ΚΙ ΟΙ ΓΝΩΡΙΜΕΣ ΦΑΡΕΣ, ΣΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΦΑΝΦΑΡΕΣ...

Ναι, αυτή είναι η μόνη σταθερή αξία της ζωής, τελικά...

Δυο χρόνια μετά, χωρίς διάθεση για μνημόσυνα, θέλουμε να θυμόμαστε χαμογελώντας, το Γιάννη Καλαμίτση -τον Αλέκο Καγιάντα, αν θέλετε... Με μια σεμνή και ταπεινή προσπάθεια, στα χνάρια του...

Δυό χρόνια περάσαν, λοιπόν…

Δυο χρόνια δεν είπαμε λέξη…

Εσύ πλέον έχεις Αλέξη,

κι οι γνώριμες φάρες στις ίδιες φανφάρες, και ζουμ, ζουμ-ζουμ-ζουμ-ζουμ...

Εδώ πάνω, όπως ξέρεις, ούτε πόνος,

oύτε λύπη ούτε φθόνος, ούτε τέλη,

όλα ζάχαρη και μέλι, κι είναι και πολλοί γνωστοί !

Εδώ πάνω, ούτε ΕΝΦΙΑ, ούτε βάρη,

ούτε φόρος στο μοσχάρι, στην παιδεία,

ούτε νόμοι-παρωδία, ψηφισμένοι απνευστί...

Για πες μου, λοιπόν, πώς περνάς;

Τη βγάζεις με το ένα εξηντάρι;

Mε όβολα όσα οι φαντάροι,

το προτεκτοράτο δε φεύγει απ’ τον πάτο, και ζουμ, ζουμ-ζουμ-ζουμ-ζουμ...

Εδώ πάνω, ούτε κρύο, ούτε συνάχι,

ούτε άνθρωποι μονάχοι, ούτε «τιτάνες»,

ούτε Κίτσοι, ούτε μάνες, και δημοσιοκαφρικά...

Εκεί κάτω; Πώς πηγαίνουν τα κουμάντα;

Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα; Μια απ’ τα ίδια;

Mες στο λάκκο με τα φίδια; Μια ζωή στα δανεικά;

Κι αν τραβιέσαι, είναι ωραία βρε, κει κάτω !

Γλέντησέ το, κι άσπρο πάτο ! Για εδώ πέρα,

τραίναρέ το ! Κείνη η μέρα, θα’ ρθει, νομοτελειακά... 

Kαι τώρα, ο ίδιος ο δάσκαλος...