Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2011

ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ...

Εικόνα
μεγάλες ελληνίδες στιχουργούς ήταν η Σώτια Τσώτου, που μας άφησε το βράδι του περασμένου Σαββάτου. Με περισσότερα από 200 καταγεγραμμένα τραγούδια , πολλά από τα οποία αποτελούν κορυφαίες επιτυχίες, γνωστή κυρίως από τη συνεργασία της με το Δώρο Γεωργιάδη και τον Κώστα Χατζή, αλλά με σημαντική δουλειά και με πάρα πολλούς άλλους, η Σώτια Τσώτου έγραψε εκατοντάδες καθημερινούς μεστούς και απέριττους στίχους στο ύφος των δεκαετιών του 70 και του 80, αλλά και μεταγενέστερα. Ακολουθώντας, όπως και άλλες γυναίκες συνάδελφοί της εκείνη την εποχή, σαν τη Βαρβάρα Τσιμπούλη και τη Σέβη Τηλιακού, τα χνάρια της μεγάλης Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, έβαλε τη γυναικεία ευαισθησία σε έναν φυσικά κατ' εξοχήν ανδροκρατούμενο χώρο, μέσα από πραγματικά σπάνιους στίχους : "Εγώ δεν είμαι δικαστής να με φοβάσαι", "Σπουδαίοι άνθρωποι, αλλά η μοναξιά τους πληγώνει", "Σ' αγαπώ, όπως ο γέρος τη ζωή που τον αφήνει...", "Εμείς παλεύουμε χρόνια και χρόνια για μια αυλή, γι

ΔΕ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ NA ANAΦΕΡΘΩ...

Εικόνα
...σε δύο πολύ σημαντικούς ανθρώπους από το χώρο του καλλιτεχνικού θεάματος, που έφυγαν το περασμένο Σαββατοκύριακο. Ο Βαγγέλης Λειβαδάς, "εικόνα" των πρώτων προγραμμάτων που μάζευα από θέατρα ("Θεατρικές Επιχειρήσεις Βαγγέλη Λειβαδά"), μεγάλος στυλοβάτης της θεατρικής παραγωγής των τελευταίων δεκαετιών, έφυγε πλήρης ημερών μ' έναν αναπάντεχα άσχημο τρόπο, απανθρακωμένος στο διαμέρισμά του, την εποχή της αναζήτησης "εναλλακτικών τρόπων θέρμανσης", ενώ σοβαρά κινδύνεψε και η σύντροφός του Σμαρούλα Γιούλη. Τον περίεργο αυτό χειμώνα του 2011, που περπατάς στην Αθήνα και σου έρχονται οσμές από τζάκια και ξυλόσομπες, σαν να είσαι σε χωριό του Πηλίου, την εποχή της άρνησης πληρωμής κοινοχρήστων, την εποχή που βαδίζουμε ολοταχώς προς το μαγγάλι της Κατοχής... Ωχ, αυτό δεν έπρεπε να το θυμηθώ - καλή του ώρα εκεί που πάει, αλλά για τον "Βαγγέλα" του Μεταξουργείου, κάποιοι παλιοί λένε διάφορες ιστορίες. Aνεξάρτητα όμως από φήμες ή αλήθειες, ο ε

ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΕΣ ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΠΕΤΕΙΟ

Εικόνα
Καμαρώστε τον Υπουργό της φωτογραφίας, παρέα με το τσεκούρι του Υπουργείου Υποδομών...Η φωτογραφία από το μακρινό "EΠΕΝίτικο" 85, κάθεται στο στομάχι κάτι μέρες σαν και τούτη. Βέβαια, εδώ είναι Ελλάδα. Δεν ξέρεις πότε θα σε δικαιώσει η ζωή, αλλά δεν είναι και απίθανο, διάολε. Δουλεύοντας στο Χαλάνδρι το 2003, είχα δει το προηγούμενο βράδι εκείνη την καταπληκτική εκπομπή του Κούλογλου, για το Πολυτεχνείο. Και το μεσημέρι της άλλης μέρας, όταν μπήκα σε ένα φαρμακείο απέναντι από το γραφείο, είδα με έκπληξη έναν από τους αφηγητές της εκπομπής αυτής. Ήμουν σίγουρος ότι ήταν αυτός, άλλωστε στα φαρμακεία ειδικά δεν έχεις και πολλές πιθανότητες να πέσεις έξω αν θυμάσαι ονοματεπώνυμο (δεν έχει σημασία ποιος ήταν). Κι όταν ψέλισα "Μα...εσείς...χτες..." "Μη νομίζεις αγόρι μου ότι έχω ξαναπατήσει εκεί ποτέ", ήταν η αφοπλιστική απάντηση. Στην επόμενη φωτογραφία - piece of my life τώρα, είναι ο κύριος Δημήτρης Παπαχρήστος, που τραγουδάει υπό τη συνοδεία

HABEMUS PAPADIMUM...

Εικόνα
Επιτέλους, βγήκαμε από τη σκοτεινή σπηλιά της ακυβερνησίας, Με 49-μελές υπουτργικό σχήμα (ζωή νά' χει), με κάτι περίεργες συνυπάρξεις, π.χ. Πάγκαλου και "κυρίου τίποτα" στο τραπέζι του υπουργικού συμβουλίου, με τον "πρεσβευτή" μας Υπουργό Πολιτισμού να απαντά στην ερώτηση "πώς του φαίνεται η προοπτική επιτυχίας της νέας κυβέρνησης" και να λέει "αμφίβολη", με τη Μπουμπούκα πλέον κυρία Υπουργού, κι άλλα τέτοια πολλά εμπριμέ.Εποχές που δικαιώνεται ο Χάρυ Κλύν για το "Μαλακά, πιο μαλακά" του '84, με εκείνους τους αμίμητους πράσινους δίσκους και τις κόκκινες κασέτες... Ο Χάρυ έφτιαξε ριμέικ του περίφημου τραγουδιού, από το οποίο μόνο ακούγοντας την αρχή ("Περάσαν σχεδόν τριάντα χρόνια..."), καταλαβαίνεις τι θα ακούσεις παρακάτω... Γιατί είμαι σχεδόν σίγουρος ότι τα χειρότερα ΤΩΡΑ έρχονται; Τέλος πάντων, ας το παίξουμε αισιόδοξοι, μια που ένας τραπεζίτης είναι πλέον στο στίβο των σκληρών οικονομικών διαπραγματεύσ

ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΠΟΜΠΗΪΑΣ

Εικόνα
Το πολιτικό μας σύστημα συνθλίβεται στη γελοιότητά του. Οι τριαντάχρονες πληγές του ανοίγουν απότομα.  Η Ευρώπη δε χρειάζεται πια να κάνει το παραμικρό για να μας γελοιοποιήσει περισσόερο από όσο μπορούμε οι ίδιοι για τον εαυτό μας. Το πολιτικό μας σύστημα ψοχορραγεί, σπαρταράει επιθανάτια. Από τις κακοφορμισμένες πληγές του, στους τοίχους πετάγεται πύον και σκατά...

ΣΑΣ ΘΥΜΙΖΕΙ ΚΑΤΙ;

Εικόνα
Διαβάζω από το "Δόγμα του Σοκ" της Ναόμι Κλάιν, σελίδα 363 προς 364: "...Στη Νότια Κορέα (σ.σ. μιλάει για το 1997) η υπονόμευση της δημοκρατίας από το ΔΝΤ υπήρξε πολύ πιο απροκάλυπτη. Το τέλος των διαπραγματεύσεων με το Ταμείο συνέπιπτε με τις προγραμματισμένες εκλογές,  ενώ τα προεκλογικά προγράμματα δύο από τους υποψήφιους ήταν αντίθετα προς τις πολιτικές του ΔΝΤ. Σε μια ασυνήθιστα ανοιχτή παρέμβαση στις πολιτικές διαδικασίες ενός ανεξάρτητου έθνους, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αρνήθηκε να αποδεσμεύσει τα χρήματα μέχρι οι τέσσερις κυριότεροι υποψήφιοι να δεσμευτούν ότι, αν νικούσαν, θα ακολουθούσαν τους νέους κανόνες. Χάρη σε αυτόν τον εκβιασμό, το ΔΝΤ θριάμβευσε : Και οι τέσσερις υποψήφιοι δήλωσαν γρατώς ότι θα υποστήριζαν τα μέτρα του..." Είναι να μην πετύχει η συνταγή, μετά σου τη ζητάνε όλες οι γειτόνισσες...(Δεν πιστεύω να σας θυμίζει κάτι, ε;)

ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ...

Εικόνα
Πήγα κι εγώ να γράψω ένα post, ευελπιστώντας ότι επόμενος πρωθυπουργός (μας ;) θα είναι ο "πολύς" Λουκάς Παπαδήμος. Δευτέρα απόγευμα, με ένα σωρό καραγκιοζιλίκια να έχουν λάβει μέρος όλο το Παρασκευο-Σαββατο-Κύριακο, με τον πρώην ( ; - αφού ακόμα δεν έχουμε καινούργιο) πρωθυπουργό μας να κάνει αυτή την ώρα γυμναστική στη "Μεγάλη Βρετανία", (γιατί φυσικά πρώτα βγαίνει η ψυχή του ανθρώπου και μετά το χούι) και μια ολόκληρη χώρα να αναρρωτιέται τι της ξημερώνει... Άνθρωπος των τραπεζών ο λεγάμενος, ήδη φορτωμένος με πολλές περγαμηνές όσον αφορά την όλη διαδικασία που μας έφερε μέχρι εδώ (π.χ. στοιχεία για ένταξη στο ευρώ), πολέμιος στο κούρεμα άνω του 21%, γιατί λέει, ή μάλλον έλεγε, ότι δε θα το αντέξει η οικονομία μας, κινείται μεταξύ ΗΠΑ-Φρανκφούρτης και δε συμμαζεύεται, και ζήτησε να είναι (αν δεχτεί) πρωθυπουργός με "λυμένα" χέρια για τη λήψη αποφάσεων, και όχι "ανδρείκελο", κι όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται... Χαρούμενα μαντάτα, έτσι;

ΘΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΕΙΣ ΡΕ Η ΘΑ ΠΑΡΩ ΨΗΦΟ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ;

Εικόνα
Τραγικές στιγμές... Δεν ξέρω αν είμαστε στο "παρα πέντε", στο "παρά ένα", στο "και πέντε", στο διάολο ή όπου αλλού, δεμ ξέρω αν κυβερνάνε τα ανδρείκελα, τα συμφέροντα, η Μέρκελ, ο Σαρκοζί, η Goldman Sachs και ο οίκος Fitch, αλλά αυτό που ζήσαμε τις τελευταίες μέρες δεν είχε, πραγματικά, προηγούμενο... Τι να πρωτοθυμηθώ;  "Μια κότα Καϊλή, μια όμορφη πουλάδα" , που έλεγε και ο Γούναρης τη Βασούλα να στηρίζει και να ξανακλαίει,  την Κατσέλη να στηρίζει και να την ξαναπαίρνουν στη δουλειά, τα υπόλοιπα προβατάκια να χειροκροτούν την εμπιστοσύνη τους σ' έναν Πρωθυπουργό που ψήφισαν να...παραιτηθεί !  τη μπάλα "έξω από τον κ... μας κι όπου θέλει ας πάει"... τον αγωνισταρά Πρόεδρο της Δημοκρατίας να δέχεται καθημερινές επισκέψεις από όλους αυτούς τους τσαρλατάνους μέχρι να αναφωνήσει σήμερα το επικό "Είπατε αυτό που ήθελα να ακούσω !" (και γιατί δεν το έλεγες μόνος σου, Μεγάλε; Έχουν άδικο όσοι σε αποκαλούν με το

ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ : Η ΛΥΣΗ

Εικόνα
Η σελίδα, έστω και την ύστατη στιγμή, θα ήθελε να προτείνει τη λύση στα αδιέξοδα. Τον κοινής αποδοχής εκείνο άνθρωπο, που αν ΤΩΡΑ ηγηθεί σε μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, είναι βέβαιο ότι οι κερδοσκόποι δανειστές μας θα τα χάσουν όλα, το χρέος μας θα σβηστεί, και θα ζήσουμε επιτέλους σαν άνθρωποι... Ας συναισθανθούμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ το βάρος των περιστάσεων, κι ας προστρέξουμε κοντά του... ( η σημερινή ανάρτηση, εκτός των άλλων, αποτελεί μια τελική δοκιμή λειτουργίας των τελευταίων ρυθμίσεων του blog )

ΤΟ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΟΥ 2011 (+ η συναρπαστική συνέχεια)

Να λοιπόν πάλι μια ανάρτησή μου έπειτα από πολύ καιρό (και όχι "μετά πολύ καιρό"). Σύμφωνα με το βιβλίο "Λάθη στη χρήση της γλώσσας μας" τόμος Β', σελ. 61, το "πριν" συνοδεύεται πάντα από την πρόθεση "από" , ενώ το "μετά" από έναρθρο όνομα ή αριθμητικό απόλυτο, χωρίς τίποτα περισσότερο (το "από" περισσεύει). Στην περίπτωση χρήσης άναρθρου, αντικαθιστούμε το "μετά" με το "ύστερα" ή το "έπειτα" . Να εξηγήσω : "Μετά από το Πάσχα" είναι λάθος, το σωστό είναι "Μετά το Πάσχα" . "Πριν το χάραμα", "πριν λίγο", "πριν χρόνια" είναι λάθος, τα σωστά είναι "Πριν από το χάραμα", "πριν από χρόνια", "πριν από λίγο". "Μετά άκαρπες διαπραγματεύσεις" γίνεται "Ύστερα (ή έπειτα) από άκαρπες διαπραγματεύσεις", "μετά πολύ καιρό" γίνεται όπως το διαβάσατε παραπάνω, ενώ για "ιστορικούς λόγους" δ

ΔΕ ΘΕΛΩ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΦΑΣΑΡΙΑ...

Εικόνα
Διαβάστε αυτό το γλυκό κείμενο... Ένα συμπαθέστατο μαγαζάκι, κάπου σε μια γειτονιά της Αθήνας, που ο ιδιοκτήτης του το έκλεισε όταν ήρθε γι αυτόν το πλήρωμα του χρόνου. Διαβάστε το, κάποια γράμματα κρύβονται από το εξωτερικό ρολό, αλλά το νόημα βγαίνει. Τελευταία πλάνα από τη γειτονιά του γραφείου, αφού στο τέλος του μήνα, ως ειδοποιήθην, καλούμαι να εγκαταλείψω το σκάφος της εταιρίας και να μπω με τη σειρά μου στο γνωστό πολυσυζητημένο ποσοστό. Άλλο το ένα, βέβαια, άλλο το άλλο. Ο κύριος Ολιβιέ έκλεισε τον κύκλο της επαγγελματικής του απασχόλησης, και οδεύει προς την ξεκούραση αφήνοντας ένα ευχαριστήριο σημείωμα προς όλους όσοι τον στήριξαν λιγότερο ή περισσότερο όλα αυτά τα χρόνια. Ο κύριος 2π "ευχαριστήθηκε για τη συνεργασία" και τα μαζεύει για κάπου αλλού. Πώς, πού, πότε, θα μάθουμε (αργά ή γρήγορα)... Ακούμε σπάνιο Λουκιανό Κηλαηδόνη, Κωστούλα Μητροπούλου, Μανόλη Μητσιά : "Προς κατεδάφισιν"...

ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΣΚΗΝΗ...

Εικόνα
Μια ταινία του Ντίνου Κατσουρίδη και του Πάνου Γλυκοφρύδη. Μουσική Μίκη Θεοδωράκη. Η ταινία είναι του 1976, και λέγεται "Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας". Αν γεννηθεί σήμερα ένας άνθρωπος, χωρίς κανένα βίωμα από ταινίες του Θανάση μας, χωρίς να ξέρει καν τι εστί Βέγγος, δεν χρειάζεται παρά να δει μόνον αυτό, για να καταλάβει πόσο μεγάλος ηθοποιός υπήρξε. Ελαφρύ το χώμα σου, καλέ μας άνθρωπε... Μόνο αυτή τη σκηνή...

ΤΙ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ...

Βραδινό αεράκι του Μάη πλέον, καθώς γυρίζω το σούρουπο στο σπίτι... Κάτω από το δεμένο κράνος, ένα κεφάλι γεμάτο σκέψεις! Παρασκευή βράδι, βόλτα στη Νέα Μάκρη, η μικρή να παίζει στην πλατεία, παγωτό χωνάκι και χαλάρωση κόντρα στο υπερθέαμα του βασιλικού γάμου। Σάββατο πρωί, μέχρι το μεσημέρι, λίγη οικογενειακή βοήθεια στην παράσταση "Εμιγκρέδες" , που ανεβαίνει από απόψε στο θέατρο "Αργώ" κάθε Δευτέρα, Τρίτη και Κυριακή, μέχρι 24 Μαϊου... Λίγο στα σκηνικά, λίγο στις επιγραφές, λίγο μεράκι για την Τέχνη। Λίγες ώρες πριν, το Υπουργείο Πολιτισμού έχει αποφασίσει να κλείσει το Θεατρικό Μουσείο , που μετράει ιστορία από το 1936, και αρχειακό υλικό τριών αιώνων... Χωρίς σχόλια... Μετά, ένα ακόμα "ρεσιτάλ πολιτισμού", ο ποδοσφαιρικός "τελικός Κυπέλλου", επίσης χωρίς διάθεση για περαιτέρω σχόλια... Ακολούθως, μια Κυριακή φτωχή και ανούσια, χωρίς διάθεση για γιορτή, ένα ξημέρωμα Δευτέρας με την είδηση της δολοφονίας του Μπιν Λάντεν. Φωτογραφίες, κόντρα

ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗΣ

Εικόνα
'Ήταν, που λέτε μιά φορά", μια φορά που ζούσαμε σε "αυλές των θαυμάτων"... Που "από το παράθυρό μας πέρναγε το καλοκαίρι", "το ψωμί ήταν στο τραπέζι, το νερό ήταν στο σταμνί"... Που "λαχταρούσαμε μια χώρα", που "φυτεύαμε μια πορτοκαλιά", που "στρώναμε το στρώμα μας για δυό", σαν πραγματικοί "φίλοι κι αδέρφια", που ζούσαμε "για μια μπουκιά κι ένα ποτήρι, και δόξα τω Θεώ"... Χρόνια μετά, το μόνο που κρατήσαμε από αυτά, είναι να γίνουμε "το μεγάλο μας τσίρκο"... Ειρωνικά και πικρά, αν διαβάζει κανείς σήμερα, ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, στην τελευταία σκηνή της "Αυλής των θαυμάτων" μαζεύει τα μπογαλάκια της μικρής του κοινωνίας, τα φορτώνει σε μια χειράμαξα, και ξεκινάει γι αλλού, με τις τελευταίες ατάκες του Μπαμπη : - Κι ο δικός μου ο μπόγος ελαφρύς μου φαίνεται...Άντε, περνάτε μπρος...Αγάντα, αρχηγέ, πρώτα τα μηχανοκίνητα...Όλα θα σιάξουνε, θα δεις...Εδώ άλλοι κοντεύουν να πάνε στο φε

ΜΕ 800 ΕΥΡΩ ΘΑ ΣΑΣ ΤΑ ΚΑΝΩ ΟΛΑ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ

Εικόνα
Καμαρώστε τον κύριο των ΜΑΤ (στο 0:58)... Καμαρώστε πόσο σέβεται τη Σύρο, τα κτίρια, τις πλατείες, την ιστορία, την ομορφιά... Αυτά που κάποτε σας περιεγραφα σ' αυτες τις σελίδες... Ντροπή... (το βίντεο από το preza.tv )

ΜΑΝΩΛΗΣ ΡΑΣΟΥΛΗΣ

Εικόνα
Να λοιπόν που ακόμα ένας μεγάλος όσο και ιδιόρρυθμος έλληνας δημιουργός, μας άφησε ξαφνικά, αναπάντεχα αλλά και "ξεχασμένος"... Κηδεύτηκε λοιπόν χτες το απόγευμα ο στιχουργός πολλών και πασίγνωστων τραγουδιών, ετερόκλητων, θα έλεγα, μεταξύ τους... Γιατί από τον πασίγνωστο "Βούδα και Κούδα" που χορέψαμε τόσες φορές μέχρι το ειδησεογραφικό "Γεια σου κυρ-Εισαγγελέα" , από τα ευαίσθητα "Νιώσε με" και "Με φουρτουνιάζει ο έρωτας" μέχρι το "Εδώ, στη ρωγμή του χρόνου" , το "Ζήλεια μου" της Χάρης Αλεξίου και τα σατιρικά "Καθόμουνα στου Λέντζου και έπινα καφέ" και " Κυρ Διευθυντά των δίσκων" , από το "Κυκλωπάκι" του Αντρέα Μικρούτσικου μέχρι τα ανατρεπτικά "Μπορεί ν' αλλάξει Κεμάλ" και "Το τρένο φτάνει τελικά στην Κατερίνη" , απάντηση στο Νίκο Γκάτσο και στο Μάνο Ελευθερίου, τραγούδια με βαθιά ριζωμένες αλήθειες , όπως το "Οι κυβερνήσεις πέφτουνε" , "Ο

ΠΕΦΤΟΥΝ ΟΙ ΣΦΑΙΡΕΣ ΣΑΝ ΤΟ ΧΑΛΑΖΙ

Εικόνα
Με ειδική νομοθετική ρύθμιση, μέσα από το φορολογικό νόμο, παρακαλώ, το Μέγαρο Μουσικής θα λάβει 95 εκατομμύρια ευρώ, για να αποπληρώσει τα θαλασσοδάνειά του... Στη χώρα λοιπόν που, ακόμα και μετά θάνατον, νόμος είναι το δίκιο του Λαμπράκη, το μεγαλύτερο μέρος των περιπολικών της Αστυνομίας παραμένουν καθηλωμένα, χωρίς ανταλλακτικά, χωρίς service, χωρίς λάστιχα, χωρίς τζάμια, χωρίς τίποτα... Όμως τι μας νοιάζει; Νά' μαστε καλά, εξασφαλίσαμε πολλά ακόμη Κοντσέρτα για Πολυβόλα... Τώρα θα καμαρώσετε γιγαντοαφίσες του Παπακωνσταντίνου να κρέμονται ανάμεσα στα μαρμάρινα φατνώματα, ενώ κάποια σχετική βιωσιμότητα εξασφάλισε και ο ομώνυμος σταθμός του Μετρό, φαντάζομαι... Κι όπως λέει κι ο Άρθουρ Μίλλερ, "μόνο αυτοί που πέθαναν δεν ήταν πρακτικοί"... Τα υπόλοιπα τα ξέρετε : δείτε πρωϊνάδικα με γόβες, Λαζόπουλους με ζωντανή σύνδεση τους (αλλοδαπούς) απεργούς πείνας, λες και δεν υπάρχουν Έλληνες (αναγκαστικά) απεργοί πείνας... Αρχίζω ν' αναρωτιέμαι αν όσοι δυστυχώς φεύγουν ν

ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ...

Εικόνα
Για το Γιάννη Καραμπεσίνη, που μας έφυγε αυτή τη βδομάδα, ας ακούσουμε ένα τραγουδάκι του, γραμμένο δεκαετίες πριν...Μήπως και μας θυμίσει τίποτα...

31 ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΝΙΚΟ ΞΥΛΟΥΡΗ

Εικόνα
Γιάννης Ρίτσος, Χρήστος Λεοντής, Νίκος Ξυλούρης... Για ψάξτε αυτά τα λόγια, μήπως σας λένε τίποτα για το σήμερα; Αν ναι, μόλις καταλάβατε το νόημα της ποίησης...

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΚΩΛΟΥ, ΣΑΦΩΣ ΕΚΤΟΣ ΟΡΙΩΝ

Εικόνα
Μεταξύ των "αθανάτων", από το απόγευμα του Σαββάτου, ο μεγάλος μας θεατρικός συγγραφέας Ιάκωβος Καμπανέλλης. Μόνο που εδώ είχαμε να κάνουμε με ένα διαφορετικό "θάνατο" : όχι το ακροτελεύτιο γεγονός που όλοι μας γνωρίζουμε, αλλά τη δημοσιογραφικό θάνατο, εκείνο που σαν κοράκι καιροφυλακτεί πάνω από τις ιστοσελίδες που λαχταράνε για λίγα κλικ και τα "επίσημα" μέσα ενημέρωσης... Αγαπητοί λάτρεις του πολιτισμού μας ( fimotro, topontiki, ta nea online, alphatv.gr, tovima.gr, newsbeast.gr, ellispoint, newsport.gr και λοιπά περιφερειακά sites ), αγαπητό MEGALO κανάλι, αγαπητά "ιερά τέρατα" (χωρίς το "ιερά") της δημοσιογραφίας κ.κ. Χασαπόπουλε και Αναγνωστάκη , και αγαπητοί "αντικειμενικοί" ραδιοφωνικοί σταθμοί του στυλ "εμεις το διαβάζουμε από τα blogs και σας το λέμε, μην πείτε ότι δε σας το είπαμε, αλλά δεν παίρνουμε και όρκο" , καλόν είναι, πριν ο πρώτος από τους ανωτέρω τηλεπαρουσιαστές "χασαπιάσει" τις ειδ

ΝΑ ΣΕ ΚΡΕΜΑΣΟΥΝ, ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΕ !

Εικόνα
ΤΡΕΙΣ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΕΙΣ ΕΠΑΘΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΠΙΣΚΟΤΑ ΣΟΥ ! Αλήθεια, το θυμάστε αυτό το παλιό ανέκδοτο; Ήταν η εξόχως ακραία, σε σχέση με τους υπόλοιπους, αντίδραση ενός Πόντιου (τι να κάνουμε, αυτούς είχαμε βρει τότε για να γράφουμε πάνω τους αυτά τα ανέκδοτα) , όταν η Μεταπολίτευση είχε "δώσει τη Χούντα στο λαό", και πέρναγαν ένας-ένας οι πολίτες από το Σύνταγμα προτείνοντας τιμωρίες... Αυτά βέβαια, κατά το σενάριο του ανέκδοτου. Κάπως έτσι όμως θα πρέπει να αισθάνθηκε και ο "πολύς" πρώην γαλατάϊϊϊϊϊς κύριος Δασκαλόπουλος... Αφού πρώτα "παντελόνιασε" πουλώντας την ιστορική βιομηχανία του πατέρα του, που μοίραζε το γάλα με το ποδήλατο, στο μεγιστάνα (άλλη μεγάλη ελπίδα του έθνους) κ. Βγενόπουλο, άρχιζε να το παίζει πρόεδρος των βιομηχάνων ( χωρίς βιομηχανία, πως λέμε Υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου), να προβληματίζεται για τα κλειστά επαγγέλματα, για τις ελάχιστες αμοιβές, για το 13ο και 14ο μισθό, για τα κεκτημένα δικαιώματα των εργαζόμενων μπροστά στην κρίση, κλπ. Κι

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ (ΣΠΟΡΟΣ)

Πριν δύο μέρες, στις 17 του μήνα, έφυγε από κοντά μας ένας πραγματικά εξαιρετικός δεξιοτέχνης του μπουζουκιού, ο Γιάννης Σταματίου, που μέχρι το τέλος της ζωής του έμεινε γνωστός από το ψευδώνυμο "Σπόρος", που του είχαν κολλήσει από τα νιάτα του οι συνάδελφοί του που είχαν εντυπωσιαστεί από τη δεξιοτεχνία του. Άνθρωπος με εξαίρετο ήθος, και φυσικά πολύ λίγο προβεβλημένος από τα μέσα ενημέρωσης, τον άκουγα για καιρό στις εκπομπές του Πάρη Μήτσου στον 902 ("Τραγούδια και άσματα"), μια εκπομπή που μέχρι και σήμερα προβάλλει το παλιό, καλό λαϊκό τραγούδι και τους δημιουργούς του. Αναζητώντας το εντυπωσιακό "Μπουζούκι και ουίσκι" , οφείλω να πώ ότι πλέον στο διαδίκτυο υπάρχει και σε γρηγορότερες εκτελέσεις, και μάλιστα ακόμα κι από πολύ νέα και ταλαντούχα παιδιά. Πολύ παρήγορο και ενθαρρυντικό αυτό το γεγονός. Εγώ όμως διάλεξα όμως να ακούσετε τον ήχο από τον ίδιο τον δημιουργό, το Γιάννη δηλαδή, μαζί με πάρα πολύ φωτογραφικό υλικό από την καρριέρα που έκανε γι

ΠΑΛΙΑ ΚΑΝΑΜΕ ΠΑΡΤΙ Μ΄ΕΝΑ ΑΒΓΟ...

Εικόνα
Του μπαμπά αυτή η φράση... Αληθινή, βέβαια, όχι "που λέει ο λόγος". Τα "που λέει ο λόγος" τα ανακαλύψαμε εμείς, μετά. Συνήθως σε ότι σου έλεγαν οι παλιοί υπήρχε αλήθεια και μόνο αλήθεια. Και με ένα αβγό, που έτυχε να βρισκόταν κατά τύχη περισσευούμενο στο σπίτι, ξεκινούσε ολόκληρη μάζωξη, ολόκληρο συμπόσιο ανθρώπινης επαφης... Με το τίποτα. Με τρια-τέσσερα δάχτυλα "λαθραίο" βερμούτ, κανα κρυμμένο αμερικάνικο τσιγάρο... Με πράγματα ασήμαντα για το σήμερα. Ίσως τόσο ασήμαντα όσο τα υλικά με τα οποία φτιάχτηκαν αυτά τα αξιοπρεπέστατα, για μένα, χριστουγεννιάτικα δέντρα, τα οποία στολίζουν ακόμα το σταθμό του μετρό Χαλανδρίου. Έργα κάποιων μαθητών δημόσιων σχολείων της περιοχής, φτιαγμένα από καθημερινά κατάλοιπα του καταναλωτικού πολιτισμού μας, απεικόνισαν ίσως με τον καλύτερο τρόπο το νόημα των φετινών γιορτών. "Γιορτάζουμε, αλλά δε μοιράζουμε..." θα έλεγε κανείς. Συνειδητοποιώντας όλοι μας τις επιπλέον δυσκολίες που ήρθαν στο δρόμο μας ξαφνικά, σ