"ΓΕΙΑ ΣΟΥ..."


Έτσι λεγόταν ένα θεατρικό του Bernard Slade, τον είχα δει να παίζει πριν από χρόνια στο θέατρο Κάππα, μαζί με τον - εκκολαπτόμενο τότε - γιο του...
Αν υπάρχει κάτι αδυσώπητο σ' αυτή τη ζωή, είναι το γεγονός μαζί με τους ανθρώπους να χάνονται και ολόκληρες εποχές...
Όπως σ' εκείνο το τραγούδι του Ξαρχάκου σε στίχους Καμπανέλλη, που τραγούδησε στους "Γυμνούς στο δρόμο"
Οι μάνες βγήκανε στις πόρτες
και τα κορίτσια στο στενό
έλα γλυκέ μου από το δρόμο
πού' ρχεσαι κάθε δειλινό...

Μην πιεις νερό και με ξεχάσεις
μην πιεις νερό της λησμονιάς
σύννεφο γίνε και σεργιάννα
στον ουρανό της γειτονιάς...

(Επανέρχομαι μετά από καιρό και προσθέτω ένα υπέροχο - όσο και μαύρο - τραγούδι του Μίμη Πλέσσα, που ήταν επίλογος σε μια ταινία του, νομίζω στην "Κατάχρηση Εξουσίας", εκεί που παίζοντας με το γιο του μέσα στο αυτοκίνητο πέφτουν σε μια νταλίκα και το παιδί σκοτώνεται... Εντάξει, Φώσκολος κλασσικά, αλλά και το τραγούδι πολύ δυνατό...)



Σχόλια

Ο χρήστης Marina είπε…
Κάθε αναχώρηση ενός πολυαγαπημένου ηθοποιού, σημαίνει και ένα τέλος εποχής. Ομως δεν είναι σίγουρο ότι όσοι πάρουν τη σκυτάλη θα δημιουργήσει και εκείνη μύθο. Ο Κούρκουλος, ο Αλεξανδράκης, η Λαμπέτη το πέτυχαν. Οι επομενοι όμως?

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΑ ΚΑΜΩΜΑΤΑ, ή τρία βράδια με τη μπαταρία της κουζίνας μου...

AX ! ΛΑΔΟΚΑΜΠΕ ! ...

ΤΟ ΡΗΜΑ "ΠΑΡΑΔΙΔΩ"