ΓΙΑΛΟ-ΓΙΑΛΟ...
Κάτι που είναι οι τελευταίες εργάσιμες μέρες και ήθελα λίγο να "ξεμπουκώσω", κάτι που είχαν έρθει κάτι σύγλινα από Σπάρτη και περίμεναν στη Σαρωνίδα, μια και δυό, βουτάω τη μηχανή από την Παλλήνη και παίρνω πορεία νότια.
Χρόνια είχα να περάσω από την παραλιακή Αθηνών-Σουνίου. Έτσι βγήκα από το Κορωπί στη Βάρη, ώστε να πάρω το δρόμο από την αρχή, να τον απολαύσω.
Πέρασα πρώτα τη "μισοπαρατημένη" Βάρης-Κορωπίου. Εκεί κυριαρχούν μάντρες μεταχειρισμένων αυτοκινήτων, κι ανάμεσά τους μαγαζιά που φυτοζωούν. Ένα τεράστιο, με την επιγραφή "Κεντρικές Αποθήκες Επίπλων", που το είχα χαζέψει λίγο ένα απόγευμα το χειμώνα, έστεκε έρημο και ... καμμένο, με δύο χαρακτηριστικές "μαυρίλες" στην αρχή και στο τέλος του μακρόστενου κτιρίου...
Βγαίνοντας στη Βάρη, στρίβω από την εκκλησία και κατεβαίνω στη διασταύρωση της Βάρκιζας.
Θυμάμαι όταν μας έφερνε πιτσιρικάδες για μπάνιο η μάνα μου, με το αυτοκίνητο μιας φίλης. Θά' ταν 77,78, κάπου εκεί. Μιλάμε για απογεύματα καθημερινών (Τετάρτη, Πέμπτη π.χ.), σε ένα πράσινο Ford Taunus. To πρόγραμμα περιλάμβανε μια Βάρκιζα και μια Βουλιαγμένη (Λαιμό), ενώ τη μερα της Βάρκιζας οπωσδήποτε στάση στον περίφημο φούρνο.
Καθώς περίμενα το φανάρι να ανάψει πράσινο, πολύ λίγα πράγματα στο βάθος απέναντι μου θύμισαν εκείνη την εποχή...Η τότε "ερημιά" της παραλίας, σήμερα γεμάτη με yabanakia, yaouzakia, μαγαζιά "πιασε-κ..λο", από αυτά που κάθε μέρα βρίζουν στο troktiko, και ακόμα πιο απογοητευτική η εικόνα μόλις στρίψεις στην ανηφόρα για το "Οn the rocks" και κοιτάξεις το εναπομείναν ελεύθερο τμήμα της παραλίας...Ενώ καθ' όλο το μήκος της προηγούμενης ευθείας, σκουριασμένα λούνα-παρκ, παρακμιακές καντίνες και οι περίφημες γιγαντιαίες διαφημιστικές πινακίδες, συμπληρώνουν αυτό που λέμε "φυσικό περιβάλλον"...
Αφού ρίξω μια ματιά στα επίσης εγκαταλειμμένα "On the rocks" και "Ribba's", φτάνω στην περίφημη "τρύπα" του Καραμανλή, που πια έχει τη δίδυμη αδερφή της εδώ και χρόνια. Το zero-point της διαδρομής, που για χρόνια έχει μείνει στα αυτιά μας ο ήχος της κόρνας μέσα στο τούνελ. Στο τελευταίο πέταλο πριν, χαζεύω το ρεματάκι προς τη θάλασσα και προσπαθώ να φέρω λίγο στο μυαλό μου την απόπειρα Παναγούλη κατά Παπαδόπουλου...Άλλα χρόνια...
Αμέσως μετά την "τρύπα", ο επόμενος μικρός κόλπος του "Μohito club". Η εικόνα των παραταγμένων ξαπλωστρών σε στρατιωτικό σχηματισμό και μέχρι το τελευταίο μέτρο της άμμου, μου λειτουργεί τόσο αποτρεπτικά, παρ΄όλο που έφτασε μεσοκαλόκαιρο κι ακόμα δεν έχω βουτήξει στη θάλασσα...
Και μια που είπα μεσοκαλόκαιρο, παρακάτω στην Αγία Μαρίνα ετοίμαζαν πάγκους για το πανηγύρι της που έφτασε σιγά-σιγά σήμερα. Οι ταμπέλες των εστιατορίων, αφημένες στη δεκαετία του 60 ("Γαλάζιο Ακρογιάλι", "Μαϊστράλι", "Τρεχαντήρι") δίνουν κι αυτές με τη σειρά τους μια εικόνα παρακμής. Γύρω-γυρω επίσης υπαίθρια μαγαζιά που πουλούν είδη κήπου : ξαπλώστρες, τραπέζια, ομπρέλες κλπ., μια "αναβάθμιση" του κλασσικού φορτηγού με τον αθίγγανο, που γύριζε τις γειτονιές...Η εκκλησία της Αγίας Μαρίνας κατάλευκη, και με πανέμορφη αρχιτεκτονική, ίσως το μόνο πια σημείο ύπαρξης καλαισθησίας πάνω στον παραλιακό αυτό δρόμο.
Αμέσως μετά η παρακμή όμως συνεχίζεται...Αρχίζει η περιοχή "πάνω στο κύμα", όπου τεράστιες μάντρες από παραθαλάσσιες βίλλες πιάνουν τη μια μεριά του δρόμου, ενώ όπου υπάρχουν ανοίγματα, φαίνονται ερείπια σκελετών οικοδομών, παρατημένων στα μπετά ή στα τούβλα. Απομενάρια μιας κάποιας εποχής που ίσως να ίσχυσε και ο νόμος, αλλά για πολύ λίγο όμως. Κάπου εδώ μέσα κρύβεται και ο καπετάν-Αγούδημος, ίσως για να γλυτώσει από τους (πρώην) εργαζόμενούς του...
Σουρουπώνει σιγά-σιγά. Βαθιά στη θάλασσα σκόρπιες οι "Φλέβες" και άλλες μικρότερες βραχονησίδες, πίσω ο ήλιος πέφτει προς τη Βάρκιζα και το σκούτερ μου καταφθάνει έξω από το "glamourous" Grand Resort. Ευτύχησα να θυμάμαι ως παιδί τα παλιά γωνιώδη γράμματα "EOT - AKTH ΛΑΓΟΝΗΣΙ", νομίζω και μια βενζίνη Mobil, και την παραλία ανοιχτή τότε στον "πολύ" κόσμο, σήμερα παραδομένη στην ιδιωτική επένδυση και στους "ολίγους". Το Λαγονήσι με το ελικοδρόμιο, τα bungalows, την αυθαίρετη εξέδρα του "Νext top model" (πού' σαι ρε δήμαρχε Καλυβίων), το Λαγονήσι των κιτρινο-κοκκινο-μπλε ξαπλωστρών σε διάταξη 60χ10 (από το Google τα βλέπω κι εγώ, μη νομίζετε ότι θα έμπαινα ποτέ μέσα...). Αρχίζουν πάλι να μου έρχονται post από το troktiko : "Πήγα με την κοπέλα μου...ένα νερό 5 ευρώ...ζητήσαμε απόδειξη και δε μας δώσανε" κλπ.κλπ. Καλά να πάθετε παιδάκια! Πληρώνετε όσο όσο για να ζήσετε αυτό που χαρήκαμε εμείς τσάμπα, και να πουλήσετε μούρη. Είδατε εκεί έξω, δέκα φοίνικες φωτιζόμενους το βράδι με μπλε φωτάκια, κι είπατε ότι είσαστε στην Καραϊβική ! Ασταδιάλα ρε! Βγάλτε πρώτα λεφτά, κι άμα τα χαλάσετε έτσι, φτηνά, να μου τρυπήσετε τη μύτη...
Τέλος πάντων, μη συγχύζομαι, γιατί θέλει και προσοχή ο δρόμος. Ήταν και εξακολουθεί να είναι γνωστή καρμανιόλα...Πέρασα το "φιλέτο" (που το κυνηγάει λέει σαν υποψήφια δήμαρχος στο "διευρυμένο" δήμο η γυναίκα του Πάγκαλου!), κι αρχίζω να πλησιάζω στη Σαρωνίδα. Χαλαρώνει το τοπίο, λιγότερα (έως καθόλου) high posts, παγκάκια και πλατάνια βαλμένα από εξωραϊστικούς συλλόγους στην παραλία, καλάμια ψαρέματος, ηλιοκαμένοι συνταξιούχοι, και κάπου αρχίζει να αχνοφαίνεται η εποχή που θυμάμαι κι εγώ... Είχα μια αγωνία μέχρι να σταματήσω στο αριστερό φανάρι της Σαρωνίδας.
Η μικρή παραλία όμως, απαράλλαχτη όπως πάντα, χωρίς ξαπλώστρες, με λίγες όμορφες ψάθινες ομπρέλες, και ήσυχη, παρά την τρομερή ανοικοδόμηση της περιοχής. Υπάρχουν ακόμα στο βάθος τα παραβολοειδή τόξα πάνω από την πισίνα του γωνιακού υπερ-οικοδομήματος του Δεβερίκου (βλ. το σχετικό κεφάλαιο "οικοδομήματα επί χούντας").Στρίβω μέσα και μπαίνω στη Σαρωνίδα, της νονάς μου του τότε(και του τώρα), και του νονού μας του τώρα. Τη Σαρωνίδα όπου πέρασα τις διακοπές του 87, περιμένοντας τα αποτελέσματα για το Πολυτεχνείο, το ίδιο εκείνο δολοφονικό καλοκαίρι που μετρούσαμε στις εφημερίδες κάθε μέρα νεκρούς από τον καύσωνα, για να σταματήσει το κοντέρ κοντά στους 1500... Τη Σαρωνίδα των τεσσάρων θερινών σινεμά, όπου κάποιο βραδάκι είχα δει την ταινία "Around midnight", με έναν ταλαίπωρο τύπο που προσπαθούσε να φτάσει στο σπίτι του μετά από τη δουλειά, και του τύχαιναν τα μύρια όσα! Αυτά στο "Κοράλλι", στη γωνία της οδού Αφροδίτης...
Η Σαρωνίδα έχει μείνει όμορφη, χάρη στον ιδανικό πολεοδομικό συνδυασμό "φαρδιοί δρόμοι-μεγάλα οικόπεδα-μικρά σπίτια". Ξεκίνησε σαν οικισμός υπαλλήλων της Εθνικής Τράπεζας, αλλά μετεξελίχθηκε σε περιοχή μόνιμης κατοικίας, με αστική συγκοινωνία μάλιστα, και με τιμή αγοράς 4000 ευρώ το τ.μ. παρακαλω...
Μετά από καμιά ώρα και γεμάτος προμήθειες, παίρνω το δρόμο της επιστροφής. Έτσι κι αλλιώς θα έμπαινα μέσα, μεσογειακά για την επιστροφή, αλλά κάτι μου την είχε δώσει στην απογευματινή διαδρομή, και δε θα ήθελα να την επαναλάβω... Μια παρακμή, μια εγκατάλειψη, ένας νεοπλουτισμός, μια "αμορφία", δεν ξέρω πως να το πω, μπορεί να είναι και όλα αυτά μαζί. Κι όλα αυτά, για την παράκτια περιοχή του πιο μεγάλου νομού της χώρας ...
Οι τροχοί τώρα ακολουθούν τους σκοτεινούς δρόμους μέσα από τα αμπέλια των Μεσογείων, αλλά οι εικόνες, οι μυρωδιές, μου είναι πολύ πιο προσφιλείς...
Έκανα καμιά 80ριά χιλιόμετρα χτες το βράδι, "ξεμπούκωσα", ξεφόρτωσα λίγο το μυαλό μου, και το καλύτερο : γυρνώντας, η μικρή ήταν ακόμα ξύπνια για να παίξουμε στο κρεβάτι !
Αντί για Λουκιανό και "Χαμηλή Πτήση", αντί για την τελευταία στροφή από τις "Καλοκαιρινές διακοπές" του Καρβέλα, πάνω στο μοτίβο "τις άλλες μου την έδωσε", πάμε λίγο βόρεια κι ακούμε Γιάννη Μηλώκα, "Θεσσαλονίκη". Το καταπληκτικό πιάνο στο κομμάτι και η ενορχήστρωση ανήκουν στον Χάρη Ανδρεάδη.
Πέρασα πρώτα τη "μισοπαρατημένη" Βάρης-Κορωπίου. Εκεί κυριαρχούν μάντρες μεταχειρισμένων αυτοκινήτων, κι ανάμεσά τους μαγαζιά που φυτοζωούν. Ένα τεράστιο, με την επιγραφή "Κεντρικές Αποθήκες Επίπλων", που το είχα χαζέψει λίγο ένα απόγευμα το χειμώνα, έστεκε έρημο και ... καμμένο, με δύο χαρακτηριστικές "μαυρίλες" στην αρχή και στο τέλος του μακρόστενου κτιρίου...
Βγαίνοντας στη Βάρη, στρίβω από την εκκλησία και κατεβαίνω στη διασταύρωση της Βάρκιζας.
Θυμάμαι όταν μας έφερνε πιτσιρικάδες για μπάνιο η μάνα μου, με το αυτοκίνητο μιας φίλης. Θά' ταν 77,78, κάπου εκεί. Μιλάμε για απογεύματα καθημερινών (Τετάρτη, Πέμπτη π.χ.), σε ένα πράσινο Ford Taunus. To πρόγραμμα περιλάμβανε μια Βάρκιζα και μια Βουλιαγμένη (Λαιμό), ενώ τη μερα της Βάρκιζας οπωσδήποτε στάση στον περίφημο φούρνο.
Καθώς περίμενα το φανάρι να ανάψει πράσινο, πολύ λίγα πράγματα στο βάθος απέναντι μου θύμισαν εκείνη την εποχή...Η τότε "ερημιά" της παραλίας, σήμερα γεμάτη με yabanakia, yaouzakia, μαγαζιά "πιασε-κ..λο", από αυτά που κάθε μέρα βρίζουν στο troktiko, και ακόμα πιο απογοητευτική η εικόνα μόλις στρίψεις στην ανηφόρα για το "Οn the rocks" και κοιτάξεις το εναπομείναν ελεύθερο τμήμα της παραλίας...Ενώ καθ' όλο το μήκος της προηγούμενης ευθείας, σκουριασμένα λούνα-παρκ, παρακμιακές καντίνες και οι περίφημες γιγαντιαίες διαφημιστικές πινακίδες, συμπληρώνουν αυτό που λέμε "φυσικό περιβάλλον"...
Αφού ρίξω μια ματιά στα επίσης εγκαταλειμμένα "On the rocks" και "Ribba's", φτάνω στην περίφημη "τρύπα" του Καραμανλή, που πια έχει τη δίδυμη αδερφή της εδώ και χρόνια. Το zero-point της διαδρομής, που για χρόνια έχει μείνει στα αυτιά μας ο ήχος της κόρνας μέσα στο τούνελ. Στο τελευταίο πέταλο πριν, χαζεύω το ρεματάκι προς τη θάλασσα και προσπαθώ να φέρω λίγο στο μυαλό μου την απόπειρα Παναγούλη κατά Παπαδόπουλου...Άλλα χρόνια...
Αμέσως μετά την "τρύπα", ο επόμενος μικρός κόλπος του "Μohito club". Η εικόνα των παραταγμένων ξαπλωστρών σε στρατιωτικό σχηματισμό και μέχρι το τελευταίο μέτρο της άμμου, μου λειτουργεί τόσο αποτρεπτικά, παρ΄όλο που έφτασε μεσοκαλόκαιρο κι ακόμα δεν έχω βουτήξει στη θάλασσα...Και μια που είπα μεσοκαλόκαιρο, παρακάτω στην Αγία Μαρίνα ετοίμαζαν πάγκους για το πανηγύρι της που έφτασε σιγά-σιγά σήμερα. Οι ταμπέλες των εστιατορίων, αφημένες στη δεκαετία του 60 ("Γαλάζιο Ακρογιάλι", "Μαϊστράλι", "Τρεχαντήρι") δίνουν κι αυτές με τη σειρά τους μια εικόνα παρακμής. Γύρω-γυρω επίσης υπαίθρια μαγαζιά που πουλούν είδη κήπου : ξαπλώστρες, τραπέζια, ομπρέλες κλπ., μια "αναβάθμιση" του κλασσικού φορτηγού με τον αθίγγανο, που γύριζε τις γειτονιές...Η εκκλησία της Αγίας Μαρίνας κατάλευκη, και με πανέμορφη αρχιτεκτονική, ίσως το μόνο πια σημείο ύπαρξης καλαισθησίας πάνω στον παραλιακό αυτό δρόμο.
Αμέσως μετά η παρακμή όμως συνεχίζεται...Αρχίζει η περιοχή "πάνω στο κύμα", όπου τεράστιες μάντρες από παραθαλάσσιες βίλλες πιάνουν τη μια μεριά του δρόμου, ενώ όπου υπάρχουν ανοίγματα, φαίνονται ερείπια σκελετών οικοδομών, παρατημένων στα μπετά ή στα τούβλα. Απομενάρια μιας κάποιας εποχής που ίσως να ίσχυσε και ο νόμος, αλλά για πολύ λίγο όμως. Κάπου εδώ μέσα κρύβεται και ο καπετάν-Αγούδημος, ίσως για να γλυτώσει από τους (πρώην) εργαζόμενούς του...
Σουρουπώνει σιγά-σιγά. Βαθιά στη θάλασσα σκόρπιες οι "Φλέβες" και άλλες μικρότερες βραχονησίδες, πίσω ο ήλιος πέφτει προς τη Βάρκιζα και το σκούτερ μου καταφθάνει έξω από το "glamourous" Grand Resort. Ευτύχησα να θυμάμαι ως παιδί τα παλιά γωνιώδη γράμματα "EOT - AKTH ΛΑΓΟΝΗΣΙ", νομίζω και μια βενζίνη Mobil, και την παραλία ανοιχτή τότε στον "πολύ" κόσμο, σήμερα παραδομένη στην ιδιωτική επένδυση και στους "ολίγους". Το Λαγονήσι με το ελικοδρόμιο, τα bungalows, την αυθαίρετη εξέδρα του "Νext top model" (πού' σαι ρε δήμαρχε Καλυβίων), το Λαγονήσι των κιτρινο-κοκκινο-μπλε ξαπλωστρών σε διάταξη 60χ10 (από το Google τα βλέπω κι εγώ, μη νομίζετε ότι θα έμπαινα ποτέ μέσα...). Αρχίζουν πάλι να μου έρχονται post από το troktiko : "Πήγα με την κοπέλα μου...ένα νερό 5 ευρώ...ζητήσαμε απόδειξη και δε μας δώσανε" κλπ.κλπ. Καλά να πάθετε παιδάκια! Πληρώνετε όσο όσο για να ζήσετε αυτό που χαρήκαμε εμείς τσάμπα, και να πουλήσετε μούρη. Είδατε εκεί έξω, δέκα φοίνικες φωτιζόμενους το βράδι με μπλε φωτάκια, κι είπατε ότι είσαστε στην Καραϊβική ! Ασταδιάλα ρε! Βγάλτε πρώτα λεφτά, κι άμα τα χαλάσετε έτσι, φτηνά, να μου τρυπήσετε τη μύτη...
Τέλος πάντων, μη συγχύζομαι, γιατί θέλει και προσοχή ο δρόμος. Ήταν και εξακολουθεί να είναι γνωστή καρμανιόλα...Πέρασα το "φιλέτο" (που το κυνηγάει λέει σαν υποψήφια δήμαρχος στο "διευρυμένο" δήμο η γυναίκα του Πάγκαλου!), κι αρχίζω να πλησιάζω στη Σαρωνίδα. Χαλαρώνει το τοπίο, λιγότερα (έως καθόλου) high posts, παγκάκια και πλατάνια βαλμένα από εξωραϊστικούς συλλόγους στην παραλία, καλάμια ψαρέματος, ηλιοκαμένοι συνταξιούχοι, και κάπου αρχίζει να αχνοφαίνεται η εποχή που θυμάμαι κι εγώ... Είχα μια αγωνία μέχρι να σταματήσω στο αριστερό φανάρι της Σαρωνίδας.
Η μικρή παραλία όμως, απαράλλαχτη όπως πάντα, χωρίς ξαπλώστρες, με λίγες όμορφες ψάθινες ομπρέλες, και ήσυχη, παρά την τρομερή ανοικοδόμηση της περιοχής. Υπάρχουν ακόμα στο βάθος τα παραβολοειδή τόξα πάνω από την πισίνα του γωνιακού υπερ-οικοδομήματος του Δεβερίκου (βλ. το σχετικό κεφάλαιο "οικοδομήματα επί χούντας").Στρίβω μέσα και μπαίνω στη Σαρωνίδα, της νονάς μου του τότε(και του τώρα), και του νονού μας του τώρα. Τη Σαρωνίδα όπου πέρασα τις διακοπές του 87, περιμένοντας τα αποτελέσματα για το Πολυτεχνείο, το ίδιο εκείνο δολοφονικό καλοκαίρι που μετρούσαμε στις εφημερίδες κάθε μέρα νεκρούς από τον καύσωνα, για να σταματήσει το κοντέρ κοντά στους 1500... Τη Σαρωνίδα των τεσσάρων θερινών σινεμά, όπου κάποιο βραδάκι είχα δει την ταινία "Around midnight", με έναν ταλαίπωρο τύπο που προσπαθούσε να φτάσει στο σπίτι του μετά από τη δουλειά, και του τύχαιναν τα μύρια όσα! Αυτά στο "Κοράλλι", στη γωνία της οδού Αφροδίτης...Η Σαρωνίδα έχει μείνει όμορφη, χάρη στον ιδανικό πολεοδομικό συνδυασμό "φαρδιοί δρόμοι-μεγάλα οικόπεδα-μικρά σπίτια". Ξεκίνησε σαν οικισμός υπαλλήλων της Εθνικής Τράπεζας, αλλά μετεξελίχθηκε σε περιοχή μόνιμης κατοικίας, με αστική συγκοινωνία μάλιστα, και με τιμή αγοράς 4000 ευρώ το τ.μ. παρακαλω...
Μετά από καμιά ώρα και γεμάτος προμήθειες, παίρνω το δρόμο της επιστροφής. Έτσι κι αλλιώς θα έμπαινα μέσα, μεσογειακά για την επιστροφή, αλλά κάτι μου την είχε δώσει στην απογευματινή διαδρομή, και δε θα ήθελα να την επαναλάβω... Μια παρακμή, μια εγκατάλειψη, ένας νεοπλουτισμός, μια "αμορφία", δεν ξέρω πως να το πω, μπορεί να είναι και όλα αυτά μαζί. Κι όλα αυτά, για την παράκτια περιοχή του πιο μεγάλου νομού της χώρας ...
Οι τροχοί τώρα ακολουθούν τους σκοτεινούς δρόμους μέσα από τα αμπέλια των Μεσογείων, αλλά οι εικόνες, οι μυρωδιές, μου είναι πολύ πιο προσφιλείς...
Έκανα καμιά 80ριά χιλιόμετρα χτες το βράδι, "ξεμπούκωσα", ξεφόρτωσα λίγο το μυαλό μου, και το καλύτερο : γυρνώντας, η μικρή ήταν ακόμα ξύπνια για να παίξουμε στο κρεβάτι !
Αντί για Λουκιανό και "Χαμηλή Πτήση", αντί για την τελευταία στροφή από τις "Καλοκαιρινές διακοπές" του Καρβέλα, πάνω στο μοτίβο "τις άλλες μου την έδωσε", πάμε λίγο βόρεια κι ακούμε Γιάννη Μηλώκα, "Θεσσαλονίκη". Το καταπληκτικό πιάνο στο κομμάτι και η ενορχήστρωση ανήκουν στον Χάρη Ανδρεάδη.
Σχόλια