30 ΧΡΟΝΙΑ

Ακούγαμε ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο χτες το απόγευμα. Η μάνα μου έπεσε από τα σύννεφα, όταν σε κάποια εκπομπή αναφέρθηκε ότι πέρασαν τριάντα χρόνια χωρίς το Νίκο Ξυλούρη. Ναι, περνάνε γρήγορα τα χρόνια. Κι όσο δε συναντάς ξανά τέτοιους ανθρώπους, σου φαίνεται σαν να περνάν τα χρόνια σε μια στιγμή...

Με την κοιλιά τούρλα (σε μένα), στην ουρά έξω από τη μπουάτ όπου τραγούδαγε, περίμενε για να μπει να τον ακούσει...

Χρόνια δύσκολα, που "τα 'σκιαζε η φοβέρα", αλλά που μυσταγωγικά στα υπόγεια της Πλάκας ψιθυρίζονταν το "μπήκαν στην πόλη οι οχτροί", "τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα", και άλλα τέτοια...αντιεπαναστατικά άσματα.

Κι ο Νίκος, κάθε φορά που τον συλλαμβάνανε, είχε το ίδιο πάντα ατράνταχτο επιχείρημα :

-Ίντα έκανα μωρέ, τραγούδια είπα!

Ναι, τραγούδια είπε, τίποτα άλλο. Τραγούδια που κάποιοι παλιοί κάθε φορά που τα ακούνε βάζουν τα κλάματα. Τραγούδια που λίγοι τόλμησαν να πουν σε επανεκτέλεση, χωρίς βέβαια ούτε κατά διάνοια να αγγίξουν το ρίγος που μετέδιδε η βελούδινη φωνή του.

(Α, παρεμπιπτόντως Σπύρο Παπαδόπουλε, αυτό ήταν το αφιέρωμα που ώφειλες να κάνεις αυτή τη βδομάδα, δεν ήταν ανάγκη ούτε να δούμε τον κ. Αμηρά με τρικολόρε μαλλί, ούτε να "προβληματιστούμε" για το "δύστροπον" του χαρακτήρος του Άκη Πάνου... - πληρώνουμε που πληρώνουμε τόσα χιλιάρικα το επεισόδιο, δείξε μας λίγο πολιτισμό!)

Κι εγώ πραγματικά δεν ξέρω να πω που θα είχε πάει το ελληνικό τραγούδι, αλλά και αυτό που λέμε "πολιτισμός" αν ο Ψαρόνικος δε μας άφηνε εκείνο το Φλεβάρη του 1980... Αν εκείνη τη μέρα δεν "τον έβαζε ο Θεός σημάδι", και δε "σώπαινε" για πάντα μέσα του η ομορφιά του κόσμου...

Δεν έχω απαντήσεις..

Έχει κάνει ένα πολύ καλό αφιέρωμα η Σεμίνα Διγενή στο site της, που ότι και να προσθέσω μάλλον περισσεύει.