ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΑΥΤΟΓΡΑΦΟΥ...

Το θυμάστε το βιβλίο αυτό, μήπως;


Σεπτέμβριος του 1986, κι ό,τι το έχω πάρει φρέσκο στα χέρια μου, κι ετοιμάζομαι για τη δύσκολη χρονιά της Τρίτης Λυκείου. Στη Νέα Σμύρνη κατοικώ, και τέτοια εποχή, στο Άλσος γίνονται πάντα οι Ιωνικές Γιορτές. Κι εκείνο το βράδι, μετά το φροντιστήριο, τα βήματα με φέρνουν προς τα εκεί, σε μια συναυλία του Μίμη Πλέσσα.
Μετά τη συναυλία πλησιάζω τον αξιολάτρευτο και πάντα ευπροσήγορο Μίμη. Και ξέροντας ότι είναι και απόφοιτος Πολυτεχνείου, του λέω ότι προετοιμάζομαι κατά κει, κι από την άλλη, alter ego μου έχω τα πλήκτρα του πιάνου.
Ο Μίμης σημειώνει στο αυτόγραφο "Στο διπλό συνάδελφο, με αγάπη. Και καλή προκοπή. ".

Περνάνε (μια κουβέντα είναι...) από εκείνο το βράδι, τριάντα χρόνια... Έχω μπει με την πρώτη, τον επόμενο Σεπτέμβρη στο Πολυτεχνείο, το έχω τελειώσει, δουλεύω πια 23 χρόνια, κι από την άλλη, το πιάνο εξακολουθεί να ισοσκελίζει κάποιες ισορροπίες της ζωής μου. 

Ο Μίμης σήμερα στη Ραφήνα, μας έκανε μια έκπληξη : μας έδειξε έναν άλλο του εαυτό, μέσα από μια εικαστική έκθεση δημιουργημάτων του, από ταπεινά, φτωχά υλικά (Arte Povera, το κίνημα αυτό). Πολλά μάλιστα από τα υλικά του προέρχονται από πράγματα του σπιτιού του που καταστράφηκαν μετά από δασικές πυρκαγιές, μια λαχτάρα που την έχω ζήσει κι εγώ άλλωστε, μια που με το Μίμη είμαστε πια συνδημότες...

Με το βιβλίο στο χέρι, τον βρίσκω στην έκθεσή του, με τα τόσο όμορφα πράγματα, με την ψυχή του την ίδια, και του λέω :
- Ό,τι φανταστήκατε εκείνο το βράδι κύριε Μίμη, μάλλον βγήκε... Είμαι 23 χρόνια μηχανικός ΕΜΠ, κι αυτή την ώρα, να ξέρετε, έχω στήσει πέντε άτομα για μια ώρα, στη μουσική πρόβα που έχουμε ! Θέλω απλώς, το ζευγάρι αυτού του αυτόγραφου, στην άλλη μεριά του βιβλίου (εκτός φυσικά από μια δημιουργία του, που αγόρασα από την έκθεση).

Κι ο Μίμης μου γράφει "Να μην περιμένουν οι συνάδελφοι. Δικαιολογημένα. Με αγάπη"...


Ευχαριστώ τον τεράστιο αυτό άνθρωπο, αλλά φυσικά και τους πέντε συναδέλφους, που τραίναραν την πρόβα κατά μία ώρα, ακριβώς για να συμβούν σήμερα το βραδάκι αυτές οι στιγμές...

Και πόσο χαίρομαι που κάπου εκεί, κοντά στο πιάνο, ένα καράβι του Μίμη θα με ταξιδεύει...


(Η έκθεση, την οποία σας συστήνω οπωσδήποτε να δείτε, διαρκεί μέχρι 2/9/2016 στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Ραφήνας, και τα έσοδά της θα ενισχύσουν το Κοινωνικό Παντοπωλείο).


Σχόλια

Ο χρήστης antonis_x είπε…
πιο δικαιολογημένη καθυστέρηση δεν υπάρχει... ευχαριστώ πολύ.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΑ ΚΑΜΩΜΑΤΑ, ή τρία βράδια με τη μπαταρία της κουζίνας μου...

AX ! ΛΑΔΟΚΑΜΠΕ ! ...

ΤΟ ΡΗΜΑ "ΠΑΡΑΔΙΔΩ"