AX ! ΛΑΔΟΚΑΜΠΕ ! ...

Καλή χρονιά είπαμε;

Δεν ξέρω κατά πόσο η προέλευση "Αχλαδόκαμπος" έχει βάση στον αστικό μύθο του παραπάνω επιφωνήματος της Φρειδερίκης, του Καραμανλή ή δεν ξέρω ποιανού, αλλά ο Αχλαδόκαμπος, είναι γεγονός ότι έχει φύγει από τη ζωή μας, εδώ και δεκαετίες. Mε την πρώτη αλλαγή χάραξης, έφυγε το μισό κομμάτι, ο περίφημος "Κωλοσούρτης", ενώ με την εντελώς νέα χάραξη ("ΜOΡΕΑΣ"), το σύνολο του δρόμου μπήκε στο χρονοντούλαπο.

Σήμερα, μετά από ένα ταξίδι-αστραπή στην πάτρια Λακεδαίμονα, αποφάσισα στην επιστροφή, να κάνω δώρο στον εαυτό μου το κομμάτι Τρίπολης-Άργους, αυτό που ήταν η "καρδιά" και το πιο δύσκολο κομμάτι της, επτάωρης τότε παρακαλώ, συνολικής διαδρομής Αθήνα-Σπάρτη (μιλάμε για όταν ήμουν παιδάκι Δημοτικού, στα τέλη των '70s...).

Τα πολλά λόγια είναι φτώχια, Τρίπολη-Άργος, εν έτει 2016...

(όπως πάντα, με "κλικ" όλες οι φωτογραφίες μεγαλώνουν και γίνονται περισσότερο ευδιάκριτες)

Ρωτώντας πας στην πόλη, αφού ο δρόμος δεν είναι πια ευδιάκριτος, 

και φυσικά δεν τον θυμάμαι. Στην Τεγέα μου είπαν να στρίψω δεξιά στον παλιό μύλο...

Μέχρι να βγούμε στον "κεντρικό", που καταλήγει στην Τρίπολη, μια διασταύρωση 

με την παλιά σιδηροδρομική γραμμή.

Και μπαίνουμε στον επαρχιακό Τρίπολης-Άργους, με κατεύθυνση Άργος.

Τα δύο πρώτα (και τελευταία) χωριά είναι το Στενό και τα Αγιωργίτικα. Ωστόσο, αν κι εδώ υπάρχουν αμπέλια, το Αγιωργίτικο κρασί είναι από τη Νεμέα.

Δε γέρνω τόσο στις στροφές, τυχαίνει να κρατάω στραβά το κινητό.

Έρμα χωριουδάκια...

...κι ασυνάρτητη επαρχία.

Και τώρα οι δυό μας με τον Αχλαδόκαμπο. Εδώ (φαίνεται κιόλας), είναι η τελευταία επαναχάραξη, από την κορυφή μέχρι την Τρίπολη. Κάποτε από την κορυφή, με αυτή τη χάραξη, η Σπάρτη ήταν 1 ώρα και 10 λεπτά. Τώρα είναι 2 ώρες και 20 λεπτά από την Αθήνα...

Η νέα χάραξη που περνάει πάνω από το χωριό του Αχλαδόκαμπου.

Χαρακτηριστική και η γέφυρα του τρένου...

Εδώ είμαστε σε ένα πλάτωμα πάνω από το χωριό, αγναντεύουμε τον "Αχ ! Λαδόκαμπο", και τη γέφυρα του τρένου. Παραδίπλα έχει χαραχτεί και περάσει ο αγωγός φυσικού αερίου για τη ΒΙΠΕ της Μεγαλόπολης.

Γυρνώντας λίγο δεξιά το κεφάλι, καμαρώνουμε τον "Κωλοσούρτη". Γιατί ονομάστηκε έτσι; Γιατί μετά το χωριό του Αχλαδόκαμπου, ο δρόμος κατέβαινε απότομα μέσα στην πεδιάδα, και μετά σιγά-σιγά σα φίδι, με πολλές στροφές και μακρά, εκνευριστική ανωφέρεια, ξαναέπιανε υψόμετρο...(η Τρίπολη είναι οροπέδιο, μην το ξεχνάμε)

Ανεμογεννήτριες στις κορυφές. Από την εταιρία "Αιολική Καρύστου", όπως διάβασα.

Ο δρόμος αυτός έχει τα δικά του εντυπωσιακά τοπία, ακόμα και μέχρι 

την κορυφή, που είναι στην ουσία σκαμμένος. 

Εντυπωσιακά σκαμμένα όρθια μέτωπα, καταπτώσεις, ο δρόμος λίγο αφημένος 

στην τύχη του, αλλά έχει ακόμα την κυκλοφορία του !

Το παλιό πολυβολείο-μαγέρικο γίδας βραστής κάποτε... Ερείπιο, όπως άλλωστε και...

το "κάποτε" βενζινάδικο, στην απέναντι μεριά. Είμαστε ακριβώς 

στην κορυφή, έτοιμοι για τις φουρκέτες της κατάβασης.

Αλλά η κατάβαση είναι "άλλος θεός", με τη θέα του Αργολικού...

Ναι, αυτοκίνητα είδαμε, καμιά πενηνταριά παρακαλώ...

Εμείς όταν κάναμε αυτό το δρόμο, δεν υπήρχαν μπαρριέρες, παρά μόνο 

άπειρα εικονοστάσια, από αυτοκίνητα που φεύγαν στο γκρεμό...

Αργολικός, Ναύπλιο, Μπούρτζι...

Τα χτιστά κολονάκια με τα ανακλαστικά, απομεινάρια άλλων εποχών...

Θα ορκιζόμουν ότι 5-6 εικονοστάσια θα υπήρχαν μόνο σε αυτή τη στροφή...

Να κι ένα, κατάλοιπο...

Οι φουρκέτες, τα πέταλα, και στο βάθος πάλι ο αγωγός 

φυσικού αερίου και η ζώνη απαλλοτρίωσής του.

Πριν να έρθουν οι μπαριέρες, υπήρχαν κι αυτά τα χτιστά πέτρινα τοιχάκια, 

με διάκενα για να μην κρατάνε νερά.

Έχουμε πια χαμηλώσει και πάμε προς την πεδιάδα.

Μπαίνοντας στους Μύλους. Πόσα και πόσα σουβλάκια καλαμάκια εδώ...

Στην αντίθετη πορεία, πρίν από τις στροφές...

Πλησιάζοντας στο Άργος και βλέποντας...

...την ακρόπολή του, Λάρισσα με δύο σίγμα.

Φυσικά το Άργος υποφέρει -όπως παλιά- στον κυκλοφοριακό τομέα...

Μετά από ώρα, στον περιμετρικό, δίπλα από τη σιδηροδρομική γραμμή...

...των 50 εκατοστών πλάτους, από την εποχή του Τρικούπη. Σκουριασμένη και παρατημένη...

Κάτι πολύ θετικό, στο Άργος ΔΕΝ είδα μουτζουρωμένα σχολεία (μέσα εννοώ)

και είδα και πολλούς μαθητές (όπως και στα χωριά), Ήταν η ώρα που λεωφορεία των ΚΤΕΛ τους μάζευαν για τα σπίτα τους/τα χωριά τους . Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα αυτά...

Να, αυτό μπροστά μας, αποδείχτηκε "σχολικό" ΚΤΕΛ. Στο βάθος πάλι η ακρόπολη.

Δε λέει να κάνουμε όλο το υπόλοιπο προς Κόρινθο, είναι πολύ μακρύς 

κι επικίνδυνος δρόμος. Στρίβουμε για Στέρνα, αλλά θυμηθήκαμε τα παλιά...

H διαδρομή που μόλις κάναμε, υπήρξε από τις πλέον δύσκολες και πολύνεκρες, του παλαιότερου εθνικού δικτύου μας. Μάλιστα κάποτε μετατράπηκε και σε αναβατική, στο πρωτάθλημα αναβάσεων.
Από τις δεκάδες ή και εκατοντάδες των νεκρών, που "φύγαν" λόγω δικής τους απροσεξίας, λόγω κακής χάραξης, λόγω ανάποδων στροφών, λόγω απουσίας αναχαιτιστικών μέσων, λόγω κακών συστημάτων διεύθυνσης των αυτοκινήτων, λόγω κακών φρένων, λόγω κακών φώτων και φωτισμού, λόγω μη ύπαρξης ζωνών, αερόσακων, anti-spin, μπροστινής κίνησης, λόγω..., χαράχτηκε ένας νέος, ασφαλής δρόμος, μηδενικού σχεδόν δείκτη ατυχημάτων και δυστυχημάτων. 

Τραγικό, αλλά είναι η συνήθης ροή των πραγμάτων, στην πορεία συνεχούς βελτιστοποίησης των κανονισμών ασφαλέιας.

Που είναι από τα λίγα πράγματα της ζωής, που, ευτυχώς, οδεύουν πάντα προς το καλύτερο !