ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟΥ...
Έτσι λεγόταν ένας παλιός δίσκος του "Λάκη με τα ψηλά ρεβέρ"...
Δεύτερη φορά εμπνέομαι σ' αυτό το ιστολόγιο από αυτή τη φράση. Κι αυτή τη φορά με πολύ χειρότερα συναισθήματα...
Αν όπως λέγαν κάποτε, η είδηση δεν είναι το να δαγκώσει ο σκύλος τον άνθρωπο, αλλά το να δαγκώσει ο άνθρωπος το σκύλο, με την ίδια λογική δεν αποτελεί είδηση το να πετάει ένας άνθρωπος τα σκουπίδια, αλλά να το πετιέται στα σκουπίδια ο ίδιος...
Για τον πενηντάχρονο χτεσινό άστεγο, ευκαιριακό σπίτι του μπορεί να αποτέλεσαν τα χαρτόκουτα, οι μουσαμάδες, τα εγκαταλειμμένα κτίρια, οι πλατείες, ακόμα και οι κάδοι των απορριμάτων...
Αυτοί οι ίδιοι κάδοι όπου τις μέρες αυτές "αυτοκόλλητοι" υποψήφιοι δήμαρχοι και νομάρχες ποζαρουν πάνω τους με το βλέμμα της αισιοδοξίας "εγώ θα σας λύσω τα πάντα"...
Μόνο που αυτή η πόλη έχει πια μάθει να δουλεύει μόνη της, με ένα μυστηριώδη αυτόματο πιλότο. Χωρίς να περιμένει "Μεσσίες" Δημάρχους και συμβασιούχους σε ομηρεία...
Κι έτσι νωρίς το πρωί, ο κάδος που αποτέλεσε το τελευταίο καταφύγιο για έναν ακόμα συνάνθρωπό μας, έκανε ακόμα μια φορά την ολιγόμετρη διαδρομή του πίσω από το απορριματοφόρο όχημα, και ανατράπηκε μπροστά στο μύλο που αλέθει τα "ευγενή" κατάλοιπα της κοινωνίας μας.
Κι εκεί, ανάμεσα σε αποφάγια, κωλόχαρτα, κονσερβοκούτια και σερβιέτες, ακούστηκε ξαφνικά μια ανθρώπινη φωνή, που όμως πια είχε έρθει πολύ αργά. Ένας ακόμα ζωντανός-νεκρός της πόλης μας έγινε ένα με τα σκουπίδια, αυτά που σε λίγη ώρα στη χωματερή θα τα σκάλιζαν μικρά παιδιά-φαντάσματα για να βρουν τίποτα ληγμένα τρόφιμα...
"Στην Ελλάς του δυο χιλιάδες", που έλεγε και ο Καζαντζίδης, παρά το λούστρο των Ολυμπιακών Αγώνων, παρά την ακτινοβολία του μόλις προχτεσινού κλασσικού Μαραθώνιου, ο άνθρωπος γίνεται απόρριμα και η ζωή σκουπίδι... Σκουπίδι αλεσμένο στον κάδο του απορριματοφόρου. To κέντρο έτσι κι αλλιώς ψάχνει επενδυτές, και προς τούτο ο κιμάς κόπτεται παρουσία του πελάτου...
Υπάρχει ένα καταπληκτικό κείμενο της Ευφροσύνης Κ. Δοξιάδη για την Αθήνα, που διάβασε σήμερα στη ραδιοφωνική εκπομπή του ο Τζίμης Πανούσης. Ακούγοντάς το, πραγματικά για πρώτη φορά μετά απο τόσες δεκαετίες που ζω σε αυτή την πόλη, αισθάνθηκα τόσο λίγα τα λόγια που θα μπορούσα να πω...Ίσως και τίποτα. Καλύτερα τίποτα.
Ακούμε Γιάννη Σπανό και Γιάννη Καλαμίτση, σε ερμηνεία Πέτρου Γαϊτάνου.
Και την Κυριακή έχει εκλογές...
Δεύτερη φορά εμπνέομαι σ' αυτό το ιστολόγιο από αυτή τη φράση. Κι αυτή τη φορά με πολύ χειρότερα συναισθήματα...
Αν όπως λέγαν κάποτε, η είδηση δεν είναι το να δαγκώσει ο σκύλος τον άνθρωπο, αλλά το να δαγκώσει ο άνθρωπος το σκύλο, με την ίδια λογική δεν αποτελεί είδηση το να πετάει ένας άνθρωπος τα σκουπίδια, αλλά να το πετιέται στα σκουπίδια ο ίδιος...
Για τον πενηντάχρονο χτεσινό άστεγο, ευκαιριακό σπίτι του μπορεί να αποτέλεσαν τα χαρτόκουτα, οι μουσαμάδες, τα εγκαταλειμμένα κτίρια, οι πλατείες, ακόμα και οι κάδοι των απορριμάτων...
Αυτοί οι ίδιοι κάδοι όπου τις μέρες αυτές "αυτοκόλλητοι" υποψήφιοι δήμαρχοι και νομάρχες ποζαρουν πάνω τους με το βλέμμα της αισιοδοξίας "εγώ θα σας λύσω τα πάντα"...
Μόνο που αυτή η πόλη έχει πια μάθει να δουλεύει μόνη της, με ένα μυστηριώδη αυτόματο πιλότο. Χωρίς να περιμένει "Μεσσίες" Δημάρχους και συμβασιούχους σε ομηρεία...
Κι έτσι νωρίς το πρωί, ο κάδος που αποτέλεσε το τελευταίο καταφύγιο για έναν ακόμα συνάνθρωπό μας, έκανε ακόμα μια φορά την ολιγόμετρη διαδρομή του πίσω από το απορριματοφόρο όχημα, και ανατράπηκε μπροστά στο μύλο που αλέθει τα "ευγενή" κατάλοιπα της κοινωνίας μας.
Κι εκεί, ανάμεσα σε αποφάγια, κωλόχαρτα, κονσερβοκούτια και σερβιέτες, ακούστηκε ξαφνικά μια ανθρώπινη φωνή, που όμως πια είχε έρθει πολύ αργά. Ένας ακόμα ζωντανός-νεκρός της πόλης μας έγινε ένα με τα σκουπίδια, αυτά που σε λίγη ώρα στη χωματερή θα τα σκάλιζαν μικρά παιδιά-φαντάσματα για να βρουν τίποτα ληγμένα τρόφιμα...
"Στην Ελλάς του δυο χιλιάδες", που έλεγε και ο Καζαντζίδης, παρά το λούστρο των Ολυμπιακών Αγώνων, παρά την ακτινοβολία του μόλις προχτεσινού κλασσικού Μαραθώνιου, ο άνθρωπος γίνεται απόρριμα και η ζωή σκουπίδι... Σκουπίδι αλεσμένο στον κάδο του απορριματοφόρου. To κέντρο έτσι κι αλλιώς ψάχνει επενδυτές, και προς τούτο ο κιμάς κόπτεται παρουσία του πελάτου...
Υπάρχει ένα καταπληκτικό κείμενο της Ευφροσύνης Κ. Δοξιάδη για την Αθήνα, που διάβασε σήμερα στη ραδιοφωνική εκπομπή του ο Τζίμης Πανούσης. Ακούγοντάς το, πραγματικά για πρώτη φορά μετά απο τόσες δεκαετίες που ζω σε αυτή την πόλη, αισθάνθηκα τόσο λίγα τα λόγια που θα μπορούσα να πω...Ίσως και τίποτα. Καλύτερα τίποτα.
Ακούμε Γιάννη Σπανό και Γιάννη Καλαμίτση, σε ερμηνεία Πέτρου Γαϊτάνου.
Και την Κυριακή έχει εκλογές...
Σχόλια