ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗΣ

'Ήταν, που λέτε μιά φορά", μια φορά που ζούσαμε σε "αυλές των θαυμάτων"... Που "από το παράθυρό μας πέρναγε το καλοκαίρι", "το ψωμί ήταν στο τραπέζι, το νερό ήταν στο σταμνί"...
Που "λαχταρούσαμε μια χώρα", που "φυτεύαμε μια πορτοκαλιά", που "στρώναμε το στρώμα μας για δυό", σαν πραγματικοί "φίλοι κι αδέρφια", που ζούσαμε "για μια μπουκιά κι ένα ποτήρι, και δόξα τω Θεώ"...
Χρόνια μετά, το μόνο που κρατήσαμε από αυτά, είναι να γίνουμε "το μεγάλο μας τσίρκο"...
Ειρωνικά και πικρά, αν διαβάζει κανείς σήμερα, ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, στην τελευταία σκηνή της "Αυλής των θαυμάτων" μαζεύει τα μπογαλάκια της μικρής του κοινωνίας, τα φορτώνει σε μια χειράμαξα, και ξεκινάει γι αλλού, με τις τελευταίες ατάκες του Μπαμπη :
- Κι ο δικός μου ο μπόγος ελαφρύς μου φαίνεται...Άντε, περνάτε μπρος...Αγάντα, αρχηγέ, πρώτα τα μηχανοκίνητα...Όλα θα σιάξουνε, θα δεις...Εδώ άλλοι κοντεύουν να πάνε στο φεγγάρι...
Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης γεννήθηκε στη Νάξο το 1922, και έφυγε σήμερα, στα 89 του χρόνια। Σπούδασε σχεδιαστής στη Σιβιτανίδειο Σχολή.Στα χρόνια του πολέμου έμεινε από τις αρχές του 1943 μέχρι το Μάη του '45, μήνα της ανακωχής, στο Στρατόπεδο Συγκέντρωσης του Μαουτχάουζεν. Οι παραστάσεις του θεάτρου Τέχνης του Κάρολου κουν το χειμώνα του 1945-46 τράβηξαν τον Καμπανέλλη στο θέατρο. Αδυνατεί από την έλλειψη του απολυτηριου του Γυμνασίου να σπουδάσει ηθοποιός, και καταφεύγει στη συγγραφή.
Αφήνω αυτά τα λίγα βιογραφικά, μαζί με κάποια από τα σημαντικότερα έργα του, πιο πολύ ως κέντρισμα για αναζήτηση του όλου έργου του :
- Τα θεατρικά "Χορός πάνω στα στάχυα", "Εβδόμη ημέρα της δημιουργίας", "Η αυλή των θαυμάτων", "Η ηλικία της νύχτας", "Βίβα Ασπασία", "Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού", "Γειτονιά των αγγέλων","Ο εχθρός λαός", το κορυφαίο "Μεγάλο μας Τσίρκο", "Το παραμύθι χωρίς όνομα", "Ο δρόμος περνάει από μέσα" κ.α.
- Τραγούδια σε στίχους του, εκτός από τα προαναφερθέντα : Άσμα ασμάτων, Άμα τελειώσει ο πόλεμος, Ο δραπέτης, Ο Αντώνης (από τον κύκλο "Μαουτχάουζεν" του Θεοδωράκη), Αστέρι στο παράθυρο, Μην πιεις νερό, Προσκύνημα, Τα ρολόγια (μουσική Στ. Ξαρχάκου), Ναύτη γερο-ναύτη, Ο Έκτορας και η Ανδρομάχη, Ο κυρ-Μιχάλης, Στην ποταμιά σωπάινει το κανόνι, Κι ήταν που λέτε μια φορά (Μ. Χατζιδάκις) κ.α.
Ο Καμπανέλλης υπήρξε από τους σημαντικότερους νεοέλληνες πνευματικούς δημιουργούς, κι αφήνει με τη σειρά του ένα μεγάλο κενό στην όλο και φτωχότερη, πολιτισμικά, εποχή μας...Απόδειξη του κενού αυτού, άλλωστε, ο προηγούμενος "τηλεοπτικός" του θάνατος...

Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Αδελφός εδώ...
Μεγάλωσα και πόθησα το θέατρο αποζητώντας να παίξω κάποτε σε μια τέτοια παράσταση...
Τώρα ο Νικόλας έχει φύγει, ο Ιάκωβος έχει φύγει, έμεινε τουλάχιστο η υπογραφή του στο κείμενο του "Τσίρκου", που με μανία αναζήτησα και βρήκα...
Θυμάμαι τις βραδιές στη Σχολή, που ήταν και οι δάσκαλοι μαζί, και πιάναμε πιάνα και κιθάρες να παίξουμε στον Καζάκο το "Μην τον ρωτάς τον ουρανο" και στον Ιάκωβο το "Τι ωραία που είν' η αγάπη μου..."
Γιατί να μην έχω γεννηθεί λίγα χρόνια νωρίτερα, διάολε... Τότε που το θέατρο ήταν άρμα μάχης κι όχι άρμα ματαιοδοξίας όπως τα άρματα του καρναβαλιού, τότε που ο εχθρός ήτανε αναγνωρίσιμος κι όχι κρυμμένος κάτω από δημοκρατικά προσωπεία...
Τι άλλο να σου πω, δάσκαλε; Το πρόβλεψες σωστά πως δε θα ξανάβλεπες το "Τσίρκο" να παίζεται... Άλλο τότε, άλλο τώρα...
Μα και τώρα πού θα πάει, θα βγει απ' τα σκατά βασιλικός... Όπως πάντα...
Συγχώρα με που λείπω και δεν ήρθα να σ' αποχαιρετήσω... Τώρα, που μπαίνω σιγά σιγά σε φάση "Αυτός και το Παντελόνι του", σ' έχω ακόμα σημείο αναφοράς... Σ' αγαπήσαμε όλοι και το ήξερες. Το έβλεπα στον τρόπο που μας κοιτούσες...
Γεια χαρά...
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Συμπάθιο που στους απόντες ξέχασα τη Τζένη, το Διονύση, το Σπύρο τον Κωνσταντόπουλο, γιατί όχι και το Λεμπέση...

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΑ ΚΑΜΩΜΑΤΑ, ή τρία βράδια με τη μπαταρία της κουζίνας μου...

AX ! ΛΑΔΟΚΑΜΠΕ ! ...

ΤΟ ΡΗΜΑ "ΠΑΡΑΔΙΔΩ"