Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Φεβρουάριος, 2010

ΑΜΟΛΑ ΚΑΛΟΥΜΠΑ...

Ήταν το Μάρτιο του 2006, πάλι τέτοια Παρασκευή απόγευμα, πριν το τριήμερο, όταν ξεκίνησαν να γράφονται τα post αυτής εδώ της σελίδας. Πέρασε μια "τετραετία" διακυβέρνησης, δεκάδες αναρτήσεις, σχόλια, φίλοι που ήρθαν και άλλοι που έφυγαν, απόψεις, αναδημοσιεύσεις, παραπομπές, αερολογίες, γκρίνιες, χιούμορ... Και φτάνουμε πάλι στο ίδιο απόγευμα Παρασκευής, που η Αθήνα ερημώνει, που περιμένουμε σιγά-σιγά να ξανασηκώσουμε τα μάτια ψηλά και να καμαρώσουμε τους χαρταετούς μας στον ουρανό της Καθαρής Δευτέρας. Ευχαριστώ όλους ΟΣΟΙ (Μπαμπινιώτης εεε;) είχαν το θάρρος και την υπομονή να με "διαβάζουν" όλα αυτά τα χρόνια. Η σελίδα βέβαια θα συνεχίσει να υπάρχει (γιατί η αλήθεια δε μπορεί να είναι ακριβή !), δεν έγραψα επίλογο, έγραψα δυό λόγια για να ευχηθώ σε όλους καλό τριήμερο και με το καλό να μπούμε (και επισήμως) στη Σαρακοστή. Και για άκουσμα, τί άλλο ;

OΤΑΝ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΓΕΛΟΥΣΕ...

Γιώργος Χατζηνάσιος, Θέμης Ανδρεάδης, από το μακρινό Δεκέμβριο του 1973... Στίχοι του Γιώργου Κανελλόπουλου. Προσέξτε τα χαρούμενα γέλια στο βάθος... Να’ τανε η τσέπη μας πιο γεμάτη να’ τανε τι καλά που θα’ τανε, τι καλά που θα’ τανε Και το πορτοφόλι μας σαν βαλίτσα να’ τανε τι καλά που θα’ τανε, τι καλά που θα’ τανε Να’ ταν τον Δεκέμβριο λίγη ζέστη να’ κανε τι καλά που θα’ τανε, τι καλά που θα’ τανε Και το καλοκαίρι μας ένα χρόνο να’ τανε τι καλά που θα’ τανε, τι καλά που θα’ τανε Να’ ταν η ομάδα σας πιο μεγάλη να’ τανε τι καλά που θα’ τανε, τι καλά που θα’ τανε Να’ ταν στο πρωτάθλημα πρώτη φέτος να’ τανε τι καλά που θα’ τανε, τι καλά που θα’ τανε Να’ ταν το το τραγούδι μας αχ αλήθεια να’ τανε τι καλά που θα’ τανε, τι καλά που θα’ τανε Κι έτσι η παλιοζωή πιο ωραία θα’ τανε τι καλά που θα’ τανε, τι καλά που θα’ τανε

ΒΟΗΘΑ ΜΕ ΦΤΩΧΕ ΝΑ ΜΗ ΣΟΥ ΜΟΙΑΣΩ...

Εικόνα
Ε όχι και κατοστάρικο, κυρα-Ευγενία... Για το Βαρδινογιάννη με πέρασες ;

30 ΧΡΟΝΙΑ

Ακούγαμε ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο χτες το απόγευμα. Η μάνα μου έπεσε από τα σύννεφα, όταν σε κάποια εκπομπή αναφέρθηκε ότι πέρασαν τριάντα χρόνια χωρίς το Νίκο Ξυλούρη . Ναι, περνάνε γρήγορα τα χρόνια. Κι όσο δε συναντάς ξανά τέτοιους ανθρώπους, σου φαίνεται σαν να περνάν τα χρόνια σε μια στιγμή... Με την κοιλιά τούρλα (σε μένα), στην ουρά έξω από τη μπουάτ όπου τραγούδαγε, περίμενε για να μπει να τον ακούσει... Χρόνια δύσκολα, που "τα 'σκιαζε η φοβέρα", αλλά που μυσταγωγικά στα υπόγεια της Πλάκας ψιθυρίζονταν το "μπήκαν στην πόλη οι οχτροί", "τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα", και άλλα τέτοια...αντιεπαναστατικά άσματα. Κι ο Νίκος, κάθε φορά που τον συλλαμβάνανε, είχε το ίδιο πάντα ατράνταχτο επιχείρημα : -Ίντα έκανα μωρέ, τραγούδια είπα! Ναι, τραγούδια είπε, τίποτα άλλο. Τραγούδια που κάποιοι παλιοί κάθε φορά που τα ακούνε βάζουν τα κλάματα. Τραγούδια που λίγοι τόλμησαν να πουν σε επανεκτέλεση, χωρίς βέβαια ούτε κατά διάνοια να αγγίξουν το ρίγος που μ