Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Νοέμβριος, 2015

H ΑΥΛΗ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ...

Εικόνα
Πέντε χρονιές που σπούδασα εκεί, δεν πήγα ούτε μια φορά στη γιορτή, δεν άφησα ούτε ένα λουλούδι, μάλιστα μία από αυτές, είδα την Πρυτανεία να γίνεται στάχτη...  Έχω τις επετείους μέσα μου με έναν δικό μου τρόπο. Σήμερα όμως, θέλω να πω χρόνια πολλά στο αγαπημένο μου Ίδρυμα, για την παιδεία που μου χάρισε, και που 22 χρόνια τώρα, μεταφράζεται και σε ψωμί...  Αν και ξέρω ότι δεν είναι κανόνας, για κάποιους άλλους σίγουρα δεν ίσχυσε ή δεν ισχύει, εγώ, ταπεινά προσκυνώ την "Αυλή του φθινόπωρου", κι ευχαριστώ... P.S. : H ελευθερία, έτσι κι αλλιώς, είναι πράγμα σχετικό... Mια φωτογραφία (αναδημοσίευση) νέου που πρόκοψε καταθέτοντας στεφάνια, (να τα βλέπω εγώ, που δεν πήγαινα)... ...κι ένα βίντεο, που δεν το παραθέτω για λόγους "δεδομένης" ιστορικής αλήθειας του -που μπορεί και να την έχει- αλλά απλώς επειδή με είχε εντυπωσιάσει όταν προβλήθηκε.

Ο ΕΞ' ΑΡΧΕΙΩΝ, η αλλιώς, ο άνθρωπος-αρχείο...

Εικόνα
Ραδιοφωνικό και το επόμενο, σημερινό σημείωμα. Εκείνος το έχει χρησιμοποιήσει ως ενιαία λέξη-παρατσούκλι. Λογικό, η ζωή του ήταν και είναι τα Εξάρχεια.  Αλλά στην εποχή μας, που η κρίση, για διάφορους λόγους, έστρεψε τον κόσμο στο ραδιόφωνο, εκείνοι οι δύο,τρεις, πέντε, δέκα στυλοβάτες του, "γνωστοί και μη εξαιρετέοι", στήριξαν, με την αξία που τους διέκρινε, τη "δεύτερη νεότητα" του μέσου, που θα μπορούσε, άλλως, να είναι πολύ απλά μια playlist... Ήταν ο Γιάννης Καλαμίτσης, είναι κι ο Αντρέας Μαζαράκης. Εξ' αρχείων, τον έγραψα εγώ, γιατί το "άνθρωπος-εγκυκλοπαίδεια" είναι το πρώτο που θα βρεις, ψάχνοντας γι αυτόν. Ειλικρινά, δεν έχει σημασία αν η εκπομπή του θα έχει θέμα τον Καζαντζίδη ή την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, αν θα έχει καλεσμένο το Ζάχο Χατζηφωτίου ή το Δημήτρη Καζάκη.  Ο Αντρέας, με οποιαδήποτε αφορμή, θα σου αραδιάσει εκεί πάνω στο ραδιοφωνικό πάγκο, την αστείρευτη βιβλιοθήκη των βιωμάτων του, που μπορούν να ξεκινούν απ

ΚΙ ΟΙ ΓΝΩΡΙΜΕΣ ΦΑΡΕΣ, ΣΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΦΑΝΦΑΡΕΣ...

Εικόνα
Ναι, αυτή είναι η μόνη σταθερή αξία της ζωής, τελικά... Δυο χρόνια μετά, χωρίς διάθεση για μνημόσυνα, θέλουμε να θυμόμαστε χαμογελώντας, το Γιάννη Καλαμίτση -τον Αλέκο Καγιάντα, αν θέλετε... Με μια σεμνή και ταπεινή προσπάθεια, στα χνάρια του... Δ υό χρόνια περάσαν, λοιπόν… Δυο χρόνια δεν είπαμε λέξη… Εσύ πλέον έχεις Αλέξη, κι οι γνώριμες φάρες στις ίδιες φανφάρες, και ζουμ, ζουμ-ζουμ-ζουμ-ζουμ... Ε δώ πάνω, όπως ξέρεις, ούτε πόνος, o ύτε λύπη ούτε φθόνος, ούτε τέλη, όλα ζάχαρη και μέλι, κι είναι και πολλοί γνωστοί ! Ε δώ πάνω, ούτε ΕΝΦΙΑ, ούτε βάρη, ούτε φόρος στο μοσχάρι, στην παιδεία, ούτε νόμοι-παρωδία, ψηφισμένοι απνευστί... Γ ια πες μου, λοιπόν, πώς περνάς; Τη βγάζεις με το ένα εξηντάρι; M ε όβολα όσα οι φαντάροι, το προτεκτοράτο δε φεύγει απ’ τον πάτο,  και ζουμ, ζουμ-ζουμ-ζουμ-ζουμ... Ε δώ πάνω, ούτε κρύο, ούτε συνάχι, ούτε άνθρωποι μονάχοι, ούτε «τιτάνες», ούτε Κίτσοι, ούτε μάνες, και δημοσιοκαφρικά... Ε κεί κάτω; Π