2π, όπου π = 3.1415... = ΑΕΙ Ο ΘΕΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ...

'Ήταν, που λέτε μιά φορά", μια φορά που ζούσαμε σε "αυλές των θαυμάτων"... Που "από το παράθυρό μας πέρναγε το καλοκαίρι", "το ψωμί ήταν στο τραπέζι, το νερό ήταν στο σταμνί"... Που "λαχταρούσαμε μια χώρα", που "φυτεύαμε μια πορτοκαλιά", που "στρώναμε το στρώμα μας για δυό", σαν πραγματικοί "φίλοι κι αδέρφια", που ζούσαμε "για μια μπουκιά κι ένα ποτήρι, και δόξα τω Θεώ"... Χρόνια μετά, το μόνο που κρατήσαμε από αυτά, είναι να γίνουμε "το μεγάλο μας τσίρκο"... Ειρωνικά και πικρά, αν διαβάζει κανείς σήμερα, ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, στην τελευταία σκηνή της "Αυλής των θαυμάτων" μαζεύει τα μπογαλάκια της μικρής του κοινωνίας, τα φορτώνει σε μια χειράμαξα, και ξεκινάει γι αλλού, με τις τελευταίες ατάκες του Μπαμπη : - Κι ο δικός μου ο μπόγος ελαφρύς μου φαίνεται...Άντε, περνάτε μπρος...Αγάντα, αρχηγέ, πρώτα τα μηχανοκίνητα...Όλα θα σιάξουνε, θα δεις...Εδώ άλλοι κοντεύουν να πάνε στο φε...

Καμαρώστε τον κύριο των ΜΑΤ (στο 0:58)... Καμαρώστε πόσο σέβεται τη Σύρο, τα κτίρια, τις πλατείες, την ιστορία, την ομορφιά... Αυτά που κάποτε σας περιεγραφα σ' αυτες τις σελίδες... Ντροπή... (το βίντεο από το preza.tv )

Να λοιπόν που ακόμα ένας μεγάλος όσο και ιδιόρρυθμος έλληνας δημιουργός, μας άφησε ξαφνικά, αναπάντεχα αλλά και "ξεχασμένος"... Κηδεύτηκε λοιπόν χτες το απόγευμα ο στιχουργός πολλών και πασίγνωστων τραγουδιών, ετερόκλητων, θα έλεγα, μεταξύ τους... Γιατί από τον πασίγνωστο "Βούδα και Κούδα" που χορέψαμε τόσες φορές μέχρι το ειδησεογραφικό "Γεια σου κυρ-Εισαγγελέα" , από τα ευαίσθητα "Νιώσε με" και "Με φουρτουνιάζει ο έρωτας" μέχρι το "Εδώ, στη ρωγμή του χρόνου" , το "Ζήλεια μου" της Χάρης Αλεξίου και τα σατιρικά "Καθόμουνα στου Λέντζου και έπινα καφέ" και " Κυρ Διευθυντά των δίσκων" , από το "Κυκλωπάκι" του Αντρέα Μικρούτσικου μέχρι τα ανατρεπτικά "Μπορεί ν' αλλάξει Κεμάλ" και "Το τρένο φτάνει τελικά στην Κατερίνη" , απάντηση στο Νίκο Γκάτσο και στο Μάνο Ελευθερίου, τραγούδια με βαθιά ριζωμένες αλήθειες , όπως το "Οι κυβερνήσεις πέφτουνε" , "Ο...

Με ειδική νομοθετική ρύθμιση, μέσα από το φορολογικό νόμο, παρακαλώ, το Μέγαρο Μουσικής θα λάβει 95 εκατομμύρια ευρώ, για να αποπληρώσει τα θαλασσοδάνειά του... Στη χώρα λοιπόν που, ακόμα και μετά θάνατον, νόμος είναι το δίκιο του Λαμπράκη, το μεγαλύτερο μέρος των περιπολικών της Αστυνομίας παραμένουν καθηλωμένα, χωρίς ανταλλακτικά, χωρίς service, χωρίς λάστιχα, χωρίς τζάμια, χωρίς τίποτα... Όμως τι μας νοιάζει; Νά' μαστε καλά, εξασφαλίσαμε πολλά ακόμη Κοντσέρτα για Πολυβόλα... Τώρα θα καμαρώσετε γιγαντοαφίσες του Παπακωνσταντίνου να κρέμονται ανάμεσα στα μαρμάρινα φατνώματα, ενώ κάποια σχετική βιωσιμότητα εξασφάλισε και ο ομώνυμος σταθμός του Μετρό, φαντάζομαι... Κι όπως λέει κι ο Άρθουρ Μίλλερ, "μόνο αυτοί που πέθαναν δεν ήταν πρακτικοί"... Τα υπόλοιπα τα ξέρετε : δείτε πρωϊνάδικα με γόβες, Λαζόπουλους με ζωντανή σύνδεση τους (αλλοδαπούς) απεργούς πείνας, λες και δεν υπάρχουν Έλληνες (αναγκαστικά) απεργοί πείνας... Αρχίζω ν' αναρωτιέμαι αν όσοι δυστυχώς φεύγουν ν...