ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΣΚΗΝΗ...

Μια ταινία του Ντίνου Κατσουρίδη και του Πάνου Γλυκοφρύδη.
Μουσική Μίκη Θεοδωράκη.
Η ταινία είναι του 1976, και λέγεται "Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας".
Αν γεννηθεί σήμερα ένας άνθρωπος, χωρίς κανένα βίωμα από ταινίες του Θανάση μας, χωρίς να ξέρει καν τι εστί Βέγγος, δεν χρειάζεται παρά να δει μόνον αυτό, για να καταλάβει πόσο μεγάλος ηθοποιός υπήρξε.
Ελαφρύ το χώμα σου, καλέ μας άνθρωπε...
Μόνο αυτή τη σκηνή...


Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Αδελφός εδώ και πάλι...
Τα δάκρυα σταμάτησαν για λίγο, πριν ξανατρέξουν αύριο στο στερνό αντίο, στο Θησείο...
Προσθέτω κι εγώ μια σκηνή, το δικό μου "ευχαριστώ". Όπως και στη "Χώρα της Σφαλιάρας", ο Θανάσης μας είναι η φωνή βοώντος εν τη ερήμω...
http://www.youtube.com/watch?v=ZUJZCUZAKVE
Μας είπαν ψέματα πολλά, Θανάση...
Και στη φύση ούτε ένα μπισκότο δε ρίξαμε... Και μείναμε μόνοι...
Πρώτη φορά σε είδα από μακριά. Πρώτη Γυμνασίου πήγαινα. Εγώ 13 χρονών, εσύ στα 50. Παίζανε, που λες, για φιλανθρωπικό σκοπό Δημοσιογράφοι-Ηθοποιοί στο γήπεδο του Πανιωνίου. Από τη μια οι συγχωρεμένοι Τσώχος και Βενετούλιας, από την άλλη εσύ, ο Δαφνής, ο Εσκενάζυ, δε θυμάμαι άλλους... Φιλανθρωπικός σκοπός, φίσκα το γήπεδο στις προ-χουλιγκανικές ωραίες εκείνες εποχές...
Χάσατε 5-1 μα θα θυμάσαι τότε που πέτυχες το γκολ των Ηθοποιών, που όλο το γήπεδο μπήκε μέσα και σε σήκωσε στα χέρια... Τους φώναζες να σε κατεβάσουνε, μα πού να σ' αφήσουν αυτοί... Λατρεία...
Μετά σε είδα, φοιτητής πια, μια μέρα να κατηφορίζεις φουριόζος όπως πάντα τη Σόλωνος. Αυθόρμητα μου βγήκε, εμένα που μικρός ακόμα και στους γονιούς μου στον πληθυντικό μιλούσα: "Γεια σου Θανάση!" "Γεια σου αγόρι μου!" η απάντησή σου, θαρρώ μου έστειλες κι ένα φιλί...
Τρίτη και τελευταία, "Αχαρνής" το '98 στην Πετρούπολη. Εγώ στη δραματική σχολή, έτοιμος ν' ακολουθήσω τα βήματά σου. Εσύ πίσω απ' το σκηνικό, να υπογράφεις αυτόγραφα σε πάνω από 200 άτομα μαζεμένα. "Βρε παιδιά, κάντε μου τη χάρη και γράφτε τα ονόματά σας, είναι σκοτεινά, δε βλέπω..." "Πόσω χρονώ είσαι, Θανάση;" σε ρώτησε κάποιος. "Εβδομήντα τέσσερα", απάντησες. "Να τα χιλιάσεις", εγώ... Κι εκείνο το αυτόγραφο είναι το μόνο που έχω από Έλληνα ηθοποιό...
Θα σου πω αύριο καλό ταξίδι. Έφυγες, αλλά δε χάθηκες... Σεμνέ, ταπεινέ, αλλά ανεπανάληπτε Θανάση... Καλέ μου άνθρωπε.....
Ο χρήστης ΤΑ ΔΥΟ ΠΙ είπε…
Άραγε τον ένοιαξε ποτέ ποιά κυβέρνηση είναι πάνω; Φίλησε ποτέ κατουρημένες ποδιές για να βολέψει το σόι του; Χώθηκε ποτέ σε επιτροπές, οργανισμούς, Κέντρα Κινηματογράφου, Φεστιβάλ;
Όχι βέβαια, πάλευε κάθε μέρα ΤΙΜΙΑ και ΣΕΜΝΑ να κάνει τη δουλειά του όσο καλύτερα μπορούσε.
Έτσι δούλεψε, έτσι εξυψώθηκε, έτσι ανέβασε και την Ελλάδα ψηλά.
Πόσο πιο απλά θα ήταν τα πράγματα αν κάναμε καθημερινά το ίδιο πράγμα όλοι μας...
Εμείς, οι υπόλοιποι, οι ΑΝΕΕΕΕΥΘΥΝΟΙΙΙΙΙ !
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Γύρισα λοιπόν από "κει"...
Μιλάμε για χιλιάδες κόσμο... Όλοι υπομονετικά να περιμένουν... Όλοι να μιλάνε γι' αυτόν... Τα στεφάνια ελάχιστα σε σχέση με τον άνθρωπο κι αυτά από επώνυμους. Πρόεδρος, Πρωθυπουργός, Πρόεδρος Βουλής, Υπουργός Πολιτισμού, με χτυπητή κηλίδα αυτό του Καρατζαφέρη που μάλλον ξέχασε ποιοι στείλανε το Θανάση στη Μακρόνησο... Τέλος πάντων...
Η οικογένειά του, άφαντη... Το φέρετρο κλειστό, αλλά πολλοί δάκρυσαν κι ας μην τον είδαν... Είδα παιδιά που ήταν αγέννητα όταν ο Θανάσης έκανε τις τελευταίες ταινίες με τον Κατσουρίδη... Είδα ροκάδες με χαρακτηριστικές μπλούζες να κλαίνε με λυγμούς... "Μπορεί να είναι συγγενείς", είπε κάποιος που παραξενεύτηκε όσο κι εγώ. Μα όλοι "συγγενείς" του δεν ήμασταν;
Μόνο στον Ξυλούρη θυμάμαι να έχω κλάψει τόσο πολύ για άνθρωπο που δε γνώριζα...
Έπειτα, όταν όλος αυτός ο κόσμος πέρασε δίπλα από τη σορό (εγώ πρέπει να έκανα πάνω από μιάμιση ώρα) έβγαλαν το φέρετρο έξω. Ο κόσμος χειροκροτούσε δυνατά για κάνα δεκάλεπτο και δεν έλεγε να σταματήσει... Η οικογένεια, χαμηλών τόνων προφανώς κι αυτή, άφαντη...
Τον έβαλαν στη νεκροφόρα, κι έφυγαν... άγνωστο για πού. Ακούσαμε μπάντα και φανταστήκαμε πομπή για το Α' Νεκροταφείο. Μάλλον ξεχάσαμε όμως τι σόι άνθρωπος ήταν ο Θανάσης μας... Κι έτσι, αθόρυβα, το ανθρώπινο πλήθος σκορπίστηκε.
Θα μπορούσε να ακολουθήσει η εξής σκηνή:
Χριστός: Βρε καλώς το Θανάση...
Βέγγος: Καλέ μου Θεάνθρωπεεε...
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Τραγική ειρωνεία : η σκηνή είναι γυρισμένη μπροστά στην ίδια εκκλησία, την Αγία Ειρήνη Θησείου.
Ο Καλογιάννης τραγουδάει "καιρός να κλάψεις και να πονέσεις"
Πόσο ταιριασμένα από τότε...
P.S. για το φέρετρο : υπήρξε δημοσιογράφος (τσούλα, καλή κοπέλα που λέει κι ο Πανούσης) που ήθελε να ανοίξει το καπάκι για να βγάλει φωτογραφία. Κι όταν η οικογένεια της είπε ότι αυτό δε γίνεται, εκείνη είπε "Καλά, ποιός ήταν, ο Μπιν Λάντεν;"
Αααχ, τι φταίνε και τα καημένα τα ζώα, να τα βάζουμε σε άτοπες συγκρίσεις...
(ΤΑ ΔΥΟ ΠΙ)
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Την Αγία Μαρίνα, συγνώμη, μπερδεύτηκα με τη σημερινή γιορτή.
(ΤΑ ΔΥΟ ΠΙ)

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΑ ΚΑΜΩΜΑΤΑ, ή τρία βράδια με τη μπαταρία της κουζίνας μου...

AX ! ΛΑΔΟΚΑΜΠΕ ! ...

ΤΟ ΡΗΜΑ "ΠΑΡΑΔΙΔΩ"