ΠΟΣΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ...

Το πιάνο παίζει απαλά τις νότες του Γιάννη Σπανού...Μετά από λίγο, η ζεστή φωνή της Αφροδίτης Μάνου.


"Ένα καλοκαίρι - η αγάπη χάθηκε..."


Εφιάλτης των παιδικών μας χρόνων η σκηνή που η Έλενα μπλέκεται στα δίχτυα των ψαράδων, με το Λάκη Κομνηνό να καπνίζει αμέριμνος στην παραλία χωρίς να φαντάζεται τι συμβαίνει, την ώρα που στο soundtrack της ταινίας ακούγονται κάτω από το νερό εφιαλτικοί ήχοι, καρδιακοί παλμοί και φυσσαλίδες... Δάκρι κορόμηλο που έκρυβε από τα μάτια μας τους τίτλους του φινάλε, κι ένα αγνό παιδικό "γιατί;", ένα "όχι, δε θέλω να δω το τέλος..."


Η Έλενα Ναθαναήλ, το ίδιο ξαφνικά και απότομα, χωρίς να το περιμένει κανείς, μας άφησε χτες το απόγευμα, ίσως με την ίδια ατάκα προς την (πραγματική) κόρη της :


"Αν μια μέρα εγώ λείψω, ο μπαμπάς θα χρειαστεί σίγουρα ένα χέρι, ακόμα κι αν αυτό είναι ένα μικρό χεράκι σαν το δικό σου"


Μια γυναίκα που ευτυχήσαμε να τη ζήσουμε πάνω στον ερχομό του χρώματος στον κινηματογράφο, που πέρασε όμως το ίδιο απαράλλαχτη από το ένα σελλιλόϊντ στο άλλο, με τα ίδια πλούσια μαύρα μαλλιά από τη "Ντάμα σπαθί" και το "Ξύπνα Βασίλη" στο "Κάτι να καίει" και στην "Αναζήτηση"...


"Ο κύριος Βεργής; Jenny!"


Μυστηριώδης, αέρινη, απρόκλητα εντυπωσιακή, νομίζω η αισθησιακότερη όλων τη συγκεκριμένη εποχή, κυριάρχησε ως αντίπαλο δέος στη σωρεία των ξανθών σταρ και σταρλέτ, γοήτευσε, παγίδευσε, συνδέθηκε με την "ίντριγκα" και την "ανατροπή"...Και ύστερα το ίδιο μυστηριωδώς όπως στις ταινίες, εξαφανίστηκε και έζησε μακριά από τα φώτα, χωρίς να αποζητήσει με το ζόρι τη δημοσιότητα με όχημα το παρελθόν...


Μένει στη μνήμη μας συντροφιά με αγαπημένες "μουσικές" (αν και δεν μου αρέσει ο πληθυντικός σε αυτή τη λέξη) όπως το "Πρωϊνό στο Ναύπλιο", η "Επιχείρηση Απόλλων", η "Ακρογιαλιά", το "Γλυκιά ζωή", το"Φσσστ...Μπόινγκ", το "Ένα καλοκαίρι", το "Σαν με κοιτάς"...
Μένει μαζί μας όπως όλοι οι άνθρωποι "εκείνων των καλοκαιριών", εκείνων των εποχών που δε ζήσαμε ποτέ...
(ευχαριστώ τους συνοδοιπόρους για τις φωτογραφίες που δανείστηκα - δείτε την ταινία "Κάτι να καίη(1963)" εδώ)

Σχόλια

Ο χρήστης kwstask είπε…
Καλησπερα.Πολυ καλο αφιερωμα για μια πολυ καλη ηθοποιο που εφυγε νωρις. Καλο της ταξιδι....
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Ο Ένα Πι μ' ένα Βήτα Μπροστά είπε:
Θυμάμαι την πρώτη φορά που είχα δει τη συγκεκριμένη ταινία ("Εκείνο το καλοκαίρι"). Μάλλον ήμασταν μαζί... Και όντως δεν ήθελα να δω το τέλος.
Πάντα μου έκανε εντύπωση η συνειδητή επιλογή ανθρώπων που έμαθαν να ζουν κάτω από τα φώτα να αποσύρονται τόσο βαθιά στο παρασκήνιο, θέλοντας όχι να κρύψουν μια αρρώστια, τη φτώχια ή γενικά κάποιο πρόβλημα, αλλά αναγνωρίζοντας ότι η ζωή πέρα από το πανί, το σανίδι ή το γυαλί ανήκει ΜΟΝΟ στους δικούς σου ανθρώπους και όχι στο "φιλοθεάμον κοινό"...
Δε νομίζω να υπήρξε άνθρωπος της ηλικίας μου (ή της ηλικίας της!) που να αντιμετώπισε το ξαφνικό (μόνο για μας, τους απέξω) φευγιό της με αδιαφορία. Ούτε κανείς που να μη ζήλεψε όσους βρέθηκαν λίγο ή πολύ κοντά της: Εκείνον τον ξανθό Γερμανό (;) στο "Επιχείρηση Απόλλων", τον Κομνηνό ή τον (ήδη υπέρβαρο μέσα στο κόκκινο ζιβάγκο του) Παπαμιχαήλ στο "Λεβεντόπαιδο"... Και φυσικά τον Τάσο, που όλοι τον γνωρίσαμε σαν τον τσαμπουκά των γηπέδων, αλλά έβγαζε όλο τον διαφορετικό του εαυτό όταν έλεγε για την Έλενά του: "Είναι δώρο που μου έστειλε ο Θεός, και θεωρώ τον εαυτό μου τον πιο τυχερό άνθρωπο του κόσμου που τη γνώρισα"...
Καμιά φορά αναρωτιέμαι... Όταν φτάσει και για μένα η ώρα ν' ανακεφαλαιώσω τη ζωή μου, θα υπάρχουν άραγε ακόμα στη ζωή γυναίκες που θα μου βγάζουν τέτοιο μαγνητισμό μέσα από το άψυχο γυαλί; Να δούμε...
Καληνύχτα Έλενα...
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Βρέθηκα τυχαία μέσα στο Blog σου και χάρηκα γιατί δείχνει μια ευαισθησία που λίγοι προτίθενται να καταθέσουν ή να βρουν χρόνο να καταθέσουν. Εγώ δε θα σταθώ στο αφιέρωμα για την Ελενα, θα σταθώ στην τελευταία σου φράση (εκείνων των εποχών που δε ζήσαμε ποτέ...). Το να συμφωνήσω είναι το λιγότερο. Θα τα ξαναπούμε...
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Καλέ μου Παναγιώτη, με ταξίδεψες, χωρίς να το θες, μπορεί και να τό'θελες, σε κείνα τα καλοκαίρια που ζήσαμε! Τότε στις παραστάσεις στη ρεματιά, στα κυριακάτικα μπάνια, στο Χόρτο, εκείνη τη μυστική και μαγική βραδιά στη Ραφήνα (εκείνη με τον αχινό στην πατούσα σου!)
Η Έλενα έφυγε αφήνοντας εκείνη την αίσθηση των καλοκαιριών που ίσως δε ζήσαμε τότε, αλλά ζήσαμε και ζούμε τώρα, με το δικό μας τρόπο, εμπνεόμενοι πάντα από τη γλύκα εκείνων των χρόνων!!
Νά'σαι καλά.
Ο χρήστης ΤΑ ΔΥΟ ΠΙ είπε…
Ω,ω,ω! Τι μου θύμισες τώρα! Και καλά κάνεις να με επαναφέρεις στην τάξη, δε σημαίνει ότι και η δικά μας ζωή είναι ασήμαντη...Μπορεί βέβαια να είναι λιγότερο σημαντική και πιο περίπλοκη.
Αλλα ρε γμτ, πάντα μένει στο κεφάλι μου η απορία : εκείνη τη τρομερή δεκαετία του '60, τό'χω ρωτήσει στη μάνα μου και σε όποιον έχω βρει από τότε, μπορεί να έχεις ρωτήσει κι εσύ, "Ρε σεις, καταλαβαίνατε τι γινόταν γύρω σας;Κινηματογράφος, Θεοδωράκηδες, Χατζηδάκιδες, μιούζικαλ, Επίδαυροι, rock, δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, αυτά τα παίρνατε κάθε μέρα στο πετσί σας ένεση, ομοβροντία από παντού, σαν μια μπόρα που σε πιάνει στο δρόμο πριν καλα καλά προλάβεις να ανοίξεις τη μπαγκαζιέρα να βγάλεις το αδιάβροχο...Τα ζήσατε; Τα ρουφήξατε; Αυτά με τα οποία ζήσαμε τσάμπα εμείς για δεκαετίες,και ζούμε ακόμα, σε σας τους πρώτους πως πέρασαν;"
Τι να πω ρε γμτ, προχθές τραγουδάγαμε σε μια συγκέντρωση το "Ποιός δρόμος είναι ανοικτός" που τραγούδαγε ο Τζανετής με τον Κούρκουλο στους "Αδίστακτους", και κάποις είπε "Ρε συ, τι τραγουδάρα". Ναι, χτεσινό, του 1965 (μου ρίχνει και 4 χρόνια)! 43 χρονώ τραγούδι...Και το τραγουδήσαμε τρεις φορές εκείνο το απόγευμα.. Σαν να λέγαμε "έχω πρόβλημα υγείας, καρδιακής δυσλειτουργίας..."
Ώρες ώρες παρομοιάζω την έκρηξη της εποχής αυτής σαν "ένα βότσαλο στη λίμνη"...Εκεί που πέφτει απλά κάποιος καταλαβαίνει ένα ξαφνικό "μπαμ" και τέρμα, αλλά στη συνέχεια το κύμα ανοίγει με ομόκεντρους κύκλους, φτάνει μετά από ώρα έξω στην όχθη, στους πιο νέους, από κεί ξαναπηγαίνει προς τα μέσα στους πιο παλιούς, και πάλι έξω...ωχ τι σκέψεις άρχισα πρωί-πρωί, οι νόμοι της Φυσικής μου λείπανε...
Ας περιοριστώ φίλε Νίκο στην απάντηση της γνωστής μας κυρίας Νικόλ (Κοκκίνου) : "Τι να σου πω παιδάκι μου, εμείς εκείνη την εποχή τρέχαμε για το μεροκάματο, πότε εδώ, πότε εκεί...Που να ξέραμε τι θα πει "χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου"...
(και τελειώνοντας, μια που περί κινηματογράφου ο λόγος, βρήκα ένα πολύ ωραίο σχετικό site που λέγεται www.90lepta.com
Άμα σου λέω θα κολλήσεις...)

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΑ ΚΑΜΩΜΑΤΑ, ή τρία βράδια με τη μπαταρία της κουζίνας μου...

AX ! ΛΑΔΟΚΑΜΠΕ ! ...

ΤΟ ΡΗΜΑ "ΠΑΡΑΔΙΔΩ"