμός, κατά τα συνήθη, στη Ραφήνα. Συγκίνηση, προβληματισμός...Και μια απορία, για το τέλος. Η Φιλαρμονική, παίζοντας την "Προσευχή" Και η παρέλαση... Απορία, 75 χρόνια μετά : 1940, "με το χαμόγελο στα χείλη" (και δεν είναι μύθος, είναι ντοκουμέντο), φεύγαν οι φαντάροι μας για το μέτωπο. 2015, "μεγάλη νίκη εκτός έδρας του Ολυμπιακού στο Τσάμπινος Λιγκ, σκόρπισε λίγα χαμόγελα στους ταλαιπωρημένους Έλληνες"... Πόσο γελοίοι μπορεί να έχουμε γίνει;

Δεύτερος συνηθισμένος κι αγαπημένος ποδαρόδρομος στην πόλη είναι η επίσης extreme βόρεια κατεύθυνση, Παγκράτι-Χολαργός. Θέλω να βγάλω φωτογραφίες εδώ και καιρό, και κοίτα που έγινε την τελευταία βδομάδα πριν ν' αλλάξει η ώρα (22.10.2015), και μεταξύ των ωρών 18:15-19:45. Επίσης, συνέπεσε με τη μέρα άφιξης του Γάλλου προέδρου Ολάν και τα γνωστά κυκλοφοριακά μέτρα, που όμως...δώσαν αξία στον ποδαρόδρομο ! (κάθε φωτογραφία με "κλικ" μεγαλώνει) Ξεκινάμε λοιπόν από το Παγκράτι, καμαρώνοντας τα έργα ανακαίνισης της πινακοθήκη ς. Μποτιλιάρισμα στο κέντρο, ειδικά στη Μιχαλακοπούλου που είναι και δακτύλιος. Χρωστάω μια βραδινή φωτογραφία απότο Χίλτον, που τώρα τελευταία το φωτίζουν με ένα ωραίο μοβ χρώμα. Πανικός, αναστροφές, "από πού θα φύγετε"... Η τωρινή όψη του παλιού Υπουργείου Βιομηχανίας, νυν ιδιοκτησίας ΔΟΛ... Θυμάται κανείς την παλιά του όψη, με τα "φέρετρα" στα παράθυρα;  Γνωστό και μη εξαιρετέο το "Τσάι στη Σαχάρα

Πόσα και πόσα μερεμέτια δεν έχω κάνει νυχτιάτικα...Θες γιατί δεν έχω χρόνο, θες γιατί μου αρέσει η ηρεμία της νύχτας... Ας δούμε λοιπόν το τελευταίο επεισόδιο της σειράς ! (το "κλικ" μεγαλώνει τις φωτογραφίες προς χάριν της ορατότητας, παρέχεται δε, δωρεάν !) Το πρόβλημα : Μπαταρία νεροχύτη, έχει χάσει το σφίξιμό της πάνω του, με αποτέλεσμα να γυρίζει ενοχλητικά δεξιά-αριστερά, αλλά κα να περνάει ποσότητα νερού από το "λαιμό της" προς το κάτω μέρος του ντουλαπιού. Η εκτιμώμενη λύση : Να λυθεί η μπαταρία από το νεροχύτη, να ελεγχθούν φλάντζες κλπ., να χρησιμοποιηθεί ενδεχομένως σιλικόνη, και να βιδωθεί σφιχτά εκ νέου στο νεροχύτη. Η βοήθεια : συλλογική βοήθεια από το διαδίκτυο περί εργαλείων. Συζητήσεις σε φόρουμ, τεχνικά και μη. Σχεδιάγραμμα της μπαταρίας από τον αντιπρόσωπο ( εδώ, μια παραπλήσια ). Τα συνήθη εργαλεία : κάβουρες, πένσες, τανάλιες, μυτοτσίμπιδα, κλειδιά. Το απρόβλεπτο εμπόδιο : Η μπαταρία, όπως φαίνεται και στο σχεδιάγραμμά της, είνα