RMG, η συνήθεια του Σαββατόβραδου

Η συνήθεια που έγινε πλέον δέκα ετών, το Σάββατο που μας πέρασε...

Δεν ξέρω καν αν έχετε υπόψη για τί μιλάμε. Πρόκειται για τη ραδιοφωνική εκπομπή του Ιωσήφ Καλαμαράκη, "Real Music Games" όπως ξεκίνησε στον Real FM, "Radio Music Games" όπως συνεχίζεται τώρα, στον Παραπολιτικά FM του Πειραιά.

Η βασική ιδέα της εκπομπής, απαράλλαχτη σχεδόν από το ξεκίνημά της : αποσπάσματα από ελληνικές ταινίες, με ένα συγκεκριμένο κάθε φορά ερώτημα (τίτλο ταινίας συνήθως), και οι τριάδες, τετράδες, ή και πεντάδες, τραγούδια για τα οποία ζητούνται οι ερμηνευτές...

Κι αν σας φαίνεται απλό, μη νομίσετε ότι είναι - αυτό είναι το λάθος... Ο Ιωσήφ, οργανωμένος εδώ και χρόνια απέναντι στη λαίλαπα του Ίντερνετ, δε διαλέγει ό,τι κι ό,τι... Μη φανταστείτε ότι θα έχετε ένα Google ανοιχτό, και στα λίγα δευτερόλεπτα που θα είστε στο ακουστικό, θα βρείτε αυτό που σας ζητάει... Εδώ, έχουμε ακούσει ακόμα και ολόκληρα επιτελεία στημένα πίσω από το τηλέφωνο, με "συμβούλους" απίκο και "ψαχτήρια" ανοιχτά, και πάλι το αποτέλεσμα δεν έρχεται ! Ο Ιωσήφ μπορεί να "βρυκολακιάσει" ακόμ και τργούδια που έπαιξε χρόνια πριν, και παραμένουν ακόμα...στα αζήτητα, ξαναβάζοντας τον ίδιο πονοκέφαλο στους τυραννισμένους ακροατές του !

Τώρα, θα μου πείτε, γιατί όλα αυτά; Τί κερδίζεις αν απαντήσεις σωστά; Ο σκοπός λοιπόν, στο RMG, δεν είναι το κέρδος. Παλιότερα η εκπομπή, μετά από κλήρωση των νικητών, έδινε ταξίδια σε ξενοδοχεία (ο υποφαινόμενος άλλωστε, πέρασε ένα ωραίο Σαββατοκύριακο στο Πήλιο με τη θεά τύχη συμπαραστάτη - όπως άλλωστε και σε πολλά αντικείμενα της "συλλογής" που έχει αποκομμίσει από την...αλόγιστη κατανάλωση ραδιοφώνου). Μετά ήρθε η κρίση, τα δώρα έγιναν από σπάνια έως καθόλου, ή κάτι συμβολικό. Σήμερα κληρώνονται κάποια συμβολικά, αλλά καθόλου ευκαταφρόνητα δώρα. 

Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα : το RMG δεν το ακούς για το κέρδος... Το ακούς για το γέλιο... Για τα ηχητικά από ελληνικές ταινίες, που σου πέφτουν στο κεφάλι όταν δώσεις λάθος απάντηση, για το "σκύλιασμα" που σε πιάνει ψάχνοντας ένα παραπεταμένο τραγούδι σπάνιας εκτέλεσης, για το κέφι, πραγματικό κέφι που μεταδίδει ο παραγωγός από μικροφώνου...ή το ακούς γιατί κάθεσαι μέσα το Σαββατόβραδο !

Όχι βεβαίως ότι δεν έχουν παρατηρηθεί περιπτώσεις, ακροατές να ακούν μανιωδώς από τα ακουστικά τους μέσα σε γάμους, σε θεατρικές παραστάσεις, σε γεύματα ! Και να τρέχουν με την πρώτη ευκαιρία να τηλεφωνήσουν για να παίξουν !

Θυμάμαι ένα ανεπανάληπτο, προσωπικό περιστατικό. Κάποια στιγμή η μορφή του RMG είχε γίνει ως εξής : ακούγαμε μια ηχογραφημένη ιστορία, σε διαλογική μορφή με έναν ή δύο "κομπάρσους", στα συμφραζόμενα της οποίας κρυβόταν ένα ζητούμενο τραγούδι...Καταλαβαίνετε τώρα, με βάση και την "πανουργία" του παραγωγού... Μια φορά είχε βάλει μια ιστορία με δύο μανάδες, για να σε "στείλει" να βρεις το τραγούδι Manamana ! Mιλάμε για απόλυτες σπαζοκεφαλιές, δηλαδή...

Αλλά ας επανέλθω στη δική μου ιστορία : έχει βάλει μια ιστορία με σεξουαλικά υπονοούμενα, που ψάξε ψάξε έχει στείλει το μυαλό μου κατά Καρβέλα μεριά. Είμαι έξω, και τρέχω (γιατί ήταν και ποιος θα προλάβει πρώτος...) στο σπίτι, να προλάβω να πάρω τηλέφωνο, πριν να το βρει κάποιος άλλος.

Αλλά (και αυτό ισχύει μέχρι σήμερα), "καίγοντας" τον παραγωγό, θες και να το πανηγυρίσεις ανάλογα. Έτσι λοιπόν μου κατεβαίνει η ιδέα, αντί να πάρω και να πω τον τίτλο, να αρχίσω να το παίζω στο πιάνο και ντα το τραγουδάω.

Έτσι και γίνεται : με ρωτάει, κι αρχίζω να τζαμάρω σαν τρελός στο "Τα σέξι τα εσώρουχά σου", του Καρβέλα ! Με ερμηνεία, με σόλα, κομπλέ !

Τελειώνω, περιμένω περιχαρής τα "επινίκια" (που είναι ένα ηχητικό με τη Μαρία Αλιφέρη να λέει "Πολύ σωστά, πολύ σωστά", ή ένα "Ιιιιι-χααα", ακολουθούμενο από το "Είσαι πολύ μεγάλος" !), κι αντί γι αυτό, ακούω ένα από τα χαρακτηριστικά ηχητικά που παίζουν όταν η απάντηση είναι λάθος (μεταφέρω παρακάτω μια λίστα με κάποια από αυτά) :

- Τι λες ρε κιτρινόκαμπια ! (Σταυρίδης)

- Τρεις ηλίθιους γνώρισα στη ζωή μου, εμένα εσένα και τον Μίλλερ (κωνσταντάρας)

- Πιδί, φέρε ένα λουκούμι στο πιδί !

- Λάθος, κύριέ μου, καταλαβαίνετε; ΛΑΘΟΣ ! (Παπαγιαννόπουλος)

- Ε ρε κάτι σκοτάδια ! (Βέγγος)

και πολλά ακόμα !

Ξεροκατάπια, έμεινα παγωτό ! Μα, πως; Ήμουν 100% σίγουρος. Όμως όχι, η απάντηση ήταν..."Μου αρέσουν οι γυναίκες με μεγάλα στήθια", πάλι του Καρβέλα ! Στον κουβά, κρίμα και η ζωντανή performance στα ερτζιανά ! Έπαιξα το Γιάννη, και ήταν ο Γιαννάκης !

Πόσο γελάσαμε όμως, πόσο το χαρήκαμε ! Και πόσο γέλιο, από τότε και μέχρι σήμερα, τα Σαββατόβραδα με το RMG... Άλλωστε, ο Ιωσήφ τελειώνει πάντα με το ίδιο μόνο, "Ελπίζουμε κι απόψε να έσκασε ένα χαμόγελο"... Και είναι αληθεια, αυτή η εκπομπή μας χάρισε απλόχερα το χαμόγελο, την πιο "μαύρη" δεκαετία, αυτή της κρίσης...

Τα χρόνια πέρασαν, ο Ιωσηφ έφυγε από τον Real FM όπου μεγαλούργησε, αλλά η καλή μαγία που κουβαλάει, βρήκε πρόσφορο έδαφος στα ερτζιανά, και το RMG συνεχίζεται... Συνεχίζει, για να ομορφαίνει τα Σαββατόβραδά μας, με κέρδος όχι ένα συμβολικό δώρο, αλλά το πολυτιμότατο χαμόγελο...Αυτό το Σάββατο γιόρτασε τα δέκα χρόνια της εκπομής, με τους "συμβεβλημένους" "Έτσι ντε" ζωντανούς στο στούντιο (οι οποίοι έγιναν φίλοι πολύ απλά γιατί κάποτε έψαχναν κι αυτοί τα τραγούδια, παίζοντας στην εκπομπή !), και με μια πλειάδα ακροατών-παικτών, τα ονόματα των οποίων άλλωστε σχεδόν τα ξέρουμε όλα, αφού έχουμε γίνει μια μεγάλη παρέα ! Στην Αθήνα, σε άλλα μέρη της Ελλάδας, στο Ελσίνκι, από την Αμερική παίρναν κάποτε άλλοι για ν' απαντήσουν, μιλάμε για παγκόσμιο φαινόμενο !

Ιωσήφ, κάθε Σαββατόβραδο μας γυρνάς σε μιαν άλλην εποχή. Που, είτε τη ζήσαμε είτε όχι, μας ζεσταίνει την καρδιά και μας κάνει να χαμογελάμε... Κeep walking ! Κι ευχαριστούμε, για όλα αυτά τα χρόνια, πρώτα απ' όλα για το ήθος, που είναι κάτι που στο, στερούμενο εκόνας, ραδιόφωνο, είναι κάτι που φαίνεται με την πρώτη !

-