ΣΤΑΥΡΟΣ ΠΑΡΑΒΑΣ

Καμιά φορά τα φέρνει έτσι η συγκυρία που η σελίδα αυτή γίνεται μνημόσυνο. Ωστόσο όταν φεύγουν άνθρωποι σαν το Σταύρο Παράβα, είναι παράλειψη να μη γράψεις έστω δυο πράγματα, που μπορεί βέβαια να φαίνονται αστεία σήμερα.

Όπως το να προσπαθείς να καθιερωθείς παίζοντας έντιμα και αξιοπρεπώς το ρόλο του "τοιούτου" - ναι, κάποια εποχή αυτό το φύλο αναφερόταν ως "τοιούτοι", "ντιντήδες", "φίφηδες" αλλά με πολύ περισσότερο σεβασμό από τη γνωστή λέξη που χρησιμοποιούμε σήμερα... - και την ίδια στιγμή να αγωνίζεσαι αντρίκια κόντρα στη χούντα και να πληρώνεις τη στράτευση της τέχνης σου στον αγώνα για τη δημοκρατία, αντί να γίνεις Βουγιουκλάκιας...

Μας άφησε σαν πραγματικός αντιστάρ, σχεδόν όπως στη φωτογραφία, κοιτάζοντας απλανώς την άκρη του τσιγάρου του με το ίδιο παράπονο με το οποίο κοίταζε τη σνομπ Τόνια Καζιάνη στο "Μάγκα με το Τρίκυκλο", με το ίδιο βαθύ βλέμμα με το οποίο ονειροπολούσε να κάνει δική του την "Πριγκηπέσσα" Μπεττυ Αρβανίτη...

Κρύβοντας πίσω από αυτό το βαθύ βλέμμα και τα λίγα λόγια που βγαίναν από το στόμα του τελευταία, μια πικρή και βασανισμένη ζωή, που ούτε στιγμή δεν έλαμψε από τα φώτα των πλατώ του Φίνου. Γιατί το να χάνεις το παιδί σου είναι μια ταινία στην οποία δύσκολα μπορείς να παίξεις...

Μας άφησε με τα ρούχα από τους "Ρακοσυλλέκτες" της ΕΤ1, με το πενιχρό τιμητικό βραβείο από έναν εκπαιδευτικό όργανισμό σε μια εκδήλωση μόλις τον Ιούνιο φέτος στο Γκάζι, και με εκείνα τα στοιχεία ποίησης ήθους που πάντα θα ψάχνουμε να βρούμε στους ανθρώπους που κάναν αυτή τη "δουλειά" μιαν άλλη εποχή...

(δείτε την ταινία Η βουλευτίνα εδώ)