2π, όπου π = 3.1415... = ΑΕΙ Ο ΘΕΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ...

Πολλά θα ακούσατε και θα διαβάσατε σχετικά μετο τραγικό τροχαίο δυστύχημα των Θηβών... Αναλύσεις για το αυτοκίνητο, τους ίππους του, τα λάστιχα, τον οδηγό, την ανατροφή του... ΟΚ, επειδή ποτέ σχεδόν δεν ανοίγουμε τα μάτια μας να δούμε εκείνον που πρωτοχαράζει ένα τέτοιο δυστύχημα, διαβάστε και κάτι που ίσως δε θα πει κανείς. Ο περίφημος παραχωρησιούχος της ΠΑΘΕ, ανέλαβε την υποχρέωση ανά κάποια χιλιόμετρα δρόμου, να φτιάξει τουαλέτες. Πολύ ωραία. Και πώς φτιάχνουμε μια τουαλέτα, στην Εθνική Οδό, στη μέση του πουθενά, άραγε; Για ρίξτε μια ματιά στο σημείο, από την εποχή των έργων... Εδώ, εδώ,   και από την αντίθετη λήψη. Τι καταλαβαίνετε; Κόβουμε δέκα μέτρα από το χωράφι του μπαρμπα-Μήτσου, και στήνουμε μια τουαλέτα, επειδή εκεί λέει η χιλιομετρική θέση. Ούτε κοιτάμε αν είναι στη μέση μιας ευθείας πέντε χιλιομέτρων, αν οι ταχύτητες στο σημείο ξεπερνούν τα όρια, αν η στάθμευση σε τέτοια σημεία πρέπει να προστατεύεται με αναχαιτιστικές κατασκευές, ώστε να είναι στάθμευση κι...

Ραδιόφωνο ακούω από μικρός... Από την εποχή της ΥΕΝΕΔ, με το "καθημερινό μας καλειδοσκόπιο", με τα ματς της Κυριακής και τις εμβόλιμες παρουσιάσεις των δισκογραφικών εταιριών, από τις εποχές του Kώστα Μυλωνά και του Μιχάλη Γαργαλάκου... Δε μου έλειψε. Αλλά την τελευταία δεκαετία, λίγο πριν από το ξεκίνημα της κρίσης, θα έλεγα ότι το λάτρεψα... Είμαι φανατικός "καταναλωτής ραδιοφώνου", και θα έλεγα επίσης, ενεργητικός ακροατής... Τα πρώτα χρόνια της κρίσης, εστίαζα πολύ σε εκπομπές πολιτικής ανάλυσης, σχολιασμού ακροατών κλπ. Καλώς ή κακώς όμως, την κρίση και την τρομολαγνεία τη βαρεθήκαμε, κι ο χάρτης τον τελευταίο καιρό έχει διαμορφωθεί εντελώς διαφορετικά... Χωρίς πολλά-πολλά εισαγωγικά λοιπόν, να μια μικρή περιήγηση στο τί περνάει από τα ακουστικά μου, σε εβδομαδιαία βάση... 1. Καθημερινές, Δευτέρα-Παρασκευή 06:00 ~ 08:00 : Το ραδιόφωνο έρχεται στα αυτιά με την αφύπνιση του κινητού. Πρώτη ανάγκη, να ξεκινήσει η μέρα με χιούμορ και χαμόγελο. Η βελόνα ...

" Θα ‘ρθούνε πιο ξένοιαστα χρόνια Κι αλλιώτικοι τρόποι ζωής Σαν έρθουνε εκείνα τα χρόνια Δεν ξέρω που θα ‘μαστε εμείς" Tο Λουκιανό δεν τον αποχαιρετάς με δάκρυα, τον αποχαιρετάς με πάρτι, κι ακόμα, ίσως όπως το ήθελε και ο ίδιος στο τραγούδι του "Κούφια η ώρα" : " Aν ποτέ πεθάνω αν λέμε, αν κάψτε ένα πιάνο κι ένα μπουφάν. Καίτε ένα αμάξι κάθε δειλινό θέλω και τάξη, θέλω και χαμό. Δε θέλω φιέστες ούτε φωνές τρεις μαζορέτες μ’ άσπρες στολές,  ξανθούλες. Και κάποια μπάντα στο πουθενά να παίζει "τα θερινά σινεμά". Θέλω ένα πάρτι μες στο γκαζόν κάποια Τετάρτη ίσως μ’ άπειρα γκαρσόν. Θα `χει ποτά για όλους πιειτε ένα τζιν δύο βότκες και δε θέλω μαύρα μόρτες θέλω μπλου-τζιν. "  Tον αποχαιρετάς με σκόρπιες σκέψεις και λέξεις, όπως στο τραγούδι του "Νέα Κυψέλη-Νέα Ορλεάνη", κατά τον τρόπο που έγραφε, όπως λέει λίγες αναρτήσεις πιο κάτω. Πάμε λοιπόν ! Το πιάνο...τα πρώτα "ξεστρατίσματα" από τις νότ...