ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ...

Γύρισε ο χρόνος...

Ήταν ακριβώς πέρσι, Τετάρτη βράδι...

Την ώρα που ξεκινάω να γράψω και τούτα δω...

Πέρασε ένας χρόνος που δεν ξαναπάρκαρα στη "Σωτηρία", να ρίξω μια ματιά το πρωί και να πάρω βιαστικά το μετρό για τη δουλειά...
Που δεν περπάτησα ξαναγυρνώντας το βράδι τα δρομάκια για την Η' Παθολογική...
Που δεν ξαναπάτησα το πρώτο σκαλί της σκάλας για τον πρώτο όροφο...
Που δεν ξανααφουγκράστηκα με αγωνία εκείνο το γνώριμο ρυθμικό φύσημα του αναπνευστήρα, που ακουγόταν μέχρι το πρώτο εκείνο σκαλί και σ' έκανε να ανέβεις με προσδοκία...
Που δεν έψαξα ξανά την πόρτα με το 207...
Που δεν ξαναειδοποίησα τις νοσοκόμες όταν τα χτυπήματα του απινιδωτή τρελλαίνονταν...
Που δε γνώρισα ανθρώπους από διπλανά κρεββάτια...

Που δεν ξαναείπα "καλημέρα" στους γιατρούς, που για να απεργήσουν εκείνες τις δυο μέρες δεν τους έχω καν ευχαριστήσει...
Που δεν ξαναπήρα πρωινό και καφέ από το κυλικείο...
Που δεν βγήκα έξω για να σφουγγαρίσουν οι καθαρίστριες...
Που δεν κράτησα το βαμβάκι σφιχτά πάνω στο χέρι του μετά την αιμοληψία...

Που δεν είδα έστω και για μια-δυο μερες τα μάτια του ανοιχτά...
Που δεν έμαθα τι σημαίνει το πράσινο μπαλλονάκι στο στόμα...



Που δεν ξαναμπήκα στο 207 βλέποντας μετά από ένα μήνα εκείνο το κρεββάτι άδειο...



Που δεν ξαναπήγα σ' εκείνο το μικρό δωματιάκι. Δίπλα από τους μαρμάρινους πάγκους... Που θαρρείς και χωράει ίσα-ίσα το χαρτί που θα υπογράψεις...



Που δεν ένιωσα ξανά τους φίλους μου τόσο πολύ κοντά μου...



Που δεν άδειασε η ψυχή μου σε τούτα δω τα λόγια...



Που δε δάγκωσα σφιχτά τα χείλη μου να καταφέρω να τα πώ...


ΕΠΙΛΟΓΟΣ

‘Ηταν μακρύς ο δρόμος μέχρι εδώ…Έτσι δεν έλεγε ο πατριώτης μου ο Ρίτσος;


Mη φοβάσαι.Θα περπατήσω το δρόμο μου σαν λίγο κουτσαίνοντας από παιδί, αλλά μη φοβάσαι. Κι έτσι ακόμα, εγώ έχω να πάω πολύ μακριά.
Μπορεί να τρέχω με τους αντάρτες στον Ταύγετο. Ή πάλι να με κυνηγάνε στα Μακρονήσια.Αλλά να ξέρεις, πιο πολύ πάντα θα φοβούνται οι άλλοι, όχι εγώ.
Ούτε κι εσύ να φοβάσαι.Τι θέλετε δηλαδή για να γίνετε πιο αισιόδοξοι; Μήπως ν’ ακούσετε δυο φορές «εις θάνατον» στα στρατοδικεία;Μήπως να μπαινοβγαίνετε στα μπουντρούμια μέχρι τα 35;
Μη φοβάσαι.Εγώ όταν τελειώσουν όλα αυτά και δουλειά θα βρω, και οικογένεια θα κάνω.Και θα προσπαθήσω να φτάσω ψηλά μόνος μου.Γιατί κι αν ακόμα δεν πρόλαβα να πάρω τα εφόδια, θα βάλω τώρα το μυαλό μου να δουλέψει.
Αυτό μόνο έχω, αλλά ξέρεις, το μόνο που ποτέ δεν μπορούν να σου πάρουν είναι αυτό που έχεις μέσα στο κεφάλι σου, έτσι δε λέγαμε;
Μη φοβάσαι.Θα προχωρήσω σωστά και τίμια. Και θα με πουν άξιο, κι ότι βοήθησα ανθρώπους όταν περνούσε από το χέρι μου, και ότι προσπάθησα να μη ζημιώσω ποτέ κανέναν, περισσότερο από τον εαυτό μου.
Μη φοβάσαι. Και μη λες ότι δεν έχεις δει πιο δυνατό και αισιόδοξο άνθρωπο, κι εσείς μια μέρα έτσι πρέπει να γίνετε.
Και κάποτε ξέρεις, θέλω να φτιάξω και το δικό μου σπίτι. Είναι το μεγαλύτερό μου όνειρο.Μη φοβάσαι, θα το καταφέρουμε κι αυτό. Εσείς μπορεί να μην το πιστέψετε μέχρι το τέλος, αλλά εγώ είμαι εδώ. Θα το προλάβω και θα το κάνω.
Μπορεί μετά να μην το χαρώ πολύ, μπορεί να κλειστώ σ’ ένα δωμάτιο. Ίσως κάποιος να κρίνει ότι πολύ περπάτησα στη ζωή μου, ότι πέρασα από παντού. Όσο μπορώ θα το παλέψω κι αυτό.


Αλλά εσύ δε θέλω να φοβάσαι.
Μπορεί να περάσουν δύσκολα χρόνια πάνω από αυτά τα κεραμίδια, αλλά τουλάχιστον θα είναι δικά μας.
Και τώρα δε θέλω να φοβάσαι.Ξέρεις, οι γιατροί μπορεί να σήκωσαν τα χέρια από την αρχή, αλλά είναι κι αυτοί δυνατοί άνθρωποι και θα κάνουν ό,τι μπορούν. Θα βάλουν τα μηχανήματα να δουλεύουν, θα τρέχουν όλη την ώρα από πάνω μου. Να είστε κι εσείς δυνατοί. Μπορεί να περάσει και κανένας μήνας έτσι, αλλά μη φοβάσαι.
Θα προσπαθήσω να σας κάνω να το συνηθίσετε.
Και να ξέρεις, κάποια στιγμή θα μου βγάλουν τους σωλήνες, θ’ ανοίξω και λίγο τα μάτια και θα τα πούμε. Κάτι βράδια θα σας βλέπω που θα φεύγετε από κει λίγο χαρούμενοι.
Μετά μπορεί να έρθει αυτό που φοβόσαστε όλοι σας, αλλά ξέρεις πόσες φορές πέρασε από δίπλα μου εμένα και δεν το φοβήθηκα; Και καμιά ώρα πιο πριν, αν θες φύγε, ξέρω ότι δεν σ’ αρέσει να με βλέπεις έτσι, δεν το έχεις συνηθίσει. Πάρε κουράγιο.
Πάψε να φοβάσαι.Ξέρεις τι θέλω να σου πω; Τόχεις ξανακούσει, όλη την ώρα κάτι τέτοια σ’ ακούω να παίζεις και να τραγουδάς. Τη δικιά μου τη λόξα κόλλησες;
Λοιπόν μικρέ, είμαι καλά, πολύ καλά.
Για σας το ίδιο επιθυμώ.
Σ’ όσους ρωτούν, δώστε φιλιά.Δώστε στερνό χαιρετισμό.
Σαν πόρτες ήταν ανοιχτές κοντά σας όλη μου η ζωή.
Να παλεύετε μέχρι το τέλος.
Για τον πατέρα μου, 16-12-2005


Σχόλια

Ο χρήστης antonis_x είπε…
Το ξέρεις ότι του μοιάζεις, έτσι;
Να συνεχίσεις να τον θυμάσαι με αγάπη, όπως κάνεις και τώρα.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΑ ΚΑΜΩΜΑΤΑ, ή τρία βράδια με τη μπαταρία της κουζίνας μου...

AX ! ΛΑΔΟΚΑΜΠΕ ! ...

ΤΟ ΡΗΜΑ "ΠΑΡΑΔΙΔΩ"