2π, όπου π = 3.1415... = ΑΕΙ Ο ΘΕΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ...

Αθήνα, μια και τέταρτο το πρωί. Έχουμε βγει, έχουμε πάει θέατρο και μετά στη μπυραρία της Στουρνάρη, απέναντι από το Ίδρυμα των εφηβικών μας χρόνων. Βγαίνοντας έχει 4-5 βαθμούς και το σπίτι φυσικά είναι όπως πάντα 28 χιλιόμετρα μακριά. Η ρότα όμως αλλάζει. Κάνω μια προς το Σύνταγμα και αφήνω τη μηχανή στο πεζοδρόμιο του Ταχυδρομείου. Προς τα κάτω η Μητροπόλεως φωτισμένη και ήσυχη. Πλησιάζοντας, ένα "βουβό" σούσουρο, κόσμος που περιμένει υπομονετικά, ξεκινώντας πολύ πιο πίσω από την πλατεία. Θέλω να πάω από την πρώτη στιγμή, αλλά βέβαια κάτι τέτοιες ώρες τελειώνω γενικά τις δουλειές μου... Κάτι με τραβάει, δεν ξέρω τι. Δεν ξέρω τι ήταν οι μεγάλες κηδείες που έμειναν στην ιστορία, του Παλαμά στην Κατοχή, του Γέρου μέσα στη Χούντα, του Παναγούλη που ο κόσμος σχημάτιζε το "Ζ"... Όχι, δεν τα έχω ζήσει αυτά, και το έχω ξαναπεί ότι τα χρόνια τα δικά μας πολύ λίγο μετράνε μπροστά σε άλλα, οι παλιότεροι θα με καταλάβουν. Γύρω πολλοί άνθρωποι, πολλοί νέοι άνθρωποι. ΕΜΟ, trend...

Περάσανε λοιπόν κι αυτές οι γιορτές... Περίεργες οι γιορτές, ε; Όταν έχεις λίγες μέρες για καθισιό λες πως δε σου φτάνουν, κι όταν έχεις πολλές λες "πώς περάσανε"!...Τα τελευταία χρόνια βέβαια τα δυο μεγάλα "cut" της χρονιάς έχουν στηθεί σε εντελώς διαφορετική βάση. Από τη μιά τα Χριστούγεννα. Γιορτή σπιτιού, πόλης, χωρίς γενικά να μου'ρχεται διάθεση να φύγω, σπιτικά, συγγενικά, κουραστικά θα έλεγα λόγω των πολλών μετακινήσεων γύρω γύρω και του ακατάσχετου shopping και κουβαλήματος, των ξενυχτιών και των ετοιμασιών. Από την άλλη το Πάσχα, με χαρούμενη φύση, με συνεχείς εκδρομές τα τελευταία χρόνια, με σαφώς πολύ λιγότερο φαγητό, με μυρωδιές ανοιξιάτικες, με τροπάρια, με εκκλησία, με βόλτες, με κανα πρόωρο μπάνιο, με "συμπυκνωμένο" από πλευράς ημερών άλλα μεστότερο περιεχόμενο...Είναι γεγονός ότι έχει αρχίσει να μου αρέσει περισσότερο. Α! Παρεμπιπτόντως, ελπίζω να σας ήρθε το "επιτέλους ένα χρήσιμο mail" με το XLάκι που υπολογίζει το κάθε Πάσχ...