ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ

Μόλις χτες το βράδι είδα την περίφημη αυτή παράσταση, με τη Νένα Μεντή.

Και τόσα χρόνια που βλέπω θέατρο, πραγματικά όχι μόνο είδα όλο τον κόσμο να χειροκροτάει στο τέλος σηκωμένος όρθιος, αλλά το ίδιο έκανα κι εγώ ίσως για πρώτη φορά.

Συζητώντας λίγο αργότερα για την παράσταση, προσπαθήσαμε να αναλύσουμε αυτό το μαζικό ενθουσιασμό του κοινού και το δικό μας. Και αναρρωτηθήκαμε αν ωφειλόταν σε λόγους σχετικούς με το θέατρο : σκηνοθεσία, ερμηνεία, υποκριτική, θεματολογία... Καλά όλα αυτά , αλλά προσωπικό μου, τουλάχιστον, συμπέρασμα, είναι ότι αυτή τη φορά εκείνο που έκανε τον κόσμο να χειροκροτεί με ενθουσιασμό ήταν απλά ο θαυμασμός για τη στάση ζωής ενός ανθρώπου, και όχι τόσο για την ίδια την παράσταση.

Σε εποχές που οι "κρίσεις" ήταν οι πόλεμοι, οι ξεριζωμοί, η προσφυγιά, η φτώχεια, υπήρξαν άνθρωποι που όχι μόνο έζησαν για το "δος υμίν σήμερον", αλλά από πάνω μεγαλούργησαν κιόλας. Παρέα με τις δυστυχίες τους, τα πάθη τους, αυτούς που τους εκμεταλλεύονταν, όλα.

"Η Ευτυχία η γριά πούλαγε στίχους μπιρ-παρά", λέει ο Κώστας Βίρβος σε ένα τραγούδι του... Κι εκείνη, όσο κι αν ήταν μαύρη η μέρα που ξημέρωνε, έλεγε "κάτι θα σκεφτώ η πουτάνα..."

Μια "άλλη" εκδοχή για την αντιμετώπιση της όποιας κρίσης. Ένας θρίαμβος του "κανείς δε χάνεται". Μαθήματα ζωής που κάποτε μπορεί να χρησιμεύσουν...