Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2007

ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΠΑΙΖΟΥΝ ΤΑ ΟΝΤΑ...11-8-80

Εικόνα
Μια χαρά περάσαμε. Τους ήξερα από τη γνωστή διαφήμιση του "11-8-80", αλλά ομολογώ τα παιδιά (που φαντάζομαι θα έχουν κάποιο όνομα ως συγκρότημα, αλλά δεν το ξέρω!...) με εξέπληξαν. Ζωντανοί, με πολύ κέφι, τρομερές επιλογές τραγουδιών, από αυτά που συνήθως δεν περνάνε από το τηλεοπτικό και ραδιοφωνικό τοπίο (ο "Αγαθοκλής" και πέντε-έξι ορχηστρικά του Ζαμπέτα, "Μια φορά μονάχα φτάνει", "Ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα", "Αλίμονο σ' αυτούς που δεν αγάπησαν", χασαποσέρβικο την "Αθλητική Κυριακή" και πόσα ακόμα...), συνδυάζουν με μοναδικό τρόπο αργά με γρήγορα κομμάτια στην πίστα, χωρίς το γνωστό "μάζεμα - τώρα τα χασαποσέρβικα, τώρα τα νησιώτικα, τώρα τα ζείμπέκικα", εντάσσουν περίτεχνα τις "παραγγελίες" μέσα στην υπόλοιπη ροή, και τέλος πάντων δημιουργούν αυτό που νομίζω είναι και το ζητούμενο : το μουσικό ενδιαφέρον - "τι θα παίξουν τώρα". Όλα αυτά ανήμερα Χριστούγεννα για ένα γεμάτο πεντάωρο και

ΠΩΣ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙΤΑΙ ΑΡΓΑ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΑ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

Φαντάζομαι ότι πολλοί από σας χρησιμοποιούν το ΜΕΤΡΟ. Ή να το πω αλλιώς, το ΜΕΤΡΟ τις ώρες αιχμής είναι σχεδιασμένο να μεταφέρει έως και 120 χιλιάδες επιβάτες την ώρα. Εγώ λέω εκατό. Ογδόντα. Να πω τετρακόσιες-πεντακόσιες χιλιάδες κόσμο σε μια μέρα; Ας πούμε. Τις μέρες αυτές λοιπόν γίνεται στα βαγόνια και στους σταθμούς του ΜΕΤΡΟ μια τεράστια διαφημιστική εκστρατεία ("καμπάνια", στα ελληνικά) σχετικά με την πρόληψη του καρκίνου του μαστού στις γυναίκες, με μαστογραφίες κλπ. Αν προσέξετε, θα δείτε ότι οι αφίσες γράφουν ότι "ο καρκίνος του μαστού είναι η δεύτερη αιτία θανάτου σε γυναίκες ανεξαρτήτου ηλικίας" Εντάξει, θα μου πείτε τι παριστάνεις, το Ζάχο Χατζηφωτίου; Όχι ρε παιδιά, αλλά για σκεφτείτε να το βλέπουν τόσοι άνθρωποι όλων των ηλικιών (δηλαδή της πρώτης ηλικίας, της δεύτερης, της τρίτης και της...ανεξάρτητης ηλικίας) κάθε μέρα! Είναι ή δεν είναι δολοφονία της γλώσσας; Αν δεν μας αρέσει το καθαρευουσιάνικο "ανεξαρτήτως ηλικίας", μπορούμε απλά να γρά

ΑΥΤΟ ΘΑ ΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ...

Εικόνα
Άντε, για να τελειώσουμε και με τις εκλογές, κάτι δευτερευόντως σχετικό αλλά αμίμητο : Το Σάββατο το πρωί βλέπω την πρωινή ενημερωτική εκπομπή γνωστού τηλεοπτικού σταθμού που πασχίζει να αλφαδιάσει το αρχικό γράμμα του τίτλου του. Παρουσιαστής ο Νίκος Μάνεσης και στην εκπομπή εμφανίζει για λίγα λεπτά τον κύριο Νίγδαλη, εκείνον τον καταπληκτικό εκπαιδευτικό που έχει δημιουργήσει ένα "εκλογικό μουσείο", με ψηφοδέλτια και άλλο εκλογικό υλικό από τον προπερασμένο αιώνα μέχρι σήμερα. Και αφού, εντυπωσιασμένος ο δημοσιογράφος, παρακολουθεί την παρουσίαση του υλικού από τον συλλέκτη, που εστιάζεται κατά διαστήματα σε συγκεκριμένες "σκοτεινές" περιόδους και άλλα ενδιαφέροντα εκθέματα, του κάνει την εξής αμίμητη ερώτηση : Έχετε ψηφοδέλτια και από την επταετία; Τι να κάνει και ο κύριος Νίγδαλης, αφού βέβαια μένει αμήχανος για κάποια δευτερόλεπτα, απαντάει στον "καθηγητή" ότι "την επταετία δεν είχαμε εκλογική διαδικασία, αλλά υπάρχουν τα ψηφοδέλτια για τα πολιτε

ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

Εκλογές στην Ελλάδα είναι η εποχή που μπορεί να ακούσεις και αυτό (τα σχόλια περιττεύουν, εξάλλου υπάρχουν και στη σελίδα που παραπέμπω...)

ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

Το καλοκαίρι τέλειωσε, σήμερα είναι πρώτη μέρα ξανά στη δουλειά. Είχα βέβαια αυτή τη φορά πάρα πολλά να γράψω, για το γάμο, για τις διακοπές, γι αυτό το τέλος πάντων το τόσο ιδιαίτερο καλοκάιρι... Και βέβαια ως συνήθως η επικαιρότητα με πρόλαβε. Το blog βέβαια δεν είναι ειδησεογραφικό, δεν είναι εφημερίδα που κλείνει στις 5 το πρωί και πρέπει να περιλάβει και την πιο πρόσφατη είδηση. Κινείται καμια φορά στη σφαίρα του γενικότερου κοινωνικού και ατομικού προβληματισμού, αυτό που με δυο λέξεις ως νεοέλληνες περιγράφουμε : «Είδες τι έγινε;...» Και βέβαια, πάντα βλέπουμε τι έγινε. Πάντα παρασυρόμαστε «προβατηδόν» και «κορακηδόν» πάνω από πλάνα καναλιών με καμμένα σπίτια, πλημμυρισμένα υπόγεια, πτώματα ναυαγίων ή συντριμμένων αεροσκαφών, εγχώρια ή ξένα, και πάντα με το υπόλοιπο της παραπάνω φράσης κρυμμένο βαθιά στο μυαλό μας : «Καλά που δεν έτυχε σε μας»... Αυτό είναι που πάντα αποζητάμε. Να έχουμε μια τηλεόραση στο δωμάτιο που παραθερίζουμε για να βλέπουμε τους χαροκαμμένους από το κρεββα

ΣΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΣΟΥ...

Εικόνα
Η σελίδα παντρεύτηκε. Τα κατάφερε. Μετά από ένα χρόνο τρεξίματα, αγωνίες, ξενύχτια και πολλά άλλα extra, κατάφερε να φτάσει στο τέρμα του δρόμου. Προς το παρόν βγαίνει δημοσιεύοντας "κλεμμένη" φωτογραφία από φιλικά προσκείμενο blog, τι να κάνουμε, και οι φωτο-βιντεογράφοι βρίσκονται σε τροχιά διακοπών... Από που να αρχίσει και που να τελειώσει κανείς... Το πρώτο βέβαια ήταν η έκφραση του παπά όταν πήρε να γεμίσει το ποτήρι με το κρασί του γάμου...Που στο δ.. είχαμε βρει ένα βυζαντινής μοναστηριακής σχεδίασης κόκκινο κρασοπότηρο (απλό, ε; εμείς είχαμε μπει σε κείνο το μαγαζί για...φωτιστικά!), του είχαμε φορέσει το επαργυρωμένο κλαδί ελιάς από την Thallo, και το τελικό σύνολο έκανε τον παπα-Πιστουλάκη να αναφωνήσει : "Πολύ ωραίο, περίφημο!". Ο γαμπρός βέβαια αγωνιούσε για τις τρεις γουλιές, λόγω ζέστης και υπερέντασης, και προσπάθησε να συντομεύσει την κουβέντα... Δεύτερος "παπάς" ο Σπύρος (Παππάς) από το catering. Έντρομος με βλέπει να σκάω "έφοδος&qu

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ...

Εικόνα

ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ..

Το πρωί καμμιά φορά όταν κατεβαίνω με το αυτοκίνητο, ακούω κανένα παλιό τραγουδάκι και συγκινούμαι. Και βάζω και τα κλάμματα. Εντάξει, είμαι λίγο ευαίσθητος και το ξέρω. Ξέρω γιατί, ας πούμε, θα κάθομαι συνήθως πίσω από καμμιά μαύρη BMW Χ3 με φυμέ τζάμι, να μη βλέπεις και ποιος είναι μέσα... Η ξέρω γιατί μπορεί που και που στα φανάρια να ανοίγει το παράθυρο και να μούρχεται κάποιο μισοκαπνισμένο τσιγάρο (ή πούρο) πάνω στο scooter, από καμιά νεόπλουτη γκόμενα. Ξέρω γιατί "δεν κάνω δουλειές", γιατί δε συχνάζω στην Αράχωβα τα Σαββατοκύριακα ή γιατί δεν έχω bluetooth στο αυτί μου. Ξέρω γιατί δεν κοροϊδεύω τον κοσμάκη, όπως και πάλι ξέρω γιατί μου πιάνουνε το δικό μου τον κ...λο, που συνήθως είναι διαθέσιμος. Ξέρω γιατί δε "τη χώνομαι", γιατί πάω "με το σταυρό στο χέρι", γιατί δίνω τόπο στην οργή και γιατί στο τέλος τέλος "τα θέλω και τα παθαίνω". Ξέρω γιατί "από κει που μου χρωστάνε, μου παίρνουν και το βόδι", γιατί "βρίσκουν και τα κά

ΛΙΓΟ ΑΚΟΜΑ

Χαθήκαμε ρε φιλαράκια. Τι να κάνω, είμαι τώρα πάνω στην τούρλα του Σαββάτου. Με δουλειά, με τρεχάματα για το γάμο, με ψαξίματα, με λογαριασμούς... Και με λίγο, σχεδόν καθόλου ύπνο. Μαθαίνω καλά νέα, κάποιους θα σας ξαναβρώ με τα μωράκια σας... Χτες το βράδι, δε φτάνει που έφυγα 10:30 από το γραφείο, χάζευα βιτρίνες με "είδη γάμου" (ρούχα, έπιπλα κλπ.) μέχρι τη 1:00 τη νύχτα...Μούρθε να γράψω επιτόπου "το μπλουζ για τα επιπλάδικα της οδού Ηλιουπόλεως"... Τι να κάνουμε, λίγο δύσκολα είναι αυτή την εποχή... Λίγο να περάσουμε από δω μέσα... Και θα τα ξαναπούμε!...

ΠΡΟΚΥΡΗΞΗ ΑΝΑΛΗΨΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ

Έλα, θα τα παίρνατε που θα τα παίρνατε, για κανα DVDάκι... Αύριο, στα "ΝΕΑ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", ρίχτε μια ματιά και στα "ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ"... P.S. : Και μια αστεία λεπτομέρεια! Πήγα να θεωρήσω το πιστοποιητικό αγαμίας στη Μητρόπολη της περιοχής μου. Η όλη διαδικασία είναι μια σφραγίδα και η επικόλληση δυο χαρτοσήμων που κάνουν 2 ευρώ. Που είναι το αστείο; Τα χαρτόσημα έχουν επάνω ... ΕΝΑΝ ΠΑΠΑ! (πως έχουν ζυγαριά τα μεγαρόσημα...) Δεν ξέρω, κόντεψα να βάλω τα γέλια μέσα στην Αρχιεπισκοπή...

ΠΑΣΧΑ ΕΙΝΑΙ, ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ...

Ήρθε ένα ακόμη Πάσχα... Και φυσικά, μαζί με όλα τα παρελκόμενα. Δηλαδή : τα ρεπορτάζ για την τιμή του αρνιού σε καθημερινή βάση, που φυσικά θα καταλήξουν στο πολύ "επιστημονικό" συμπέρασμα ότι "όσοι κάναν υπομονή μέχρι το Μεγάλο Σάββατο βγήκαν κερδισμένοι, αφού πήραν το αρνάκι μισοτιμής (πέρσι έγραψα και για ένα Σαββατοκύριακο στην Αράχωβα δώρο...) τον πρόεδρο της Βαρβακείου Αγοράς (που, μεταξύ μας, ο τωρινός είναι πολύ ξενέρωτος, μου άρεσε ένας πριν από 5-6 χρόνια που έμοιαζε σκέτη μοσχαροκεφαλή, όνομα και πράγμα...) ο οποίος δεν έχει άλλη δουλειά πρωί-πρωί παρά να τσακώνεται φωνάζοντας με όποιον βρει μπροστά του στα παράθυρα... τις εξονυχιστικές διερευνήσεις για το πως ανάβει το Άγιο Φως , αν ο πατριάρχης έχει αναπτήρα στην κάλτσα, στο σώβρακο, αν το κερί πασαλείβεται με αυτοαναφλεγόμενο υλικό, τα γαλάζια σύννεφα κλπ.κλπ. τα ρεπορτάζ στα δελτία ειδήσεων του STAR για το αν θα βουλιάζει η Μύκονος και πόσα clubs κάνουν καλοκαιρινό opening το Μ. Σάββατο... τον Πέτρο Γαϊ

ΜΑΣΤΟΡΙΑ...

Εικόνα
Το σπίτι προχωράει... Κι εγώ ολοένα και ξεκαθαρίζω μια τραγική διαπίστωση... Ότι πια δεν υπάρχουν "μάστορες". Μάστορας, ρε παιδί μου. Master, που λένε και τα διπλώματα, ίδια ρίζα έχει. Αυτός που βάζει την ψυχή του, την τέχνη του, το μυαλό του να σου φτιάξει ένα σπίτι. Αυτός που θα κάτσει και θα σκεφτεί, θα ζυγίσει, "δέκα θα μετρήσει και μια θα κόψει", θα προσπαθήσει να δώσει λύση, θα σου μεταφέρει τους ενδοιασμούς του, θα προτείνει, και που τέλος πάντων δε θα "ξεπετάξει"... 'Επρεπε να φτάσουμε μέχρι τα πλακάκια για να μπει στο σπίτι ένας πραγματικός μάστορας... Το τι αλβαναριό πέρασε, το τι παράλυτοι, αβοήθητοι, τυχάρπαστοι, που κόβαν το τούβλο και το κοιτούσαν γύρω γύρω γυρνώντας το στο χέρι λες και ήταν κανα φαγκρί για σούπα, που είχαν στο στόμα τη δικαιολογία έτοιμη "αφού είναι στραβό..." Μα ρε Καραγκιόζη, γι αυτό είσαι μάστορας, για να το ισιώσεις. Κι αν δεν το κάνεις τέλειο, να το καλυτερέψεις. Όχι να σηκώσεις τα χέρια με το καλημέρα για

5 ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ...

Εντάξει, είναι κάποιου είδους μόδα "πυραμίδας" μεταξύ των bloggers, αλλά μια που με "χώσανε", έχουμε και λέμε : Δεν θα ζούσα εύκολα χωρίς μουσική, αντίθετα θα ζούσα πολύ εύκολα μόνο με αυτήν. Μπορώ να γίνω κομμάτια προκειμένου να ετοιμάσω ένα δείπνο με φίλους ή μια συγκέντρωση στο σπίτι...(το τελευταίο έχει αναβληθεί επί μακρόν, αλλά οψόμεθα στα καινούρια πατώματα) Μπορώ να κλάψω ακούγοντας ένα τραγούδι στο αυτοκίνητο, αν συνδυαστεί με μια σειρά εικόνων και σκέψεων. Εκνευρίζομαι με κινήσεις που δεν "πιάνουν" με την πρώτη, και αναγκάζομαι να τις κάνω για δεύτερη φορά...Ομοίως και με φράσεις μου που δεν τις ακούνε...Μάλιστα τρίτη φορά αρνούμαι να επαναλάβω... Πιστεύω ότι η ζωή μου έχει φερθεί καλά, αν και σε κάποιες περιπτώσεις δεν θα έπρεπε... Αυτά...

"ΓΕΙΑ ΣΟΥ..."

Εικόνα
Έτσι λεγόταν ένα θεατρικό του Bernard Slade, τον είχα δει να παίζει πριν από χρόνια στο θέατρο Κάππα, μαζί με τον - εκκολαπτόμενο τότε - γιο του... Αν υπάρχει κάτι αδυσώπητο σ' αυτή τη ζωή, είναι το γεγονός μαζί με τους ανθρώπους να χάνονται και ολόκληρες εποχές... Όπως σ' εκείνο το τραγούδι του Ξαρχάκου σε στίχους Καμπανέλλη, που τραγούδησε στους "Γυμνούς στο δρόμο" Οι μάνες βγήκανε στις πόρτες και τα κορίτσια στο στενό έλα γλυκέ μου από το δρόμο πού' ρχεσαι κάθε δειλινό... Μην πιεις νερό και με ξεχάσεις μην πιεις νερό της λησμονιάς σύννεφο γίνε και σεργιάννα στον ουρανό της γειτονιάς... (Επανέρχομαι μετά από καιρό και προσθέτω ένα υπέροχο - όσο και μαύρο - τραγούδι του Μίμη Πλέσσα, που ήταν επίλογος σε μια ταινία του, νομίζω στην "Κατάχρηση Εξουσίας", εκεί που παίζοντας με το γιο του μέσα στο αυτοκίνητο πέφτουν σε μια νταλίκα και το παιδί σκοτώνεται... Εντάξει, Φώσκολος κλασσικά, αλλά και το τραγούδι πολύ δυνατό...)

ΓΙΟΡΤΕΣ...

Γιορτές ήταν και πέρασαν... Γρήγορα, αργά, δεν ξέρω, εγώ θα έλεγα "καθιερωμένα". Τι θα πει τώρα καθιερωμένα; Ε, εδώ που τα λέμε, λίγα πράγματα καινούρια ακούς από γιορτές σε γιορτές. Ας πούμε, ότι η γαλοπούλα "εκτοξεύτηκε" στα 5,6,10 ευρώ άλλα "για τους έχοντες υπομονή", που σύρθηκαν την παραμονή στη χαβούζα που λέγεται Βαρβάκειος να πάρουν τα αποφάγια από τα χέρια των μαυριδερών βοηθών χασάπη, η τιμή έπεσε στα 2 ευρώ με δώρο κι ένα Σαββατοκύριακο στην Αράχωβα... Άλλο καινούργιο, ας πούμε, είναι ότι ο τζίρος των μαγαζιών έπεσε κατά 20% σε σχέση με πέρσι, που είχε πέσει κατά 20% σε σχέση με πρόπερσι, που... που έτσι που μας τα λες μεγάλε, οι μαγαζάτορες θα πρέπει να χρωστάνε μέχρι και τις ροδέλλες από τα σελοτέιπ. Ότι στα καταπληκτικούς ελληνικούς ταξιδιωτικούς προορισμούς (Πήλια, Αράχωβες, Μέτσοβα και δε συμμαζεύεται), θα σού'ρθει μιάμιση φορά πιο ακριβά από το να τα πίνατε με τη Μadonna στο Long Island... Ότι οι διαρρήκτες έδρασαν ανεξέλεγκτοι ξαφρίζο