ΕΝΝΙΑ +1 ΜΕΡΗ ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ ΕΝΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΝΑ ΠΑΩ...

Καλό μήνα Ιούλιο σε όλους. Σήμερα θέλω να ασχοληθώ με δέκα ευσεβείς μου πόθους, δέκα μέρη που πολύ θα ήθελα να βρεθώ εκεί το καλοκαίρι, αλλά που μάλλον δε θα τύχει ποτέ... Όπως θα δείτε, συνδυάζουν και βουνό και θάλασσα, για ν' απαντήσουμε και στο αιώνιο ερώτημα...


1. Καλοκαιρινή Θεσσαλονίκη

Μια λατρεμένη πόλη, μια πόλη με την οποία έχω ραδιοφωνική επαφή ολοχρονίς, αλλά που θα ήθελα κάποτε να ζήσω την καλοκαιρινή ερημιά και ραστώνη της... Μου έχει τύχει παλιότερα, το 2001, και πέρασα καταπληκτικά...




2. Ανάβαση Ταϋγετου

Η κορυφή του Ταύγετου, στα 2406 μέτρα, λέγεται Προφήτης Ηλίας. Έχει ένα μικρό εκκλησάκι, στο οποίο κάθε φορά που γιορτάζει, στις 20 Ιουλίου, στήνεται ένα μικρό πανηγύρι μετά από πεζοπορία του Ορειβατικού Συλλόγου, που ξεκινάει από το καταφύγιο των 1600 μέτρων. Ως χρέος στην ιδιαίτερη πατρίδα, κάποτε πρέπει να το κάνω. Επικρατέστερος χρονικός προσδιορισμός, ποτέ...

3. Κορυφή Ψηλορείτη

Συναφές με το προηγούμενο θέμα... Έχω περάσει 12 συνεχόμενα καλοκαίρια στην Κρήτη, από τότε που την πρωτοερωτεύτηκα, έχω φτάσει μέχρι και στη Γαύδο, αλλά αυτό, για το οποίο κάποτε είχα ξεκινήσει, εξακολουθεί να μην έχει γίνει ποτέ... Η πιο κοντινή φωτογραφία, έχει βγει με το σκούτερ έξω από το Ιδαίο Άντρο... 


4. Σύρος, Αμπέλα

Τόσο κοντά, τόσο μακριά... Απέναντι από τη Μύκονο των τελευταίων καλοκαιριών μας, κρύβει πάντα την αρχοντιά της, αλλά για μένα, όσο κι αν δεν πάει το μυαλό, διαθέτει και ένα πολύ ωραίο καλοκαιρινό "πακέτο". Τελευταία απόβαση, το 2009, στο Κίνι, ένα λατρεμένο μέρος. Η Αμπέλα είναι μια μικρή, κρυφή ομορφιά για γνώστες. Εκεί έχω να βρεθώ μάλλον από το 1996-97.


5. Λειψοί

Μύκονο των Δωδεκανήσων, αποκάλεσαν κάποιοι αυτό το πανέμορφο νησάκι... Με τις τυρκουάζ παραλίες, την "Παναγιά του Χάρου", τα πεζουλάκια για το ούζο, τα στρωμένα με τις κουρελούδες... Έχω να βρεθώ από το 2004.




6. Βελανίδια, Λακωνία

Στον κάβο Μαλιά, στην εσχατιά της Πελοποννήσου, ένα πανέμορφο χωριό, εξωραϊσμένo από τους αρκετούς ελληνοαμερικανούς μετανάστες του. Έχω βρεθεί δυο-τρεις φορές στην κοντινή Νεάπολη, και λίγο πιο πάνω, από την πλευρά του Μυρτώου, στο Κυπαρίσσι το Πάσχα του 2007...



7. Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου

Εδώ ανοίγει ολόκληρο κεφάλαιο... Γιατί οι καλοκαιρινές αποβάσεις στην Επίδαυρο για παραστάσεις, ήταν ίσως η πιο καλή καλοκαιρινή συνήθεια... Φεύγοντας 6 το απόγευμα της Παρασκευής, μετά τη δουλειά, παίρνοντας καφέ και βάφλα παγωτό στο "Stork", την πανέμορφη εκείνη κρεμαστή ταράτσα πάνω από την Παλιά Επίδαυρο, απολαμβάνοντας την παράσταση, τρώγοντας μεσάνυχτα στα "Κλήματα" ή στο "Καλογερικό", και παίρνοντας, με τα χίλια ζόρια και μέσα στη νύστα, το δρόμο της επιστροφής τις μικρές ώρες (αφήνοντας και αλώβητο το Σαββατοκύριακο, με την επιλογή της Παρασκευής), το πακέτο αυτό ήταν από τις αγαπημένες μου συνήθειες προ κρίσης... Τώρα, ακούγεται σαν παραμύθι...
Έχω να βρεθώ από το 2010, κι ελπίζω στον αδερφό μου να με ξανακατεβάσει, παίζοντας εκεί...




8. Αθήνα, Ακρόπολη

Ναι, γελάτε...γελάτε, που έλεγε και ο ΓΑΠ. Κι όμως, έχω να ανέβω στον Ιερό Βράχο, από όταν μας πήγαν με το Δημοτικό... Δηλαδή, καμιά σαρανταριά χρόνια. Ντροπή μου; Βεβαιότατα... Και από το Μουσείο, έχω δει το μισό...


9. Μύκονος, το ταβερνάκι στον Άγιο Σώστη

Δεν ξέρω καν αν ανοίγει ακόμα.. Δε σε περιμένει, δε σου κλείνει τραπέζι, δε μένει ανοιχτό το βράδι. Το περιμένεις εσύ, απέξω. Φτιάχνει καταπληκτικά κρέατα στα κάρβουνα, έχει σπιτικές σαλάτες, και μέχρι εκεί. Κόντρα στο "πουλ-μουρ" του νησιού, δεν περνάει σχεδόν τίποτα εκεί από τον τσαμπουκά της βλαχογκλαμουριάς... Θα κάτσεις υπομονετικά έξω από την πόρτα του, μέχρι ν' ανοίξει στις δωδεκάμιση, και στις εφτάμιση που κλείνει, θα πρέπει να τα έχεις μαζέψει κι εσύ... Μέχρι τότε, θα τρως και θα βουτάς στο αποκάτω παραλιάκι τσέπης...
Αν και είμαι κάθε χρόνο στη Μύκονο, με τα οικονομικά ζόρια μπήκε κι αυτό το no-name ταβερνάκι στις απολαύσεις των περασμένων ετών, και είναι αμφίβολο αν θα ξανακαθίσουμε, μετά από 5 ή 6 χρόνια από την τελευταία φορά, στην παχιά σκιά του...


10. Το +1 μέρος, το άγνωστο

Αυτό που δεν έχω δει ακόμα. Το άγνωστο. Αλλά αφού το άγνωστο κάποτε γίνεται γνωστό, μάλλον είναι και το πιο πιθανό μέρος να πάω...

(όλες οι φωτογραφίες είναι δανεισμένες από το διαδίκτυο, με σεβασμό στους δημιουργούς τους - με κλικ, μεγαλώνουν)

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΑ ΚΑΜΩΜΑΤΑ, ή τρία βράδια με τη μπαταρία της κουζίνας μου...

AX ! ΛΑΔΟΚΑΜΠΕ ! ...

ΤΟ ΡΗΜΑ "ΠΑΡΑΔΙΔΩ"