ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

Το καλοκαίρι τέλειωσε, σήμερα είναι πρώτη μέρα ξανά στη δουλειά.
Είχα βέβαια αυτή τη φορά πάρα πολλά να γράψω, για το γάμο, για τις διακοπές, γι αυτό το τέλος πάντων το τόσο ιδιαίτερο καλοκάιρι...
Και βέβαια ως συνήθως η επικαιρότητα με πρόλαβε.

Το blog βέβαια δεν είναι ειδησεογραφικό, δεν είναι εφημερίδα που κλείνει στις 5 το πρωί και πρέπει να περιλάβει και την πιο πρόσφατη είδηση.
Κινείται καμια φορά στη σφαίρα του γενικότερου κοινωνικού και ατομικού προβληματισμού, αυτό που με δυο λέξεις ως νεοέλληνες περιγράφουμε :
«Είδες τι έγινε;...»

Και βέβαια, πάντα βλέπουμε τι έγινε. Πάντα παρασυρόμαστε «προβατηδόν» και «κορακηδόν» πάνω από πλάνα καναλιών με καμμένα σπίτια, πλημμυρισμένα υπόγεια, πτώματα ναυαγίων ή συντριμμένων αεροσκαφών, εγχώρια ή ξένα, και πάντα με το υπόλοιπο της παραπάνω φράσης κρυμμένο βαθιά στο μυαλό μας : «Καλά που δεν έτυχε σε μας»...
Αυτό είναι που πάντα αποζητάμε. Να έχουμε μια τηλεόραση στο δωμάτιο που παραθερίζουμε για να βλέπουμε τους χαροκαμμένους από το κρεββατάκι μας. Να ξεφυλλίζουμε τις εφημερίδες με τα μαύρα εξώφυλλα κάτω από την ομπέλλα της παραλίας, βουτώντας σε λίγο για να ξεπλύνουμε τα μουτζουρωμένα δάχτυλά μας...

Εγώ είμαι πεπεισμένος, κύριοι, κι ας με πείτε μοιρολάτρη, ας με πείτε μηδενιστή, ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. ΑΠΟΛΥΤΩΣ.

Μόνο να "συμπάσχουμε" με τη δυστυχία των άλλων μέχρι την επόμενη μπύρα. Δεν έχουμε ούτε την παραμικρή δύναμη να συμπαρασταθούμε σ’ αυτούς που σε λίγους μήνες θα ξαναβρούν την – τεράστια – δύναμη να ξαναστήσουν τη ζωή τους από την αρχή. Αυτοί ρε μάγκες, έχουν δύναμη, εσείς κοιτάτε καλύτερα τις δουλίτσες σας...
Όπως οι σεισμόπληκτοι στα Λιόσια και στο Μενίδι, για πέρνα μια βόλτα να δεις πως ξαναφτιάξαν τα σπιτάκια τους, κι εσύ μαλάκα νεοέλληνα μπορείς να κάνεις τρια-τέσσερα χρόνια να καθαρίσεις το πορτ-μπαγκάζ του αυτοκινήτου σου...

Ξέρεις πότε θα τη βρεις τη δύναμη φιλαράκο;
Όταν η τραγωδία χτυπήσει ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ, καλοοχυρωμένη πόρτα.
Μέχρι τότε θα στέλνεις ηλίθια μηνύματα από το κινητό σου «Κάντε μια προσευχή...» ή θα διακτινίζεις ομοβροντίες από αντίστοιχα mails, και θα αισθάνεσαι «ΕΝΕΡΓΟΣ».
Ξέρεις πόσο; Όσο ο ΑΝΤ1 που μετά την Πάρνηθα διέθεσε τα ελικόπτερά του στην πρόληψη των πυρκαγιών. Φαντάσου να τα φόρτωνε με στουπιά και πετρέλαιο... Και κόλλησε και την ελληνική σημαία στα πλάνα, να δακρύζουμε πιο εύκολα...

Θα μου πεις, τι ξέρω εγώ ρε φιλαράκο, πως ήταν η Πεντέλη, αν είχε πηγές στα δικά σου τα χρόνια, αν είχε πλατάνια, αν της φάγαν τα σπλάχνα τα λατομεία κι οι ηγούμενοι που πούλαγαν τα μάρμαρα στη ζούλα μετά το 76 που σταμάτησε η εξόρυξη από τη μπροστινή πλευρά, τι μας τραγουδάς τώρα...
Που ξέρω εγώ αν υπήρχαν το 50 άνθρωποι που ανέβαιναν με τα πόδια για να πιουν δυο χούφτες νερό μετά από δύο ώρες περπάτημα, στην πηγή έξω από τη Μονή...
Εγώ ξέρω ότι Ηλεία είναι το μέρος που φυτεύουν χασίσια... Αυτό με συμφέρει να λέω, γιατί έτσι χασκογελάω στη γκομενίτσα...
Εμένα όταν με φέραν οι γονείς μου δω πάνω στην Πεντέλη, σήκωσα το τσουλούφι και είπα «Α, εδώ είναι το σπίτι; Internet café που έχει εδώ γύρω, να παίζω με τον κολλητό που του έχω φάει ήδη δύο στρατιώτες από την Παρασκευή...»
Για μένα φιλαράκο, συμφορά θα είναι να καεί το Internet café… Γιατί μετά θα τρέχω στο Χαλάνδρι και γάμησέ τα...

Αυτή θα είναι η τραγωδία μου, τι να σου κάνω, μέχρι εκεί έχω μάθει...

Και μεγαλύτερη τραγωδία ρε μεγάλε, είναι να μου σκάσει να πρέπει να στείλω δικέ μου αυτό το SMS, πως το λες, με την «Προσευχή» και το «Όλοι έξω από τη Βουλή...» και δεν ξέρω ρε μεγάλε πως το SMS κάνει πολλαπλή αποστολή στο MOTOROLA…

Αυτά τραβάω...
Μέχρι να καεί το δικό μου σπίτι...

Και τότε μη φοβάσαι, όπως έλεγε κι ο πατέρας σου, «θα μάθω γνώση...»

P.S. Στα ευχάριστα του καλοκαιριού θα επανέλθουμε, όπως καταλαβαίνετε δεν είναι η ώρα...