ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΑ ΠΕΡΙΠΤΕΡΑ...

Είδατε που λέγαν ότι τα μισά περίπτερα, με το που ήρθαν οι ιδιοκτήτες τους από τις διακοπές, δεν τα άνοιξαν καθόλου; Λόγω κρίσης; Λόγω μείωσης των ποσοστών κέρδους από τα τσιγάρα, επιβολής ταμειακών μηχανών κλπ.κλπ., όπως είχαν κατέβει τα ρολλά στις αρχές Αυγούστου, έτσι και παρέμειναν;
Κάπως έτσι...
Μας πήρε λίγο παραπάνω η μπάλα, αλλά νά'μαστε και πάλι στις επάλξεις, για το χειμώνα που έρχεται...
Το θέμα είναι τι χειμώνας έρχεται. Δεν ξέρω γιατί, αλλά όλο και περισσότερο στροβιλίζει στο μυαλό μου ο στίχος του Σαβόπουλου. "Το χειμώνα ετούτο, άμα τον πηδήσαμε, γι άλλα δέκα χρόνια, άντε καθαρίσαμε".
Καινούργια κόλπα, ελείμματα που ανεβοκατεβαίνουν, μισ(θ)οί που πληρώνονται "έναντι" "και βλέπουμε" (ναι, σωστά καταλάβατε, αυτή έσκασε δίπλα μας, περιμένουμε την επόμενη...), γειτονικά γραφεία που αδειάζουν, ένα παιδί που "μετράει τ' άστρα" αλλα οσονούπω ετοιμάζεται και να περπατήσει, μια επιστροφή φόρου "σκαλωμένη" στην Εφορία, ένα περίεργο, εκρηκτικό κοκτέιλ "when September ends"...
Mέσα σε όλα αυτά έρχονται και ... εκλογές (!), στις οποίες - και το λέω από τώρα - ετοιμάζομαι να ψηφίσω για λογαριασμό της κόρης μου, γεμίζοντας το μικροσκοπικό φακελλάκι με κάτι από τα "καθημερινά προς απόρριψιν περιεχόμενα " που κείνται επί των πολυεθνικής προελεύσεως απορροφητικών στρώσεων...
Τα υπόλοιπα, γνωστό έργο. Να γυρνάς στο σπίτι σου Παρασκευή με τον ενθουσιασμό μόνο και μόνο ότι και αυτή τη βδομάδα είχες δουλειά, να αγανακτείς βλέποντας μια νεολαία σε παλινωδία να πατάει τις γόπες στους σταθμούς του Προαστιακού και να μουτζουρώνει τα τρένα του χρεωκοπημένου ΟΣΕ, να σε πιάνει νευρική υστερία στο κυνήγι των αποδείξεων, να προσπαθείς να αποφύγεις τα σκουπίδια της καθημερινότητας, να διαβάζεις παλιά σου post για να συγκρίνεις εποχές και διάθεση (ναι, γιατί όχι, scripta manent...), να ψάχνεις να βρεις πώς είναι δυνατόν στη χώρα που όλοι "τα ξύνουν" να υπάρχει γιατρός που καταφέρνει να γράψει 7500 συνταγές σε ένα μήνα, να βλέπεις "εντιμότατους" επιχειρηματίες να τραγουδάνε από χαρά όλοι μαζί αγκαλιασμένοι παραφράζοντας τον Μητσάκη "Περαίωση, περαίωση, με το Σαρωνικό σου"...
Σηκώνω το γιακά της γκαμπαρντίνας, το φθινόπωρο μπαίνει σιγά-σιγά.
Και καταφεύγω στην ποίηση. Ναι, κάποτε είχαμε και ποιητές... Κάποτε είχαμε πνευματικό κόσμο που σήκωνε τις ελπίδες και τα όνειρα του λαού μας στην πλάτη του.
Κάποτε είχαμε ένα Νίκο Γκάτσο, που λες και απάντησε στο ερώτημα του Ελύτη "εξόριστε ποιητή, στον αιώνα σου λέγε, τι βλέπεις;"...
Ε, κάτι είδε κι αυτός.
Κι ήρθε απο πάνω ο Σταύρος Ξαρχάκος, να ντύσει το όραμα με μια μοναδική μουσική...
Κι ήρθε κι η Δέσπω Διαμαντίδου, να τα δέσει όλα αυτά σε μια ανατριχιαστική ερμηνεία...
Παρακαλώ την προσοχή, σας, Ιστορία της Ελλάδας, επεισόδιο πρώτο (και τελευταίο)...