ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΕΣ ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΠΕΤΕΙΟ

Καμαρώστε τον Υπουργό της φωτογραφίας, παρέα με το τσεκούρι του Υπουργείου Υποδομών...Η φωτογραφία από το μακρινό "EΠΕΝίτικο" 85, κάθεται στο στομάχι κάτι μέρες σαν και τούτη.

Βέβαια, εδώ είναι Ελλάδα. Δεν ξέρεις πότε θα σε δικαιώσει η ζωή, αλλά δεν είναι και απίθανο, διάολε.

Δουλεύοντας στο Χαλάνδρι το 2003, είχα δει το προηγούμενο βράδι εκείνη την καταπληκτική εκπομπή του Κούλογλου, για το Πολυτεχνείο. Και το μεσημέρι της άλλης μέρας, όταν μπήκα σε ένα φαρμακείο απέναντι από το γραφείο, είδα με έκπληξη έναν από τους αφηγητές της εκπομπής αυτής.

Ήμουν σίγουρος ότι ήταν αυτός, άλλωστε στα φαρμακεία ειδικά δεν έχεις και πολλές πιθανότητες να πέσεις έξω αν θυμάσαι ονοματεπώνυμο (δεν έχει σημασία ποιος ήταν).

Κι όταν ψέλισα "Μα...εσείς...χτες..."

"Μη νομίζεις αγόρι μου ότι έχω ξαναπατήσει εκεί ποτέ", ήταν η αφοπλιστική απάντηση.

Στην επόμενη φωτογραφία - piece of my life τώρα, είναι ο κύριος Δημήτρης Παπαχρήστος, που τραγουδάει υπό τη συνοδεία του υποφαινόμενου, το ένα και μοναδικό τραγούδι που έχει τραγουδήσει στη ζωή του, εκτός από τον Εθνικό Ύμνο εκείνης της νύχτας. Τον "Τσάμικο", του Χατζηδάκι και του Γκάτσου. Μεγάλη μου τιμή που τον συνοδεύω, εγώ ο τελευταίος, από Μι ματζόρε (πιο πολύ γράφω τον τόνο για να καταγραφεί, γιατί μια ζωή τον ψάχνουμε), αφού έτσι κι αλλιώς, κατά σειρά αξιολόγησης, πρώτα είναι ο Μήτσος, μετά ο Ηλίας ο Λογοθέτης, ύστερα το καταπληκτικό πιάνο Grotrian-Steinweg (ατάκα του ιδιοκτήτη :"έψαχνα ένα πιάνο που αν περάσει ο Χατζηδάκις απ' έξω και το ακούσει, να χτυπήσει το κουδούνι"), κι άντε οι δικές μου νότες να είναι λίγο καλύτερες από το κόκκινο κρασί στα ποτήρια. Ο "Τσάμικος" παιζόταν στο σχολείο, αλλά σε άλλη γιορτή, αυτή της 25ης Μαρτίου, λόγω των αναφερόμενων ηρώων. Ενώ το επίσης μακρινό 86, η γιορτή Πολυτεχνείου του σχολείου μας, ετοιμάστηκε τόσο όμορφη και είχε τέτοιο παλμό, που αντί για το γυμναστήριο του σχολείου, ζητήσαμε να μας χωρέσει ο κινηματογράφος "Έλση" της Νέας Σμύρνης, που σήμερα πια είναι εμπορικό κέντρο στην Ομήρου. Κουβάλησα κι ένα δανεικό αρμόνιο ΥΑΜΑΗΑ από τη Νέα Πεντέλη. Εϊχε τον κατάλληλο ήχο φλάουτου για να παίξουμε ένα ορχηστρικό από την "Κατάσταση πολιορκίας" του Μίκη, σχεδόν "συνυφασμένο" με την εποχή εκείνη. Αλλά τι σας τα λέω όλα αυτά...