2π, όπου π = 3.1415... = ΑΕΙ Ο ΘΕΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ...

Παραμονή Χριστουγέννων λοιπόν. Παραμονή μιας γιορτής που παλεύει να διασώσει την αξία της μπροστά στα προβλήματα της καθημερινής ζωής. Κάτι σαν ένα δέντρο που κάθε χρόνο του κρεμάμε ολοένα και λιγότερα στολίδια. Συρρίκνωση, όπως σε πολλά. Λιγότερες κάρτες, ευχές, τηλεφωνήματα. Μικρότερα καλαθάκια με "επιχειρηματικά δώρα", μικρότερα μελομακάρονα. Λιγότερες ατζέντες στο γραφείο (ΑΝ πάρουμε και καμία, εδώ που τα λέμε...). Τελοσπάντων, αυτά τα έχουμε ξαναπεί. Ό,τι λιγοστεύει, γίνεται μισός χρόνος (= διπλή ταχύτητα). Κι ότι υπάρχει τζάμπα, γίνεται εμπορεύσιμο. Άκουσα στις ειδήσεις για γυναίκες που πουλάνε τα ωάριά τους για να ξεχρεώσουν... Ο tempora, o mores... Τρέχω. Έτσι είναι η ζωή, αλλάζει και πρέπει να το δεχτούμε. Είμαι πάντα στο πνεύμα της εποχής. Που σημαίνει κατεβάζω και τυπώνω συνταγές για γαλοπούλα γεμιστή από το internet . Και δέχομαι ευχές και στο blog μου. Εύχομαι σε όλους υγεία, αγάπη, χαμόγελο και μυρωδιές φούρνου . Όπως λέγαν οι παλιοί, "την υγεία και το κα

Και μέσα σ' όλα αυτά, έρχονται και Χριστούγεννα... Ίσως για πρώτη φορά τόσο μελαγχολικά, τόσο "μαζεμένα"... Ίσως μόνιμα μια γιορτή όπως την περιγράφει ο Φοίβος Δεληβοριάς, σ' αυτό το τραγούδι που τόσα πράγματα από τη ζωή μου έχω βρει μέσα... Από τα σπασμένα μου παιδικά παιχνίδια, τον αριστερό μου πατέρα (που σαν σήμερα πριν τρία χρόνια κατέληγε στην τελευταία του κατοικία), τις γλυκές οικογενειακές μυρωδιές στα νοικιάρικα σπίτια... Περνάει ο καιρός. Κι όσο περνάει, τόσα περισσότερα θυμάμαι...

(Το "ΣΠΑΣΜΕΝΟ ΓΥΑΛΙ" είναι θεατρικό έργο του 'Αρθουρ Μίλλερ, συγγραφέα του "ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ ΕΜΠΟΡΑΚΟΥ", γραμμένο με αφορμή τη "νύχτα των κρυστάλλων", στις 9.11.1938 από τους προαλειφόμενους νεοναζί γερμανούς, προπομπός του μετέπειτα ολοκαυτώματος. Η βραδιά εκείνη εκτός από τη φθορά των περίπου 8500 εβραϊκών καταστημάτων και συναγωγών και την κλοπή πανάκριβων συλλεκτικών έργων τέχνης, σημαδεύτηκε πολύ περισσότερο από το θάνατο 400 περίπου ανθρώπων και τη σύλληψη και φυλάκιση σε στρατόπεδα συγκέντρωσης περίπου άλλων 30000, όλων φυσικά εβραϊκής καταγωγής...) Δευτέρα και Τετάρτη, αγαπημένη συνήθεια από τότε που δουλεύω στο κέντρο, να βολτάρω στους ήσυχους (λόγω των κλειστών καταστημάτων) εμπορικούς δρόμους του : στην Ερμού και τα παρακλάδια της, Αγίου Μάρκου, Περικλέους, εκεί μέσα... Χτες ήταν Τετάρτη βράδι, αλλά τα πράγματα εντελώς διαφορετικά. Ποτέ δε συμπαθούσα τους εμπόρους, είναι αλήθεια. Πάντα πίστευα πως με διάφορες πατέντες και κόλπα επιβιώνουν και

Συνήθως συνδέω τα posts με κάποιο ελληνικό τραγούδι. Να όμως που καμιά φορά ένα τραγούδι μπορεί να είναι από μόνο του λόγος να γράφεις ένα post. Έτσι ρε παιδί μου, για να το έχεις εκεί και να το παίζεις συνέχεια. Ζεστοί και μεστοί, συγκινητικοί θα έλεγα, οι στίχοι του μεγάλου Μάνου Ελευθερίου. Γλυκιά και ρυθμική, νοσταλγική και "εικονική" η μουσική του "ξεχασμένου" Λάκη Παπαδόπουλου. Και το σύνολο των δύο, βγαλμένο από την a capella και rock φωνή της Ελένης Τσαλιγοπούλου, σε ένα εντελώς διαφορετικό άκουσμα (κι όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν ότι είναι μια τραγουδίστρια που λόγω ηχοχρώματος την αποφεύγω όπως ο διάλος το λιβάνι...) Από το δίσκο "Πάντα κάτι μένει" (και προφανώς, όσο ακόμα φτιάχνονται τέτοια ταγούδια), "Το κρεβάτι τρίζει". Καλημέρα σας.

Άν έχω καταλάβει καλά (αλλιώς βοηθήστε με), μάλλον θα πρέπει να βρισκόμαστε στη φάση που περνάμε από το καλοκαίρι στο χειμώνα. Θα μου πείτε, μεσολαβεί και το φθινόπωρο. Ποιό φθινόπωρο; Το "τέτοιο φθινόπωρο", που λέει ο Ανδρεάτος (μουσική Β. Κορακάκη) ; Υπάρχει πράγματι αυτή η εποχή ή μήπως έχει "συμψηφιστεί", έχει "απορροφηθεί" από τον "όμιλο" του χειμώνα, για να χρησιμοποιήσω και μοντέρνες εκφράσεις της εποχής... Λοιπόν, για θυμηθείτε τα (πάντα αγνά και άδολα εκείνα) παιδικά μας χρόνια,ε; Υπήρχε στο Σχολείο, εκτός από τον "Γεωφυσικό" και "Πολιτικό" χάρτη της Ελλάδος (εκδόσεων...εκδόσεων... Παπαδημητρίου ,το θυμήθηκα!), υπήρχε λοιπόν και κάποιος χάρτης με τους μήνες. Θυμάστε; Κάτι σαν δίσκος με 12 κομμάτια σαν της πίτσας, που το καθένα αντιστοιχούσε σε ένα μήνα. Την εποχή του φθινοπώρου (που φθίνουν οι οπώρες, φυσικά) είχε ζωγραφισμένο στο Σεπτέμβριο μια εικόνα τρύγου, αν θυμάμαι καλά, τον Οκτώβριο ένα γεωργό με απλωμένα τα

Καμιά φορά τα φέρνει έτσι η συγκυρία που η σελίδα αυτή γίνεται μνημόσυνο. Ωστόσο όταν φεύγουν άνθρωποι σαν το Σταύρο Παράβα, είναι παράλειψη να μη γράψεις έστω δυο πράγματα, που μπορεί βέβαια να φαίνονται αστεία σήμερα. Όπως το να προσπαθείς να καθιερωθείς παίζοντας έντιμα και αξιοπρεπώς το ρόλο του "τοιούτου" - ναι, κάποια εποχή αυτό το φύλο αναφερόταν ως "τοιούτοι", "ντιντήδες", "φίφηδες" αλλά με πολύ περισσότερο σεβασμό από τη γνωστή λέξη που χρησιμοποιούμε σήμερα... - και την ίδια στιγμή να αγωνίζεσαι αντρίκια κόντρα στη χούντα και να πληρώνεις τη στράτευση της τέχνης σου στον αγώνα για τη δημοκρατία, αντί να γίνεις Βουγιουκλάκιας... Μας άφησε σαν πραγματικός αντιστάρ, σχεδόν όπως στη φωτογραφία, κοιτάζοντας απλανώς την άκρη του τσιγάρου του με το ίδιο παράπονο με το οποίο κοίταζε τη σνομπ Τόνια Καζιάνη στο "Μάγκα με το Τρίκυκλο", με το ίδιο βαθύ βλέμμα με το οποίο ονειροπολούσε να κάνει δική του την "Πριγκηπέσσα" Μπεττυ

...η οποία την Παρασκευή, και μετά από μια τεράστια 40χρονη πορεία στο σανίδι του ελληνικού θεάτρου, "ταξίδεψε μέσα στ' αστέρια", όπως σε εκείνους τους στίχους του Μίκη από το "Τραγούδι του Νεκρού Αδελφού", που σφράγισε μοναδικά με τη φωνή της από το 1963. Άλλες εποχές...

Λοιπόν : γνωστό πολυκατάστημα εργαλείων που είναι ήδη αρκετό καιρό στην Ελλάδα. Αγοράζω ένα ακρυλικό χρώμα για να αρχίσω να βάφω το σπίτι μου, επειδή είδα στο φυλλάδιό του ότι το έχει σε συμφέρουσα τιμή. 55 το εύρισκα, 49.90 το είχε κι έτσι το παίρνω στις 29 Αυγούστου αντί 49,90 ευρώ, όπως βλέπετε και στην απόδειξη. Δεν περνάει μια βδομάδα (5 Σεπτεμβρίου), τέλειωσε το χρώμα, εγώ έχω να βάψω ένα ολόκληρο σπίτι, κάτι η ποσότητα, κάτι η ελκυστική τιμή, ξανατρέχω στο ίδιο μέρος το γνωστό, και, ω του θαύματος, ξέρετε πόσο έχει πάει το χρωματάκι; Μόλις 69,90 ευρώ, έχει δηλαδή πάρει 40% επάνω σε μια βδομάδα . Και βέβαια το άφησα στο ταμείο. Τι μου ζητάγανε δηλαδή; Τα 5 ευρώ που γλύτωνα τον Αύγουστο να τα δίνω 3 φορές σε κάθε δοχείο από το Σεπτέμβριο, που "το προϊόν βγήκε από το διαφημιστικό φυλλάδιο"... Και πως βγήκε δηλαδή, τι έγινε ρε μεγάλε; 40% δε σπρώξανε ούτε οι αραπάδες το πετρέλαιο... Βέβαια το φυλλάδιο τα εξηγούσε όλα αυτά με τέσσερις λεξούλες "Όσο διαρκεί το απόθεμα

Ε λοιπόν πάντα έλεγα ότι όλα τα ωραία πράγματα σε αυτή τη χώρα τα ακούμε στις ειδήσεις τον Αύγουστο... Νάτο λοιπόν : 8 στους 10 ελεύθερους επαγγελματίες ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας (με πηγή βέβαια το Υπουργείο Οικονομικών, άρα τα εισοδήματα που δηλώνουν). Υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι, μαγαζάτορες, ιδιοκτήτες μπαρ κλπ. βγάζουν λέει κατά μέσο όρο 550 ευρώ το μήνα. Και επίσης το μέσο ετήσιο εισόδημα των τραγουδιστών είναι γύρω στις 11-12 χιλιάδες ευρώ. Ξέρεις τώρα, όταν είναι τόσο εξώφθαλμο το παραμύθι κοντοστέκεσαι, για μια στιγμή λες ότι μπορεί και να είναι αλήθεια! Όπως μια χαριτωμένη τετραμελής οικογένεια που δήλωνε σε περιοδικό εφημερίδας ότι δεν πάει λέει διακοπές γιατί έχουνε από το mini market που διατηρούν, εισόδημα 1200 ευρώ το μήνα. Ρε καραγκιόζηδες, για ποιούς μας περνάτε; Η μάλλον καραγκιόζηδες δεν είσαστε εσείς, πολύ πιο καραγκιόζηδες είναι αυτοί που παίρνουν τις δηλώσεις σας και σας πιστεύουν. Αντί να σας χτυπήσουν κάτω σα χταπόδια. Θα μου πει τώρα εμένα ο εστιάτορας κι

Το Διαφάνι είναι ένα μέρος που θα μπορούσε να μην ανήκει στην Κάρπαθο. Και το εννοώ, αφενός για τη γραφικότητά του και αφετέρου γιατί για τους κατοίκους του νότιου μέρους του νησιού είναι σαν να μην υπάρχει. Ο δρόμος που το συνδέει είναι ένας χωματόδρομος 18 χιλιομέτρων που διανοίγεται από τότε που οι γιαγιές της Ολύμπου ήταν κοριτσόπουλα. Μέσα στη γκρεμίλα και στον αέρα, στην κορυφογραμμή του βουνού, το φτωχοσκούτερ μου τα χρειάστηκε μέχρι να αντικρύσει από την τελευταία στροφή την Όλυμπο και να μείνουν οι επιβαινοντες με το στόμα ανοιχτό (συγχαρητήρια και στη Michelin για το πίσω λάστιχο...). Στα "συν" του μέρους αυτού είναι ότι έχει λιμάνι στο οποίο μπορείτε να καταλήξετε ή να αναχωρήσετε κατευθείαν με το πλοίο, βλέποντας από την κουπαστή την πρωτεύουσα Πηγάδια, δε χρειάζεται και περισσότερο εξάλλου... Το Διαφάνι χρησιμοποιείναι από τους νότιους σαν "κέντρο διερχομένων". Με τρια καραβάκια την ημέρα σε πηγαίνουν από τα Πηγάδια εκεί, όπου περιμένουν τουριστικά λεωφ

Εξαρχής λέω πως ό,τι θα διαβάσετε και θα δείτε αντικατοπτρίζει την προσωπική μου άποψη. Κι αυτό όχι μόνο γιατί η αισθητική είναι ένα σαφώς υποκειμενικό θέμα, αλλά και γιατί πραγματικά δεν θέλω να θίξω κανέναν από όσους έχουν σχέση με αυτά που θα δείτε φωτογραφημένα από το νησί. Το νησί αποδείχτηκε ότι έχει και πολύ ωραία πράγματα (στα οποία θα επανέλθω με επόμενο post) αρκεί να ψάξει κανείς να τα βρει πίσω από αυτό το παραβάν της, κατά τη γνώμη μου, κακογουστιάς... Κι ας αρχίσουμε από εδώ : το internet cafe - σκυλάδικο (THE PARTHENON) από το οποίο έστειλα το προηγούμενο post, εν μέσω ασμάτων Σταμάτη Γονίδη... Ένα σπιτάκι κατευθείαν από το Μισισσίπι λίγο έξω από την πόλη της Καρπάθου Το αυτοκίνητο καλύτερα να μη χαλάσει, αλλιώς θα πάτε στο εξουσιοδοτημένο "Συνεργειο Αυτοκινήτων Αντιπροσωπείαις" (όπως λέμε "ταις πρεσβείαις της Θεοτόκου...). Επίσης ξέχασα να πώ ότι υπάρχουν όλα κι όλα 4 βενζινάδικα, όλα στα Πηγάδια, τα οποία κλείνουν το καλοκαίρι στις 9 το βράδι (και το χει

Αυτό λοιπόν πρώτη φορά μου συμβαίνει... Να πρέπει πριν να γυρίσω από τις διακοπές μου και να μεταφέρω τις όποιες εντυπώσεις, να προτρέψω τυχόν ανεγκέφαλους σαν και μένα να γλυτώσουν από έναν άσκοπο προορισμό. Γιατί εδώ που ήρθα, δυστυχώς μόνο διακοπές δε μπορείς να κάνεις... Ένα νησί αποθέωση του ΚΙΤΣ, της ελληνοαμερικανιάς, αφιλόξενο, με κακούς ανθρώπους, ένα νησί ταλαιπωρίας, στραμμένο στους γερμανο-ιταλούς τουρίστες, χωρίς ένα εμπορικό κατάστημα της προκοπής παρά μόνο φαγάδικα και χρυσοχοεία που πουλάνε τα χρυσά ρολόγια του θείου Σαμ και τα χοντροδαχτυλίδια με ανάγλυφη την Ακρόπολη... Ένα νησί που στην - απαράδεκτη και γεμάτη κατσαρίδες - πρωτεύουσά του(τα Πηγάδια, πραγματική προτροπή για να κατου...σεις!), φέρνουν στα εστιατόρια για κουβέρ τρεις φέτες ψωμί στα δύο άτομα (δηλ. φάε σύ, τρώω εγώ και μετά θα τσακωθούμε...), ξεπετάγονται ενοχλητικοί σερβιτόροι πίσω από τις βιτρίνες με το "fresh fish", οι τέσσερις στις πέντε ταμπέλες γράφουν το τρίπτυχο του θανάτου "gyros-

Λοιπόν ! Αυτά είναι τα κλειδιά για να μου ποτίζετε. Η σελίδα αναχωρεί για διακοπές, στη μακρινή νήσο Κάρπαθο. Ταξιδεύει το απόγευμα με 7 μποφώρ (αλλά στην πλάτη) και για 24(!) ώρες... (Ελπίζω σε καλό πλου, αλλά και να συμβεί κάτι ευτυχώς είναι του αγίου Σώστη σήμερα...) Να είστε φρόνιμοι όσο θα λείπω, και (κοίτα τώρα βλακεία που περιέχει αυτή η φράση, τη λες όταν ξεκινάς για διακοπές, με τα 3/4 του να έχουν περάσει) ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ !