Η ΤΑΞΗ ΤΟΥ '81, ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΜΑΓΙΑ...


Χτες βράδι, στη Νέα Σμύρνη, βρεθήκαμε οι παλιοί συμμαθητές που τέλειώσαμε το 6ο Δημοτικό, το 1981. Δηλαδή, οι περισσότεροι από αυτούς που βλέπετε στην παραπάνω φωτογραφία, μεταξύ των οποίων βεβαίως, σε μια φρικτή παιδική του έκδοση, και ο υποφαινόμενος συντάκτης του ιστολογίου. (Μπορείτε, σαν κουϊζάκι, να ψάξετε συγκρίνοντας με τη φωτογραφία του προφίλ...)

Γύριζα από νωρίς στη Νέα Σμύρνη... Και φυσικά, είχα πάει μέχρι εκεί, με ποδαρόδρομο από το Παγκράτι (βλ. και παλιότερες αναρτήσεις). Πέρασα από παλιά στέκια, από την Πλατεία, πήρα ένα ευρώ πασατέμπο για τον ποδαρόδρομο, από τον αιώνιο Κοντόση, στην Ομήρου, ανηφόρισα την Προσκόπων Αίδινίου... Έφτασα ψηλά, στην Εθνικής Στέγης, και μπήκα στο κλειστό του Πανιωνίου... Χάζεψα τις ιστορικές φωτογραφίες στους τοίχους, την τεράστια αφίσα του Μπόμπαν Γιάνκοβιτς, πίσω από τη μοιραία μπασκέτα...

Πέρασα έξω από το παλιό μπαλκόνι μας, στην Εθνικής Στέγης, από το προαύλιο της Αγίας Φωτεινής... Στο μυαλό μου, ο στίχος του Λουκιανού, "κι όσα γύρω μου βλέπω, τα γνωρίζω καλά, κι όμως το νιώθω, αλλάξαν πολλά"...

Την προκαθορισμένη ώρα, ήμουν στο σημείο συνάντησης... Δίπλα από τη "ΓΕΧΑ"... Στο σακίδιο, το απολυτήριο του Δημοτικού, από τότε... Έφαγα τον κόσμο, τελικά το βρήκα. Δε βρήκα την παραπάνω φωτογραφία, που σίγουρα την έχω, αλλά ας είναι καλά οι συμμαθητές.

Οι συναντήσεις παλιών συμμαθητών είναι ένα περίεργο πράγμα. Την πρώτη φορά, σίγουρα θα σου έρθει "κάπως". Θα πεις, τώρα τί να λέει μετά από τόσα χρόνια, και σου, και μου, και κάτι που πάμε για τα 50 και γινόμαστε και λίγο δύστροποι, και στριφνοί... Αλλά μετά φίλε μου, εννοώ δηλαδή μόλις ξεπεράσεις το πρώτο σοκ, μπορεί και να κολλήσεις άγρια... Η αλήθεια είναι ότι με κάποια από τα παιδιά αυτά συνεχίσαμε μαζί μέχρι το Λύκειο, κι έτσι, στα αντίστοιχα λυκειακά reunions είχα ήδη έναν αριθμό παρουσιών και μια επαφή. Ωστόσο, ειδικά χτες, τα περισσότερα άτομα ήταν "όπως έρχονταν από τότε"...

Οι κουβέντες, θα έλεγες τετριμμένες, αλλά και τρομερά σημαντικές. Γάμοι, διαζύγια, παιδιά, κάποιοι εργένηδες, η δουλειά του καθενός, και φυσικά οι αναμνήσεις από τότε. Η χαρά διάχυτη, και καθόλου προσποιητή. Κανείς δε σκρολάρισε στο κινητό, κανείς δε βγήκε έξω να κάνει τηλεφωνήματα εικοσάλεπτου, κανείς δεν έμεινε στη γωνιά του, ήταν εκεί όλοι για όλους, Τα ποτήρια του κρασιού, οι νόστιμες μπρουσκέτες και η τούρτα στο τέλος, δεν ήταν παρά το ωραίο συνοδευτικό μιας βραδιάς που έτσι κι αλλιώς ήταν πέρα για πέρα αληθινή...

Έφυγα κοντά στα μεσάνυχτα, περπατώντας στο γκαζόν ανάμεσα στις γραμμές του τραμ, με το σακίδιο στην πλάτη και τις αναμνήσεις στο μυαλό... Έξω από το Άλσος, που τότε πηγαίναμε εκδρομές... Μπήκα στο τραμ, κατέληξα στο Σύνταγμα κι από κει στο Μετρό για το Χαλάνδρι... Περασμένα μεσάνυχτα, και στο συρμό μια μεγάλη παρέα παιδιών, που μάλλον είχαν έρθει κατευθείαν από γήπεδο, να φωνάζουν χυδαία συνθήματα μέσα στο βαγόνι, την ώρα που πηγαίναμε..."Είναι @#$άνες, όλων των μπάτσων οι μάνες", το ηχητικό που μου επιφύλασσε το τέλος της βραδιάς...

Άλλες εποχές, θα πω φορώντας το κοστούμι του συντηρητικού, για το οποίο σιγά-σιγά παίρνω μέτρα... Όμως όχι, διάολε. Άλλα παιδιά εμείς... Άλλες εποχές τότε...

Κι ίσως το αυθόρμητο χαμόγελο στα χείλη όλων, χτες, τα λαμπερά τους πρόσωπα, να είναι μια απόδειξη ότι όλη εκείνη η τάξη, αλλά και εκατοντάδες άλλες τάξεις, έγιναν μια καλή μαγιά μέσα σ' αυτή τη σκατοκοινωνία... Μια μαγιά που ζύμωσαν οι γονείς του τότε, οι δάσκαλοι του τότε, οι καταστάσεις του τότε... Σε όλους, αυτή η τάξη, χρωστάει κι από κάτι. Και σίγουρα, δεν ξεχνάει ότι το χρωστάει...

Η τάξη του '81 στην οθόνη σας. Τα αθώα παιδικά πρόσωπα του τότε, η μαγιά του αύριο...

(η φωτογραφία, για την οποία ευχαριστώ θερμά την Ελένη καθώς και όποιον την πρωτομοίρασε στα μέσα, μεγαλώνει με κλικ)

P.S. : Kατά διαβολική σύμπτωση, το διαμέρισμα με τις τέντες που φαίνεται πίσω από τη φωτογραφία, στην οδό Θράκης 34, ήταν το τελευταίο στο οποίο έμεινα στη Νέα Σμύρνη, μέχρι το 1995.


Σχόλια

Ο χρήστης GeoHamak είπε…
Έτσι ακριβώς είναι Παναγιώτη
Ο χρήστης Νινεττα Λουτσου είπε…
Θα μπορουσε να εχει γραφτει απο ολους μας, Παναγιωτη, και απο τον καθενα μας ξεχωριστα, αλλα επειδη η εκφραση σκεψεων και συναισθηματων ειναι μοναδικη, θα μπορουσαμε να το υπογραψουμε ολοι...
Το υπογραφω λοιπον κι εγω. Μια πολυ ομορφη βραδια, μια συναντηση ανθρωπων που περασαν 36 χρονια ζωης και προσωπικης διαδρομης χωριστα( χωρις ποτε να εχουν ξανασυναντηθει οι περισσοτεροι), και εδωσαν προχθες το βραδυ την καλυτερη διαθεση τους και το πιο ζεστο και αληθινο χαμογελο, για να θυμηθουν καποιοες " σκηνες" παιδικης ευτυχιας απο μια εποχη που ανηκει οριστικα στο παρελθον.Νομιζω δικαιωνοντας με την τωρινη παρουςια τους, οπως με ακριβεια αναφερεις, ολους εκεινους που συνεβαλαν στην διαμορφωση και την εξελιξη τους!
Ας ειναι καλα λοιπον, η ταξη εκεινη του '81!
Νινεττα Λουτσου
Ο χρήστης Unknown είπε…
Ήταν μία υπέροχη , γλυκειά, ρομαντική βραδιά γεμάτη αγνά παιδικά χαμόγελα.
Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν τελικά. .Μόνο οι συμπεριφορές. Την Παρασκευή όμως κανένας δε φορούσε την ενήλικη μάσκα του.
Σας ευχαριστώ όλους για αυτή τη βραδιά

Μανουσαριδης Γιάννης
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Ανάλογη γιορτή κάναμε κι εμείς 8 Μαρτίου (ημέρα της γυναίκας!) στον παλιό "Βαλέσα" στην Άνω Νέα Σμύρνη, οι 4 χρόνια μεγαλύτεροι του πρώτου σου Δημοτικού. Ναι, Τραπεζούντος και Αρτάκης.
Κατά διαολική σύμπτωση (;) τα πράγματα κι εκεί εξελίχθηκαν ακριβώς έτσι όπως τα περιγράφεις. Με άφθονες φωτογραφίες (πού βρέθηκαν;;;), λευκώματα κοριτσιών, αναφορές πολλές στον -μακαρίτη πλέον- επί τετραετία δάσκαλό μας, πολύ γέλιο στη θύμηση σκανταλιών μέσα κι έξω από την τάξη, συγκίνηση. Ήρθαν άτομα από επαρχία, ήρθαν μέχρι κι από εξωτερικό! Ξανάδα και την πρώτη μου αγάπη μετά από 34 ολόκληρα χρόνια... Αυτή που για πάρτη της έγινα ρόμπα αφού με έπιασε ο δάσκαλος με ραβασάκι (και μου ομολόγησε ότι με ήθελε κι εκείνη και ντρεπότανε να μου το πει, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.)
Από τότε έχουμε ανοίξει 25 άτομα συζήτηση και ομάδα στο facebook που κάθε μέρα παίρνουν φωτιά. Χώρια 2-3 ακόμα συναντήσεις που έχουμε κάνει κατά μικρότερα κλιμάκια.
Στην περίοδο που ακολούθησε χρειάστηκα τις υπηρεσίες του τότε κολλητού μου. Γιατρός είναι. Επίσκεψη που κράτησε γύρω στα τρία τέταρτα. Στο τέλος του λέω "Νίκο, τι σου χρωστάω;" και μου απαντάει "είσαι καλά μωρέ; εμείς είμαστε αδέλφια"...
Και είχα να τον δω σαράντα χρόνια...
Ξ.Π. (ξέρεις ποιος)

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΑ ΚΑΜΩΜΑΤΑ, ή τρία βράδια με τη μπαταρία της κουζίνας μου...

AX ! ΛΑΔΟΚΑΜΠΕ ! ...

ΤΟ ΡΗΜΑ "ΠΑΡΑΔΙΔΩ"