ΜΑΣΤΟΡΙΑ...

Το σπίτι προχωράει...

Κι εγώ ολοένα και ξεκαθαρίζω μια τραγική διαπίστωση...

Ότι πια δεν υπάρχουν "μάστορες".

Μάστορας, ρε παιδί μου. Master, που λένε και τα διπλώματα, ίδια ρίζα έχει.

Αυτός που βάζει την ψυχή του, την τέχνη του, το μυαλό του να σου φτιάξει ένα σπίτι.

Αυτός που θα κάτσει και θα σκεφτεί, θα ζυγίσει, "δέκα θα μετρήσει και μια θα κόψει", θα προσπαθήσει να δώσει λύση, θα σου μεταφέρει τους ενδοιασμούς του, θα προτείνει, και που τέλος πάντων δε θα "ξεπετάξει"...

'Επρεπε να φτάσουμε μέχρι τα πλακάκια για να μπει στο σπίτι ένας πραγματικός μάστορας...

Το τι αλβαναριό πέρασε, το τι παράλυτοι, αβοήθητοι, τυχάρπαστοι, που κόβαν το τούβλο και το κοιτούσαν γύρω γύρω γυρνώντας το στο χέρι λες και ήταν κανα φαγκρί για σούπα, που είχαν στο στόμα τη δικαιολογία έτοιμη "αφού είναι στραβό..."

Μα ρε Καραγκιόζη, γι αυτό είσαι μάστορας, για να το ισιώσεις.

Κι αν δεν το κάνεις τέλειο, να το καλυτερέψεις. Όχι να σηκώσεις τα χέρια με το καλημέρα για την ευκολία σου. Ανεύθυνε, που λέει κι ο Βέγγος σε κάποια ταινία...

Τέλος πάντων, δεν πάνε ούτε δεκαπέντε χρόνια που χτίζαμε το πάνω σπίτι, κι αν πιάσω τους τότε μαστόρους με τους σημερινούς, μοιάζουν σαν τον Τάκη Φύσσα μπροστά στο Μανωλά (για να κάνουμε και μια νύξη για το Σαββατιάτικο "οθωμανικό"...).

Τραγική, βέβαια, διαπίστωση, που ενισχύει ολοένα την προτροπή μου προς τους ερωτώντες "να μη χτίσουν ποτέ, αλλά να πάρουν έτοιμα σπίτια".

Τουλάχιστον να μην ξέρεις ρε παιδί μου, να μην έχεις δει...Να μην έχεις σπάσει τα τέτοια σου, να μην κλαίς τα λεφτά που χάλασες στα υλικά που σου άρεσαν και στα σκότωσε ο πρώτος τυχών πρώην ναυτικός, εμπορομανάβης, βοηθός φαροφύλακα και νυν "ειδικές κατασκευές"...

Ου να μου χαθείτε... Ρε εγώ έζησα ανθρώπους γραμματιζούμενους, χαρτογιακάδες - το συχωρεμένο το Νικηφόρο, απέναντι, τον ποιητή της γειτονιάς μας, που είχε κατεβάσει δεκαπέντε βιβλιοθήκες ποίηση και μπορούσε νά' βλεπε την κουπαστή της σκάλας ενός μαραγκού και να δάκρυζε. Και να τού' βγαζε το καπέλο. Και να τον πλήρωνε όσα-όσα και πάλι νά' νιωθε ότι του χρωστάει... Γιατί ο άλλος είχε βγάλει την ψυχή του και την άφησε μέσα στο σπίτι του για να την καμαρώνει μια ζωή...

Τέλος πάντων, βραδιάτικα μπήκα με αγωνία στο μπάνιο και ο Παντελής το είχε τελειώσει. Αστοκάριστο, το είδα με τη μπαλαντέζα και το φωτογράφισα με τη φτωχοκάμερα του κινητού μου...

Αλλά ακόμα κι έτσι ρε πούστη μου, δεν ξεχωρίζει η μέρα με τη νύχτα;