ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟΥ...
Έτσι λεγόταν ένας παλιός δίσκος του "Λάκη με τα ψηλά ρεβέρ"... Δεύτερη φορά εμπνέομαι σ' αυτό το ιστολόγιο από αυτή τη φράση. Κι αυτή τη φορά με πολύ χειρότερα συναισθήματα... Αν όπως λέγαν κάποτε, η είδηση δεν είναι το να δαγκώσει ο σκύλος τον άνθρωπο, αλλά το να δαγκώσει ο άνθρωπος το σκύλο, με την ίδια λογική δεν αποτελεί είδηση το να πετάει ένας άνθρωπος τα σκουπίδια, αλλά να το πετιέται στα σκουπίδια ο ίδιος... Για τον πενηντάχρονο χτεσινό άστεγο, ευκαιριακό σπίτι του μπορεί να αποτέλεσαν τα χαρτόκουτα, οι μουσαμάδες, τα εγκαταλειμμένα κτίρια, οι πλατείες, ακόμα και οι κάδοι των απορριμάτων... Αυτοί οι ίδιοι κάδοι όπου τις μέρες αυτές "αυτοκόλλητοι" υποψήφιοι δήμαρχοι και νομάρχες ποζαρουν πάνω τους με το βλέμμα της αισιοδοξίας "εγώ θα σας λύσω τα πάντα"... Μόνο που αυτή η πόλη έχει πια μάθει να δουλεύει μόνη της, με ένα μυστηριώδη αυτόματο πιλότο. Χωρίς να περιμένει "Μεσσίες" Δημάρχους και συμβασιούχους σε ομηρεία... Κι έτσι νωρίς το πρ