ΥΣΤΑΤΟ ΧΑΙΡΕ...

Αθήνα, μια και τέταρτο το πρωί.

Έχουμε βγει, έχουμε πάει θέατρο και μετά στη μπυραρία της Στουρνάρη, απέναντι από το Ίδρυμα των εφηβικών μας χρόνων. Βγαίνοντας έχει 4-5 βαθμούς και το σπίτι φυσικά είναι όπως πάντα 28 χιλιόμετρα μακριά. Η ρότα όμως αλλάζει. Κάνω μια προς το Σύνταγμα και αφήνω τη μηχανή στο πεζοδρόμιο του Ταχυδρομείου. Προς τα κάτω η Μητροπόλεως φωτισμένη και ήσυχη. Πλησιάζοντας, ένα "βουβό" σούσουρο, κόσμος που περιμένει υπομονετικά, ξεκινώντας πολύ πιο πίσω από την πλατεία.

Θέλω να πάω από την πρώτη στιγμή, αλλά βέβαια κάτι τέτοιες ώρες τελειώνω γενικά τις δουλειές μου... Κάτι με τραβάει, δεν ξέρω τι. Δεν ξέρω τι ήταν οι μεγάλες κηδείες που έμειναν στην ιστορία, του Παλαμά στην Κατοχή, του Γέρου μέσα στη Χούντα, του Παναγούλη που ο κόσμος σχημάτιζε το "Ζ"... Όχι, δεν τα έχω ζήσει αυτά, και το έχω ξαναπεί ότι τα χρόνια τα δικά μας πολύ λίγο μετράνε μπροστά σε άλλα, οι παλιότεροι θα με καταλάβουν. Γύρω πολλοί άνθρωποι, πολλοί νέοι άνθρωποι. ΕΜΟ, trendu, ό,τι θες... Άλλοι ακόμα και με τα βιβλία στα χέρια διαβάζοντας για τις φοιτητικές εξετάσεις του εξαμήνου...Ισχνοί αστυνομικοί φράζουν και ανοίγουν προσωρινά το δρόμο στον τεράστιο όγκο του πλήθους. Περνάνε την ώρα τους ενδιάμεσα με καφέ, τσιγάρο και παίζοντας με τα κινητά...Πραγματικοί ήρωες κι αυτοί, ευγενικοί, άψογοι...

Πλησιάζουμε σιγά-σιγά σε δόσεις. Η μαρμαρόστρωση της πλατείας χτυπάει εδώ και ώρα τα πόδια κάτω από τις σόλες, ενώ η θερμοκρασία όλο και χάνει κανα βαθμό...Κανείς δεν ενοχλείται, όλοι περιμένουν. Φτάνουμε στη στενή πόρτα, φτάνουμε στο τέλος.

Μούρχονται λόγια της γιαγιάς από τα παιδικά χρόνια :"Φίλα το χέρι του παππούλη"...

Καμια-δυο γυναίκες φαίνονται να κάθονται από μέρες σκυφτές σε μια γωνιά του παρεκκλησίου...Άλλους έχω δει το απόγευμα να τριγυρνάνε στους δρόμους του κέντρου, σιωπηλά από γωνιά σε γωνιά, με μια φωτογραφία του αρχιεπίσκοπου μπροστά τους...

Έχει πάει τρεις παρα πέντε όταν ξανανεβαίνω τη Μητροπόλεως. Στο δρόμο πρωινοί κουλουράδες και αστυνομικοί που ξετυλίγουν δίχρωμες ταινίες...Ακούω τα βήματά μου στο πλακόστρωτο. Γυρνάω προς τα πίσω, περιμένει ακόμα κόσμος από την άλλη μεριά της εκκλησίας, όπως ξεκινήσαμε κι εμείς. Πιο λίγοι, αλλά θα προλάβουν κι αυτοί.

Βάζω μπρος και ξεκινάω για το σπίτι, ψάχνοντας και για βενζίνη στο δρόμο. Νιώθω ότι μια πόλη ολόκληρη θα ξενυχτήσει, ωστόσο οι δικές μου δυνάμεις με προδίδουν σιγά-σιγά. Στο ταμπλώ διαβάζω 2 βαθμούς, κάπου εκεί ανάμεσα στις σκέψεις που κουβαλάω μαζί μου...Ξέρεις, ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα φανατικός με αυτό που λέγεται εκκλησία, αλλά ποτέ δεν έλειψε κι από τη ζωή μου. Το αναζητούσα ξαφνικά, όπως το χτεσινό παγωμένο ξημέρωμα...Αλλά είχα πάει και για έναν άλλο λόγο : γιατί με συγκινεί πρώτα απ' όλα η καρτερικότητα και η αξιοπρέπεια. Απέναντι στα πάντα. Όλο αυτό μου θυμίζει αυτά που έλεγα πριν, τις άγνωστές μου λέξεις : πολέμους, κατοχή, εξορίες, βασανιστήρια...Αυτά που σε κάνουν για χρόνια να πετάγεσαι στον ύπνο σου...Αυτά που περνάνε τη ζωή σου από το σφυρί και το αμόνι...

Και γιατί πάντα στο μυαλό μου μένει, τυπωμένη φωτογραφία, το χαμόγελο. Αυτό που έχω καταλήξει να πιστέυω ότι είναι η μόνη συνταγή νίκης, στη ζωή...
Έφευγε, κι ήξερε για που, κι όμως χαμογελούσε.
Τι τον περίμενε ήξερε, κι όμως χαμογελούσε...
Μου μιλάτε για κείνον, σαν να ήτανε κάποιος, όπως όλοι εμείς.
Κάποιος μέσα απ' το πλήθος...
(Γιάννης Νεγρεπόντης - Μίκης Θεοδωράκης)