ΠΟΔΑΡΟΔΡΟΜΟΙ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ : ΠΑΓΚΡΑΤΙ-ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ,summer edition

Το χρώσταγα από το χειμώνα αυτό, τη συνηθισμένη ποδαρο-διαδρομή από το Παγκράτι στη Νέα Σμύρνη, σε μια καλοκαιρινή πιο φωτεινή έκδοση, με περισσότερες φωτογραφίες και σχόλια. Χτες λοιπόν, τέλη Ιουλίου πιά, μια ωραία Παρασκευή απόγεμα, πήρα το δρόμο για τα Νότια. Τα περισσότερα, παρακάτω.

Κι όπως πάντα, με κλικ οι φωτογραφίες μεγαλώνουν.

Στη Σπύρου Μερκούρη η αφετηρία. Με το "Οικόπεδο Πιπερίδου", απέναντι από το 

Βασιλόπουλο, να προσπαθεί ν' αντισταθεί σε βανδαλισμούς και καταλήψεις.

Λίγο πιο κει, το "Πτι παλαί", το ωραίο σινεμαδάκι στη Ριζάρη. 

Χίλια ραντεβού σ' ένα Σεπτέμβρη, που λέει και ο Τζιμάκος...

Κατεβαίνοντας το στενάκι του σινεμά, την Καλλιμάχου, η παλιά εγκαταλειμμένη ταβέρνα "Κληματαριά", όνομα και πράγμα, με το φυτό να ξεφυτρώνει από τους τοίχους της...

 

Περπατώντας σε κάποιος δρόμους, καταλαβαίνεις ότι είναι πραγματικά μύθος

το ότι η Αθήνα δεν έχει πράσινο...Ακόμα και σε down-town πολυκατοικίες,

υπάρχουν δέντρα που φτάνουν στον τρίτο και στον τέταρτο όροφο...

Πολλά τα χωμένα ταβερνάκια, στην περιοχή αυτή,

πίσω από το άγαλμα του Τρούμαν. Εδώ, ο ιστορικός "Ηλίας" στην Τελεσίλης.

Δυστυχώς είναι πια κλειστός...

"Επικό" γραφείο θυρωρού, σαν από παλιό κάστρο, σε πολυκατοικία στην Αρριανού...

Λίγο πιο πέρα, ο ιστορικός προπολεμικός "Καραβίτης", Αρκτίνου και Παυσανίου,

κρατάει τα πόστα...

Η μυστηριακή είσοδος της ταβέρνας. Σαν να νιώθεις ότι με το που θα μπεις, 

θα βρεις μέσα τον Τσιτσάνη...

Απέναντι ακριβώς ένα πολύ ωραίο παλαιοπωλείο... Μάλιστα με παλαιοπώλη,

 που πραγματικά θυμίζει "παλιά ελαιογραφία του Γκόγια"...(βλ.παραπάνω)

Ξετρυπώνω και μια Alfa Romeo Giula Super (αυτή είναι η λίγο 

παραλλαγμένη Nova), το αυτοκίνητο που μεγάλωσε την οικογένειά μου...

Η Εκκλησία, πανταχού παρούσα και πολυέλαιος...

Οδός Αγ.Σπυρίδωνος, και τα σκαλάκια που οδηγούν στο πλαϊνό του ναού.

Εδώ, από την Ερατοσθένους, η είσοδος του Αγίου Σπυρίδωνα. Δίπλα

χτίζεται ένα ωραίο κτίριο του Ιδρύματος Γουλανδρή-Χορν. Ο γερανός

είναι χρόνια μπροστά από την εκκλησία, αλλά το όφελος θα είναι, που λέμε, μόνιμο...

Ο ΓΟΚ από χρόνια έχει εισαγάγει την έννοια του "ιδεατού στερεού", που σε πολύ

στενούς δρόμους απομειώνει, υπο γωνία, την κάτοψη των πάνω ορόφων των πολυκατοικιών

ανάλογα με το πλάτος του δρόμου, ώστε να υπάρχει επαρκής φωτισμός και αερισμός...

Εδώ, στην Ιωάννου Φωκιανού,μόλις ένα δρόμο παράλληλα από την Βασ. Κωσνταντίνου, 

ζωντανό το αντιπαράδειγμα του τί συνέβαινε παλιότερα... Κάθε φορά που περνάω, νιώθω

αυτό το "πνίξιμο", που ίσως η φωτογραφία να μην το αποτυπώνει, και να πρέπει να το 

διαπιστώσετε "ιδίοις όμμασι"...

Κι εδώ, το ίδιο σημείο σε οριζόντια φωτογραφία...

Τώρα έχουμε βρεθεί στον πολύ ωραίο και φαρδύ δρόμο, πίσω από το 

Παναθηναϊκό Στάδιο. Στην Αρχιμήδους, στο Μετς...

Ο περιμετρικός στο λόφο του Αρδηττού, πάνω από την τελευταία 

κερκίδα του Καλλιμάρμαρου. Αρκετοί έκαναν απογευματινό τζόγκινγκ...

Εδώ θυμάμαι "στημένους" από παιδί, τους πέντε ολυμπιακούς κύκλους, που μάλιστα

φαίνονταν και από εδώ, από την πίσω μεριά. Για άγνωστο λόγο, τα τελευταία χρόνια, ξηλώθηκαν...

Ένα πλαϊνό στενάκι του λόφου του Αρδηττού, η Δικαιάρχου. Κτίρια παλιά,

όμορφα, απαράλλαχτα...

Η Δικαιάρχου προς Παγκράτι.

Και στο τέλος της Δικαιάρχου, αριστερά τα σκαλάκια 

της Κλειτομάχου.

Κι εκεί, ακόμα ένα ωραίο παλιό κτίριο, με την εντυπωσιακή πόρτα του...

Άλλη ωραία πόρτα, παρακάτω στην Τριβωνιανού. Με αυτό το 

χαρακτηριστικότατο οβάλ παράθυρο από πάνω...

Από τις επιγραφές και τα "εξειδικευμένα" καταστήματα, 

καταλαβαίνουμε πού βρισκόμαστε...

Θα εξακολουθώ όμως να λέω ότι το πρώτο νεκροταφείο, είναι

ένα αξιοθέατο της Αθήνας, που πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφτείτε...

Κι όταν θα πάτε, να έχετε και χρόνο...

Στην Τριβωνιανού, φυσικά το γνωστό και μή εξαιρετέο Half Note...

Tώρα κατηφορίζοντας, περάσαμε την Καρέα, τη Βουλιαγμένης,

και βρεθήκαμε στο παρκάκι που μας βάζει στη συνοικία "Κυνοσάργους".

Ένα ωραίο λοφάκι, με μερικά σκαλάκια για την κορυφή.

Κι αυτός ο μισοξεριζωμένος γερόπευκος, που "προόρισται να ζήσει, και θα ζήσει..."

Το σχολικό συγκρότημα, στη Ζευξιδος, φωτογραφημένο από τη μεριά

του λόφου...Το προαύλιο, πραγματικό "πηγάδι", ανάμεσα στους όγκους... 

Η κορυφή του λόφου, στου Κυνοσάργους... 

Ή στο Κυνόσαργες, αν το θέλετε έτσι.

Και κάτι πιο ζωντανό, ο κόσμος που κάθεται στα παγκάκια, στην κορυφή του λόφου.

Το μεζεδοπωλείο "Τρίκυκλο", παλιό και καλό στέκι της περιοχής.

Στον πεζόδρομο τυς Πυθέου.

Παραδίπλα, ένα δημοτικό Νηπιαγωγείο...Δυστυχώς, με παιδική χαρά

ένα "κλουβί", στην PILOTIS του κτιρίου... 

Μπαίνουμε παραμέσα στου Κυνοσάργους, κατηφορίζοντας την Αγκύλης.

Η νέα μόδα της πόλης. "Θες γάλα; Πιες !". ΑΤΜ διανομής γάλακτος. Εδώ ένα,

στην περιοχή αυτή.

 Πνιγμένος ανάμεσα στις πολυκατοικίες, αλλά όμορφος, ο Ναός

της Κοίμησης της Θεοτόκου, στη Σωστράτου.

Φραντζή, απόγεμα Παρασκευής, τέλος Ιουλίου... Ερημιά...

Μπαίνουμε στο Νέο Κόσμο.

Η Λυσιμαχίας... Θυμάμαι τον πατέρα μου να φέρνει το αυτοκίνητο

σε κάτι ευθυγραμμισάδικα, από τα άπειρα συνεργεία

που υπαρχουν στην περιοχή...

Μεγάλος δρόμος η Λυσιμαχίας, αν και δεν τον πιάνει το μάτι σου.

Η ευθεία (γιατί ο δρόμος αλλάζει όνομα) καταλήγει ως Ζαν Μορεάς, 

σχεδόν στο λόφο του Φιλοπάππου...

Συμφωνώ. Η ιστορία γράφεται στους τοίχους...

Ο Δήμος Αθηναίων προσπαθεί, το κάθε ελεύθερο τετραγωνικό,

ειδικά σε τέτοιες πυκνονατοικημένες περιοχές, να το αποδώσει

στον κόσμο για αναψυχή και αθλοπαιδιές. Εδώ, ένα μεγάλο

τέτοιο συγκρότημα, στην Αμεινοκλέους, Κασομούλη και Σαρκουδήμου.

Ο Θρίαμβος είναι με κεφαλαίο, και μην ακούσω "Ποιος είναι ο Θρίαμβος;" !

Ιστορική ποδοσφαιρική ομάδα του Νέου Κόσμου... Των παλαιότερων ετών...

Περνάμε τις ράγες του τραμ στην Κασομούλη.

Μπαίνουμε σε μια περιοχή του Νέου Κόσμου, με όλο ξένα ονόματα

δρόμων. Κι εδώ ξαφνικά μπροστά μας, η Αρμένικη Εκκλησία, στην οδό Ρενέ Πυώ.

Πιο δίπλα η Κλεμανσώ, η Ντελακρουά, η Λε Ρουά, η Στούαρτ, η Τρούμερ...

Η εκκλησία της Ανάληψης, στη Λαγουμιτζή, φωτογραφημένη από ψηλά, από την πεζογέφυρα.

Έργο του αρχιτέκτονα Άλκη Ράπτη, ειδικευμένου σε Ιερούς Ναούς...

Το γεφυράκι στη Μάχης Αναλάτου, μετά τη Μπακνανά.

Κάποιο γνωστό συγκρότημα...

...θα μπορούσε να βγάλει εδώ...

...κάποιες φωτογραφίες του...

...(λέω εγώ τώρα)... Εσωτερικό αυτό, δικό μας.

Στεναχωριέμαι όταν κλείνουν παιδότοποι...Και στεναχωριέμαι

όταν αυτό ίσως γίνεται γιατί δεν υπάρχουν παιδιά...

Και περνούσανε τα τραμ - ταραταταμ - ταρατατάμ...

Εγώ ήθελα τη φωτογραφία μου, ο οδηγός όμως, που γκαζώνει

για την ανηφόρα στο σημείο αυτό, μπορεί και να λαχτάρησε, για το τί 

σκοπούς είχα...

Ξετρυπώνω ένα παλιό καφενεδάκι, στις προσφυγικές "πολυκατοικίες"

του Νέου Κόσμου. Στη βιτρίνα, παλιά τσίγκινα ελληνικά παιχνίδια.

Από αυτά που έχω δει στο σχετικό βιβλίο του Πάνου Κωνσταντόπουλου.

Να τα, ζωντανά, πίσω από το τζάμι !

(το "πολυκατοικίες" το βάζω σε εισαγωγικά όχι για λόγους ειρωνίας, αλλά επιδή

οι περιοχές αυτές, όπου κι αν βρίσκονται στην Αθήνα, παλιότερα είχαν αυτό το 

γενικό τοπωνύμιο)

Έρωτας, γραμμένος στους τοίχους... Στη Δημώνακτος.

Η φαρδιά και ήσυχη Παπανικολάου, ανάμεσα στις "πολυκατοικίες."

Βγήκαμε, μετά από μια ώρα σχεδόν, από τα όρια του Δήμου

Αθηναίων, και πατήσαμε Νέα Σμύρνη. Εδώ, οι φαρδιές πρασιές

και τα καταπράσινα πεζοδρόμια, είναι "άλλος θεός"...

Γλυπτό στην Εφέσου, στην κάτω γωνία του Άλσους. Με ζουμ, θα διαβάσετε.

Η παιδική χαρά του Άλσους. Έχοντας γυρίσει γειτονιές και γειτονιές,

σας πληροφορώ ότι είναι μια από τις καλύτερες στην Αθήνα...

Η Πλατεία... 25ης Μαρτίου 19, το σπίτι μου για 14 χρόνια...

Να και η είσοδός του... Τότε, δεξιά και αριστερά, ήταν τα Αγγλικά

και Γερμανικά "Όμηρος", του Τσακίρη (που ήταν και ο σπιτονοικοκύρης μας).

Πίσω από το δεξιό παράθυρο του πρώτου ορόφου, ήταν το γραφείο μου...

Εκεί διάβαζα για Πανελλαδικές, βλέποντας έξω το τί περνούσε από την Πλατεία...

(που βεβαίως, εξακολουθεί να περνάει - τώρα δα, που είναι και πεζόδρομος...)

Σουρούπωσε...Φτάσαμε στο "Χαρίκο-Γιώργο" στην Ιωνίας, αφήσαμε 

τα παραπανίσια μαλλιά στο πάτωμα, και αναχωρούμε...

Ο ποδαρόδρομος στην Αθήνα το καλοκαίρι, είναι μια μοναδική εμπειρία. Αφουγκράζεσαι το πώς προσπαθεί αυτή η πόλη να επιβιώσει, μέσα στις χωμένες στο τσιμέντο πλατείες, μέσα στις μουτζουρωμένες παιδικές χαρές...

Με δύο καρέκλες και μια μπίρα, στο πεζοδρόμιο έξω από το φούρνο, μια πόλη που ποτέ δεν παραδίνεται, που ζεί ακόμα και στις χειρότερες συνθήκες. Που ζει πίσω από τη ραστώνη του Αυγούστου, την ερημιά, τη βρόμα, το θόρυβο, τα ψηλά κάγκελα των σχολείων, τα γκράφιτι...

Που έχει το χρώμα της, τις αντιθέσεις της, τις γωνιές της, το "modus viventi" της...

Προχτές ήμασταν στην πλατεία Κυψέλης. Ήρθαν και έστησαν μια παράσταση Καραγκιόζη.

Τα παιδιά θέλανε να πλησιάσουν κοντά να δούνε. 

- Πού να κάτσουμε μπαμπά; Δεν έχει καρέκλες άδειες !

- Κάτω, παιδιά ! Μπροστά από τη σκηνή ! Στις πλάκες !

Αστειεύεσαι;

Ακούμε Λουκιανό Κηλαηδόνη, "Νέα Κυψέλη-Νέα Ορλεάνη", σε αυτό το ύφος...

Καλές διακοπές σε όλους !