ΚΑΒΑΛΑΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ...

Πολλές φορές έχω κάνει από εδώ νεκρολογίες... Όμως συνήθως τύχαινε να είναι κάποια πρόσωπα ίσως λιγότερο γνωστά, απρόβλητα, "αντιστάρ", που είχα προλάβει όμως να γνωρίσω την αξία τους. Στην προκειμένη περίπτωση του Τζίμη Πανούση, δε νιώθω ειλικρινά να έχω να προσθέσω κάτι, σε αυτά που ο πολύς, και απλός κόσμος, ένιωσε με την είδηση του θανάτου του...

Ίσως το μόνο που αισθάνομαι να πω, είναι ότι, αν ρε παιδί μου, υπάρχει "απόλυτη επιτυχία" στην τέχνη, αυτή έχει δύο συστατικά : το να γίνεις "μια κατηγορία μόνος σου" (one of a kind, που λένε και στο χωριό μου), και να ασκείς αυτή την τέχνη μέχρι το όριο του να γίνεις μαϊντανός και να σε σιχαθούν... Ε, νομίζω ότι ο Τζιμάκος είναι το πρώτο παράδειγμα που θα σου έρθει, αν προσπαθήσεις να συνδυάσεις αυτά τα δύο... 

Διάβασα αυτές τις μέρες ότι "μακάρι όσοι στενοχωρήθηκαν για τον Πανούση, να καταλάβαιναν τί έλεγε στα τραγούδια και τις παρλάτες του". Ίσως να έχει μια βάση αλήθειας. Ίσως όμως και να μη χρειάζεται κιόλας. Γιατί κάποια πράγματα στην τέχνη, τα αντιλαμβάνεται κανείς και αυθόρμητα, χωρίς αναλύσεις κι επεξηγήσεις...Τα "καταπίνει αμάσητα", κι εκείνα, με τα χρόνια, έρχονται σιγά-σιγά και κάνουν δουλειά στο πίσω μέρος του μυαλού...

Από το "Κεντρί" της Αγίου Μελετίου (στο Μετρό δεν τον πρόλαβα), στο "Γυάλινο", στο "Luna dark", και φυσικά και με όλο το υπόλοιπο υλικό από παραστάσεις που δεν είδα, και που (και αυτό του περιποιεί τιμή) υπάρχει ελεύθερο στο διαδίκτυο, ο Τζιμάκος ήταν το γιατρικό που ερχόταν εκεί ακριβώς που το χρειαζόμουν. Κι ακόμα, πιστεύω, δεν τον έχω αναλύσει τόσο βαθιά - γιατί σίγουρα δεν ήταν τα "χάχανα και γέλια" που ρίχναμε στα τραπέζια, κάτω από τη σκηνή που εμφανιζόταν. Ήταν πρώτα απ' όλα μια τεράστια μουσική και στιχουργική αξία, πρωτοπόρος (αρκεί να δείτε ότι έγραψε το Ένα τραγούδι για το χειμώνα το 1982, κι εμείς μάθαμε τη λέξη "διεμφυλικός" μόλις πέρσι...), ήταν ένας άνθρωπος που σε όλους τους προσδιορισμούς "ανατρεπτικός", "ιδιαίτερος" κλπ., έδωσε πραγματικό και όχι ψευδεπίγραφο νόημα...

Και όπως συμβαίνει συχνότατα σε αυτές τις περιπτώσεις, ήταν παράλληλα κι ένας άνθρωπος που στην προσωπική του ζωή κουβάλαγε πολλά προβλήματα - εκτός από αυτά της υγείας-, πολλή πίκρα και κατάθλιψη, σε αντιδιαστολή με αυτό που έβγαζε στη σκηνή.

Δεν ήταν όμως - είναι. Ο Τζιμάκος είναι εδώ, αναφορά και βάση δεδομένων πάντων ημών. Θα τον ψάχνουμε, στους στίχους του, στις νότες του, στα βιβλία του, στις συνεντεύξεις του, στις εικαστικές του παρεμβάσεις, στις ραδιοφωνικές του εκπομπές, στην ιδιαίτερη βωμολοχία του, στα εκπληκτικά του "covers", στον ομαδικό αυνανισμό υπό τους ήχους του Ζορμπά, με τον οποίο τελείωνε τις παραστάσεις... Ακόμα και σ' εκείνα τα διαφημιστικά του Εθνικού Θεάτρου στις οθόνες του Μετρό, που είχαν ξεμείνει από το περσινό καλοκαίρι (γέμισε και δυο μέρες σερί την Επίδαυρο, άμα λάχει...). Κι είναι από τους ανθρώπους της τέχνης που κάνουν κάποιες εποχές να μη χάνονται ποτέ...

Καλό ταξίδι ! Μεγαλώνουμε, Νεοέλληνες, στη σκιά σου !

(αρχείο Εθνικού Θεάτρου)