ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ...

μεγάλες ελληνίδες στιχουργούς ήταν η Σώτια Τσώτου, που μας άφησε το βράδι του περασμένου Σαββάτου. Με περισσότερα από 200 καταγεγραμμένα τραγούδια, πολλά από τα οποία αποτελούν κορυφαίες επιτυχίες, γνωστή κυρίως από τη συνεργασία της με το Δώρο Γεωργιάδη και τον Κώστα Χατζή, αλλά με σημαντική δουλειά και με πάρα πολλούς άλλους, η Σώτια Τσώτου έγραψε εκατοντάδες καθημερινούς μεστούς και απέριττους στίχους στο ύφος των δεκαετιών του 70 και του 80, αλλά και μεταγενέστερα. Ακολουθώντας, όπως και άλλες γυναίκες συνάδελφοί της εκείνη την εποχή, σαν τη Βαρβάρα Τσιμπούλη και τη Σέβη Τηλιακού, τα χνάρια της μεγάλης Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, έβαλε τη γυναικεία ευαισθησία σε έναν φυσικά κατ' εξοχήν ανδροκρατούμενο χώρο, μέσα από πραγματικά σπάνιους στίχους : "Εγώ δεν είμαι δικαστής να με φοβάσαι", "Σπουδαίοι άνθρωποι, αλλά η μοναξιά τους πληγώνει", "Σ' αγαπώ, όπως ο γέρος τη ζωή που τον αφήνει...", "Εμείς παλεύουμε χρόνια και χρόνια για μια αυλή, για μια γωνιά στην Κοκκινιά", "μόνο η αγάπη μένει,  όλα τ' άλλα είναι καπνός", "η ζωή σου-ο θάνατός μου, στο λεωφορείο του κόσμου", "Αν ερχόσουν, θα σταμάταγα τα τρένα στη στροφή για να περάσεις...".

Παραθέτω μερικά, τί μερικά, ελάχιστα από τα πανέμορφα τραγούδια που θα μας τη θυμίζουν πάντα, όσο θα μας κοιτάει από ψηλά, "από το αεροπλάνο"...