ΣΤΑΔΙΟΥ 23

Μπεμπούλι, την άλλη Παρασκευή, πρώτα ο Θεός, σε βαφτίζουμε. Σε πηγαίνουμε στην εκκλησία για να πάρεις φώτιση και να βγεις να περπατήσεις "σ' αυτό τον κόσμο τον καλό, το χιλιομπαλωμένο"...

Όταν γεννήθηκες, θυμάσαι; Ευχήθηκα με τα γαλανά ματάκια σου να ευτυχήσεις να δεις αυτό το σκατόκοσμο που ζούμε, λίγο καλύτερο...

Τώρα τι να σου πω, που καλά-καλά ούτε χρόνος δεν έχει περάσει, ούτε εννιά μήνες, ότι έχει γίνει ήδη χειρότερος;

Σε λίγους μήνες θα περπατήσεις. Θα περπατάμε μαζί στα πεζοδρόμια, θα με κρατάς από το χέρι, και θα βλέπεις γύρω σου όλο περίεργα πράγματα.

Κι εγώ θα πρέπει να σου εξηγήσω πολλά από αυτά τα περίεργα. Εντάξει, για πολλά από αυτά, θα μπορώ να το κάνω.

Αλλά είναι και κάποια άλλα, που δεν ξέρω ρε μπεμπούλι, αν θα μπορώ...

Δεν ξέρω αν θα μπορώ να σου εξηγήσω γιατί καμιά φορά βλέπεις λουλούδια και καντηλάκια στα πεζοδρόμια...Γιατί βλέπεις παιδικά παιχνιδάκια, αρκουδάκια, σημειώματα κολλημένα στους τοίχους...

Ναι μπεμπούλι...Υπάρχουν και παιχνίδια που παίρνουν τα παιδάκια χωρίς να πρόκειται να τα παίξουν ποτέ. Υπάρχουν και μανούλες που παίρνουν λουλούδια τη μέρα της γιορτής της μητέρας, ενώ δε θα γίνουν μανούλες ποτέ... Τώρα όμως πως να σου τα εξηγήσω εγώ όλα αυτά;

Εγώ ξέρω να σου πω τι είναι ο δολοφόνος, είναι αυτός που αφαιρεί μια ζωή.

Αλλά δεν ξέρω να σου πώ γιατί υπάρχει ο δολοφόνος...

Ξέρω να σου πώ ότι υπάρχει και χειρότερος από το δολοφόνο, αυτός που αφαιρεί τη ζωή που πρόκειται να γεννηθεί.

Αλλά ούτε κι αυτός ξέρω να σου πω γιατί υπάρχει...

Ξέρω να σου πώ ότι υπάρχουν συστήματα, απεργίες, εργασιακή καταπίεση, παγκόσμιες τράπεζες, νομισματικά ταμεία, πολιτικοί, αντιεξουσιαστές, μολότωφ...

Αλλά μη με ρωτήσεις γιατί υπάρχουν...

Δεν ξέρω να σου πω,ρε μπεμπούλι, ειλικρινά. Μου έρχονται συχνά όλες αυτές οι σκέψεις, καθώς οι τροχοί του μετρό χτυπάνε πάνω στις γραμμές πρωί-βράδι, καθώς ακούω αυτό το ντάκα-ντούκα και πηγαινοέρχομαι με ιλιγγιώδη ταχύτητα στα σκοτεινά τούνελ...

Όταν βγαίνω τα απογεύματα στην Παλλήνη, ιδίως τώρα που καλοκαίριασε, και ρίχνω μια ματιά στο ηλιοβασίλεμα, στον Υμηττό, ή εκεί προς τον κάμπο στα Μεσόγεια, ξέρω να σου πώ ότι αυτή η γαμημένη χώρα μπορεί να σε χορταίνει μόνο από αυτό που βλέπεις γύρω σου, μόνο από τη μυρωδία της και τον ήλιο που γυαλίζει τ' απογεύματα.

Κι ας μην έχεις ένα ευρώ στην τσέπη...

Αλλά δεν ξέρω να σου πώ γιατί ίσως μια μέρα χρειαστεί να ζήσεις χωρίς ένα ευρώ στην τσέπη...

Κάθε πρωί σου ρίχνω μια κλεφτή ματιά, ένα φιλάκι και φεύγω τρέχοντας. Για να σου φτιάξω ένα καλύτερο αύριο.

Όμως το βράδι που γυρνάω, αισθάνομαι ότι το μόνο "καλύτερο αύριο" που μπορώ να καταφέρω, είναι να διατηρήσω τουλάχιστον ίδιο το σήμερα, που ολοένα κατρακυλάει...

Περνάνε οι μέρες, μπεμπούλι, κι εσύ θ' αρχίσεις να με ρωτάς.

Θα με ρωτήσεις για τη Βιβή, γιο το Νώντα... Και για την Αγγελική. Που δυο μέρες πριν είχε ακούσει μια καρδούλα σαν τη δικιά σου να χτυπάει. Κι είχε δει μια ψυχούλα σαν τη δικιά σου να κουνιέται μέσα στην κοιλιά της. Όπως σε βλέπαμε η μαμά σου κι εγώ, πέρσι τέτοιον καιρό...

Περνάνε οι μέρες, μπεμπούλι...

Θα περάσουν πολλές μέρες, χρόνια μέχρι να ρωτήσεις, αλλά κάποια στιγμή θα ρωτήσεις...

Κι η προετοιμασία μου για εκείνη τη στιγμή, μηδαμινή...

Θα ψάξω να σου βρώ μια "πρακτική" απάντηση;

Θυμάμαι στην 4η πράξη του "Ήταν όλοι τους παιδιά μου" τον γιο Κρις να λέει στους γονείς του, ακριβώς τη στιγμη που συνειδητοποιεί ότι είχε ζήσει μέσα σ' ένα ψέμα :

"...Αλλά τώρα, έγινα κι εγώ σαν όλους τους άλλους. Λογικέυτηκα, έγινα πρακτικός, με κάνατε πρακτικό σ' αυτό το σπίτι!

- Μα πρέπει να είναι κανείς πρακτικός!

- Πρακτικές είναι οι γάτες! Κι αυτοί που το βάζαν στα πόδια όταν εμείς πολεμούσαμε. ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΑΝ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΡΑΚΤΙΚΟΙ. Και σιχαίνομαι τόσο πολύ τον εαυτό μου, που δεν μπορώ ούτε να τον φτύσω..."

Δύσκολα όλα αυτά, μπεμπούλι...

Μόνη μου ελπίδα, το χαμογέλιο σου...