ΜΕΝΟΥΜΕ ΠΑΝΤΑ ΠΑΙΔΙΑ...

Κι εμείς, και οι γονείς μας, και τα παιδία μας, ίσως και τα παιδιά των παιδιών μας.
Δύσκολο στη σημερινή εποχή να βρεθούν άνθρωποι σαν το Γιάννη Δαλιανίδη, άνθρωποι που όχι μόνο κατάφεραν μέσα στα σελλιλόιντ να απεικονίσουν μια εποχή, αλλά να ομορφαίνουν τη ζωή μας δεκαετίες μετά, μέσα από τα πλάνα αυτά, τα χιλιοειδωμένα, τα χιλιοακουσμένα, που πάντα όμως κρύβουν μέσα τους μια μαγεία κι ένα όνειρο.
Όχι μόνο αξιοθαύμαστος, όχι μόνο αυτοδημιούργητος, όχι μόνο ευρηματικός, ο Γιάννης ήξερε να κάνει σινεμά τη ζωή αλλά και τη ζωή σινεμά. Με μια μοναδική γνησιότητα, ακόμα κι όταν γύριζε πέντε ή έξι ταινίες το χρόνο, ο Γιάννης ποτέ δεν χρησιμοποίησε "μανιέρες" και "περπατημένες". Σκηνοθετώντας τα πάντα, κομμωδίες, μιούζικαλ, δράματα, κοινωνικές και ιστορικές ταινίες, αξιοποιώντας έναν ολόκληρο κόσμο ηθοποιών, σχεδόν όλο το ελληνικό σινεμά τεσσάρων δεκαετιών, που ανέδειξε μέσα από το φακό της μαγικής του κάμερας, μέσα από την οποία με μοναδικό τρόπο πήρε από τον καθένα τον καλύτερο εαυτό, δίνοντας του ταυτόχρονα μια ξεχωριστή ταυτότητα, ο Γιάννης Δαλιανίδης δεν άφησε απλά τη δική του εποχή στον ελληνικό κινηματογράφο, ήταν ο ίδιος ίσως το μεγαλύτερο μέρος της εποχής αυτής, αφού φυσικά στο τεράστιο έργο του συμπεριλαμβάνεται μια μοναδική σεναριογραφία, αλλά και ξεχωριστές τηλεοπτικές παραγωγές...

Αφήνω το πραγματικά μοναδικό αυτό μελαγχολικό μινόρε του Μίμη Πλέσσα ("Η βόλτα των ερωτευμένων" από τις "Θαλασσιές Χάντρες") μέσα από τα τρίηχα(*) των μπουζουκιών και το background της Philicorda(*) να φέρει στο μυαλό μας τα λαμπερά του πλάνα, το Γεωργίτση να ξυρίζει το μουστάκι του, το "Είμαι τεντυ-μπόυς, έριξα γιαούρτι στον καθηγητή μου", το "Πέντε κρίκοι, ένα τάλληρο" του "Λούνα-Παρκ" και τόσες ακόμα αναμνήσεις μας για κάποιες εποχές που θα μας φαίνονται όλο και περισσότερο παραμυθένιες...

Καλό σου ταξίδι Γιάννη...
(*) τρίηχο = μουσικός όρος σύμφωνα με τον οποίο τρεις νότες ίδιας ρυθμικής αξίας παίζονται στο χρόνο που αντιστοιχεί σε δύο από αυτές, και
(*) Philicorda = πληκτροφόρο ηλεκτρικό όργανο κατασκευής της Philips, από τις πρώτες μορφές "αρμόνιου" μαζί με τα Hammond και τα Farfisa, με χαρακτηριστικό ήχο βασισμένο στη χροιά του εκκλησιαστικού οργάνου, που πέρασε στα λαϊκά τραγούδια της δεκαετίας του 60 και του 70.

Σχόλια

Ο χρήστης Katerina ante portas είπε…
Oυτε με τον καγκελάριο Αβραμόπουλο δεν είχαμε σιχαθεί την Αθήνα του κέντρου τόσο πολύ..

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΑ ΚΑΜΩΜΑΤΑ, ή τρία βράδια με τη μπαταρία της κουζίνας μου...

AX ! ΛΑΔΟΚΑΜΠΕ ! ...

ΤΟ ΡΗΜΑ "ΠΑΡΑΔΙΔΩ"