ΠΕΡΙ ΘΕΑΜΑΤΩΝ...

Ας καταγράψω επιγραμματικά κάποιες πρώτες κριτικές αυτών που έχω δει μέχρι τώρα στη φετινή σαιζόν :

ΣΙΝΕΜΑ : "ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ"

Είναι πάρα πολλές φορές που αναρρωτήθηκα γιαί αυτός ο έρμος ο ελληνικός κινηματογράφος έχει βαλτώσει τόσα χρόνια τώρα...Και βέβαια, αν και βγήκαν κάποιες "φωτοβολίδες" τύπου "safe sex", "πολίτικη κουζίνα", ο μέσος όρος κυμαίνεται χαμηλά όλα αυτά τα χρόνια. και δυστυχώς αυτό το γεγονός έρχεται να επιβεβαιώσει και η εν λόγω ταινία.

Μια ταινία άνευρη, χωρίς ιδιαίτερο σενάριο, που προσπαθεί να δώσει μια σκωπτική ματιά σ' ένα "προδιαγεγραμμένο δυσάρεστο γεγονός", στραμμένη και προς μιούζικαλ (και εδώ οφείλω να πώ ότι είναι καταπληκτική η μουσική και τα τραγούδια του Κραουνάκη, είναι ο μόνος λόγος για να δει κανείς την ταινία...), με τηλεοπτικά πρόσωπα που πασχίζουν να ξεφύγουν από τον τετριμμένο τρόπο αντιμετώπισης των διαλόγων που έχουν να πουν, με ερασιτεχνικότατες ερμηνείες σε αρκετά σημεία και άλλα πολλά. Πραγματικά τα δυο-τρια ωραία πλάνα του τρέιλερ που δείχνει και η τηλεόραση δεν αντικατοπτρίζουν κάτι εξίσου ωραίο στο σύνολό του.

Αν πάλι θέλετε να δείτε το στήθος της ανερχόμενης Βίκυς Παπαδοπούλου (ήδη στο δεύτερο πλάνο), να ένας λόγος να πάτε. Αλλιώς περιμένετε καλύτερα το soundtrack ή και την ίδια την ταινία, σε κάνα χρόνο στις κυριακάτικες εφημερίδες...

ΘΕΑΤΡΟ "ΤΖΕΝΗ ΚΑΡΕΖΗ" : ΑΡΘΟΥΡ ΜΙΛΛΕΡ "ΗΤΑΝ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ" (1947)

Μια "καλή" παράσταση. Ο θίασος έχει την τύχη να παίζει σε ένα μεγάλο έργο, που παρά την ηλικία του, χάρη κυρίως στη σκηνοθετική γραφή του Μίλλερ αλλά και στο διαχρονικό του μήνυμα, καταφέρνει να είναι επίκαιρο και στις μέρες μας. Με αφορμή αυτό το γεγονός, αν και ο Ιορδανίδης δεν "απογειώνει" το έργο, καταφέρνει να δώσει μια αξιοπρεπή κλιμάκωση και ροή στις τρεις πράξεις του, έχοντας βασιστεί σε ισορροπημένες ερμηνείες. Λίγο πίσω ο υιός Καζάκος, έχει βέβαια και τον πιο δύσκολο για μένα ρόλο. Απέριττος ο πατέρας του, σε γνωστά ερμηνευτικά μονοπάτια αλλά χωρίς να επιβαρύνει το έργο. Καλή η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου ως Άννυ και επίσης καλός ο Ιωσήφ Μαρινάκης στο ρόλο του αδερφού της. Χαρακτηριστικές οι άλλες δύο κοπέλες, παρά τη μικρή έκταση του ρόλου που τους αναλογεί, ενώ λίγα περισσότερα περίμενα άπό τον "ονειροπόλο" γιατρό του Γεράσιμου Μιχελή. Ο "γνωστός και μη εξαιρετέος Φρανκ τύγχανε αντικατάστασης χτες το βράδι (θυμίζοντας λίγο την περίπτωσή μου...) αλλά μου άρεσε. Τέλος αρκετά ισορροπημένη μέσα στην "ανισορροπία" της η Κέιτ της Αφροδίτης Γρηγοριάδου.

Δεν μου άρεσαν : ο "Αντιγονικός" λυγμός της Κέιτ στο τελείωμα του έργου, το περιφερόμενο "φάντασμα" του Λάρρυ, βουβός ρόλος που μάλλον δεν θα χρειαζόταν, αντίθετα η έλλειψη του ρόλου του Μπέρντ (ένα μικρό παιδί που νομίζω ότι προσθέτει στο έργο), τα "χορευτικά" του γιατρού, προερχόμενα πιθανώς από το "Παρά πέντε" και η μειωμένου περιεχομένου και εμβάθυνσης σκηνή της σύγκρουσης πατέρα - γιου, όπου εκεί μοιράζω την ευθύνη και στους δύο, για να μην κακολογώ συνέχεια το γιο Καζάκο...

Λεπτομέρεια : κυρία Παλαιολόγου (αν και δε φταίτε εσείς), είναι λίγο δύσκολο τον Αύγουστο του 1947 στην εξοχική έπαυλη να απαντάτε στο τηλεφώνημα του Τζώρτζ με ένα ασύρματο τηλέφωνο, και μάλιστα "στρείδι" (διπλωτό...)

ΘΕΑΤΡΟ "ΙΛΙΣΙΑ ΙΙ" : ΝΤΕΙΒΙΝΤ ΜΑΜΕΤ "Ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΣ ΒΟΥΒΑΛΟΣ" (1975)

Κι εδώ έχουμε να κάνουμε με μια repetition της παράστασης του "ΕΜΠΡΟΣ" πριν από καμιά δεκαετία. Τότε Καταλειφός, Κέντρος, Τάρλοου, τώρα Καφετζόπουλος, Αλεξανδρής, Τότσικας αντίστοιχα.

Η παράσταση πιάνει μια πολύ καλή ατμόσφαιρα, οφειλόμενη κυρίως στον υποβόσκοντα αναβρασμό που καταλήγει και σε εμφανείς συγκρούσεις (χαρακτηριστικό των έργων του Μάμετ) αλλά και στο όμορφο σκηνικό, που μαζί με τους φωτισμούς δένει απόλυτα με το υπόγειο της δεύτερης σκηνής του θεάτρου Ιλίσια. Κεντρικό θέμα η σύγκρουση των ανθρώπινων σχέσεων με την προσδοκία "να πιάσουμε την καλή"...

Ήρεμη και μετρημένη η ερμηνεία του Αντώνη Καφετζόπουλου, ελέγχει τις "στρόφιγγες" της έντασης του έργου, αφού άλλωστε υπογράφει και τη σκηνοθεσία. Λίγες πινελιές "Ακάλυπτου" ακόμα του ξεφεύγουν, αλλά δεν ενοχλούν, πιστεύω ότι είναι αναμενόμενο για ένα ρόλο που ουσιαστικά του ξεκίνησε μια δεύτερη καρριέρα...

Πολύ καλός έως αποκάλυψη, δίπλα του, ο "παραγιός" Μπόμπυ του Απόστολου Τότσικα, θέλει λίγο προσοχή στο φραζάρισμά του που σε κανα-δυό περιπτώσεις θυμίζει "αυτιστικό", αν και υπερβάλλω λίγο... Παιδί με πολύ μέλλον μπροστά του!

Δυστυχώς παγιδευμένος στον "αγχώδη" του ρόλο ο Δημήτρης Αλεξανδρής, με μόνο του όχημα τη νευρωτική κίνηση και την ακατάσχετη (κατ' απαίτηση του συγγραφέα, βέβαια) υβρεολογία, δεν καταφέρνει να πείσει, εκεί ήταν και η μεγαλύτερη διαφορά της παράστασης σε σχέση με τον προκάτοχό του Γιώργο Κέντρο...

Παρ' όλα αυτά ένα αμερικάνικο σύγχρονο έργο νομίζω ότι είναι ό,τι πιο κοντινό στην ελληνική πραγματικότητα, και πάντα έχει κάτι να σου πει... Και για να μην καταφεύγω πάντα στο γνωστό κλισε "α, δεν είναι σαν την παλιά παράσταση του...", και για να έχετε όλοι παραστάσεις από ένα έργο το οποίο άλλωστε σε δέκα χρόνια μπορεί να το δείτε τρισχειρότερο, προτείνω να θυσιάσετε ένα από τα έτσι κι αλλιώς εύκολα βράδια Δευτέρας, Τρίτης ή Τετάρτης για να το δείτε...