Ο ΘΕΙΟΣ Ο ΜΑΚΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΥΝΤΙΑΛ ΤΟΥ 82...

Ο Ιούνιος είναι ο αγαπημένος μου μήνας. Δε με ενθουσιάζει το ίδιο το καλοκαίρι τόσο, όσο το "έμπα του". Αυτές οι πρώτες μέρες του, ο πρώτος μήνας του, ο Ιούνιος... Θες γιατί τέλειωναν τα σχολεία, θες γιατί είναι ο μήνας των γενεθλίων μου, θες γιατί είναι εκείνες οι μεγάλες οι ζεστές oi μέρες του, που καταλήγουν σε κείνα τα ατέλειωτα βράδια στις βεράντες...
Το 1982, τελειώνοντας την πρώτη Γυμνασίου, έχει κλείσει το σχετικό άλμπουμ της Πανίνι, κι ετοιμάζομαι να παρακολουθήσω το πρώτο μου Mουντιάλ... 
Δεν ξέρω ακριβώς τί είναι Μουντιάλ - ή μάλλον έχω ακουστά, αλλά δεν έχω παρακολουθήσει ποτέ ζωντανά, θα είναι το πρώτο μου. Το ESPANA 82, το 12ο στην ιστορία του θεσμού. Βεβαίως, έχω κάπως μπει στον αστερισμό, χαζεύοντας το "Argentina 78" που έχει μαζέψει τέσσερα χρόνια πριν ο αδερφός μου, αλλά και βλέποντας τα πολύ ωραία ντοκιμαντέρ που έπαιζε τότε η κρατική τηλεόραση, και που ευτυχώς μέχρι και σήμερα παίζει πριν από κάθε διοργάνωση... (Να ρε παιδί μου, τα Μουντιάλ, ένας λόγος που λατρεύεις την ΕΡΤ...)
Mάλιστα, εκεί μέσα σε αυτό το album, το Argentina 78, ποιος θα ξεχάσει ποτέ τη φωτογραφία του Μεξικάνου Λεονάρντο Κουέγιαρ !
Mου ακούγεται γιορτή το Μουντιάλ...Έχω αδειάσει το γραφείο από τα περιττά, για το καλοκαίρι, βιβλιοτετράδια, και μετά, κόβοντας αυτοκόλλητες λωρίδες, έχω κάνει τις γραμμές ενός ποδοσφαιρικού γηπέδου... Έχω φτιάξει και τα τέρματα, από ξυλάκια για σουβλάκι, κολλημένα με εκείνη τη γαλάζια "τσίχλα" που στερεώναμε τις αφίσες στον τοίχο... Τι να λέμε τώρα, σκηνικό, έχω βάλει και σε μια μεριά το ομοίωμα του Κυπέλλου όπως το είχαμε αγοράσει από το Subbuteo σε μια γωνία, και περιμένω την έναρξη...
To ολόχρυσο Κύπελλο, το έχω λατρέψει από τότε... Έργο του Ιταλού Silvio Gazzanica, κι ας μην ξεχνάμε ότι είχαμε την τύχη να πρωτοπαρουσιαστεί, εδώ, στην Αθήνα, στο Χίλτον, το 1972. Αντικατέστησε το παλιό Jules Rimet, που έμεινε για πάντα στη χώρα της μπάλας, τη Βραζιλία...Κι εδώ και κάποιες δεκαετίες, έμεινε στα χέρια αυτών που το κλέψανε από το σχετικό Μουσείο, ή των κλεπταποδόχων τους...

Ξαναγυρίζουμε στο θέμα όμως : ζούμε σε ρυθμούς Μουντιάλ, και πραγματικά το μυρίζεις στον αέρα. Στην πλατεία της Νέας Σμύρνης, που μέναμε τότε ακριβώς πάνω, όλα τα ζαχαροπλαστεία, εστιατόρια και καφετέριες, στήνουν ανάμεσα στα τραπεζοκαθίσματα βάσεις από ντέξιον, κι επάνω εκείνες τις θεόβαριες τεράστιες τηλεοράσεις... Που άντε να πήγαιναν 22-24 ίντσες τότε... Λίβελλοι γράφονται στις εφημερίδες, για το Μουντιάλ που μας αποβλακώνει, που μας κλείνει στα σπίτια, που "όλος ο κόσμος χαζεύει ένα πετσί" κι άλλα τέτοια, ξέρετε... Αλλά το ποδόσφαιρο ποτέ δε "μάσησε" από τέτοια... Κι εγώ ειδικά, στα 13, πού να "μασήσω", σε αναμμένα κάρβουνα καθόμουν...

Υπάρχει όμως το βασικό πρόβλημα : δεν έχουμε τηλεόραση ! Ή μάλλον, έχουμε τηλεόραση στο σπίτι, αλλά είναι ασπρόμαυρη !
Γενικώς υπήρχε μια γονική (πατρική, μάλλον) αντιδραστικότητα στο "χαζοκούτι"... Αυτό μας οδήγησε να πάρουμε ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΗ τηλεόραση μόλις το 1980, όταν όλοι είχαν έγχρωμη, και έγχρωμη το 1990 (!), και πάλι εξ αφορμής Μουντιάλ ! Αλλά τώρα, που είμαστε ακόμα στο 1982, τί κάνουμε;

Κι εδώ έρχεται ο θείος ο Μάκης... 

Αν η δική μας οικογένεια ήμασταν ορκισμένοι Νεοσμυρνιώτες -τουλάχιστον τότε- , υπήρχε και η οικογένεια της αδερφής της μάνας μου, που ήταν ορκισμένοι Καλλιθεάτες - και μάλιστα έως σήμερα η θεία μου εξακολουθεί να μένει εκεί.
Μας χωρίζει, τα δύο σπίτια, μια λεωφόρος Συγγρού, μερικά οικοδομικά τετράγωνα, και κάνα τέταρτο περπάτημα. Από την Πλατεία, πίσω από το Ταχυδρομείο, Φιλαδελφείας, υπόγεια διάβαση, Δοϊράνης, Αγίων Πάντων, στρίβαμε στην Ηρακλέους και φτάσαμε !
Ναι... ντριιιιν, το κουδούνι, πρίν από το ματς της απογευματινής βάρδιας (τότε έδειχνε δύο την ημέρα, 24 ομάδες γαρ...), ασανσέρ στο δεύτερο όροφο, αγκαλιές, φιλιά και το θέαμα άρχιζε. Α, να σημειώσω ότι στο ντριν του κουδουνιού πρώτη απάντηση ήταν το "γαβ" της Τζάκι, της ημίαιμης σκυλίτσας που έγραψε κι αυτή, τη δική της ιστορία στο συγκεκριμένο σπίτι εκείνα τα χρόνια...
Το υπερθέαμα ξεκινούσε, μπροστά στην ωραία "ξύλινη" Philips του θείου Μάκη... Kάπως σαν την παρακάτω φωτογραφία έμοιαζε. Ε ρε παιχνίδια που έχουμε δει εκεί πέρα, χάριν του χρώματος...
Ο θείος, φανατικός ποδοσφαιρόφιλος, τρελοκεφαλονίτης κι αποπάνω, ορκισμένος Ολυμπιακός. Καλά, καλοκαίρι ήταν, Μουντιάλ είχαμε, δεν είχαν θέση εκείνη την εποχή τα οπαδικά, αλλά ωστόσο το λέω γιατί πηγαίναμε όλο το χρόνο, ακόμα και για Αθλητικές Κυριακές, ευρωπαϊκά παιχνίδια ομάδων, τελικούς Κυπέλλων κλπ. Και προς τιμήν του ο θείος, σεβόταν απόλυτα τις συλλογικές προτιμήσεις των συνδαιτημόνων του, όταν κάθονταν παρέα να δουν ένα ματς. Και γίνονταν συχνά προσκλήσεις σε σπίτια τότε, για θέαση αγώνων, όπως, ευτυχώς, συμβαίνει μέχρι σήμερα.
Από την άλλη κι εμείς, το είχαμε, ρε παιδί μου, με τον αδερφό μου, αυτό το να βλέπουμε έξω, σε "δανεικές" έγχρωμες τηλεοράσεις μεγάλα ποδοσφαιρικά παιχνίδια ! Η αρχή είχε γίνει από το προπατζήδικο του Γιάννη Διφωνή στη Νέα Σμύρνη, στην πλατεία Καρύλλου. Ήταν το περίφημο ματς Δανία-Ελλάδα 0-1, με το Νίκο το Σαργκάνη "φάντομ"... Και το Πρωταθλητριών της Νότιγχαμ με το Αμβούργο, κι άλλα...

Ο θείος όλο το καλοκαίρι ήταν με ένα σορτσάκι, σαγιονάρες τύπου Πήγασος, και χωρίς μπλούζα πάνω από τη μέση... Με ένα τσιγάρο στο χέρι, τα πολυεστιακά και ταυτόχρονα photo-brown γυαλιά του, το πλατύ του χαμόγελο, και τη σφιχτή του αγκαλιά, ενίοτε και μ' εκείνο το φιλί στο αυτί, που σε κούφαινε στιγμιαία... Ξέρεις ρε παιδί μου, με δυο λέξεις ο θείος που όλοι μας αγαπήσαμε, γιατί όλοι μας είχαμε έναν τέτοιο...

Τη στήναμε στο καθηστικό, ένα δωμάτιο δίπλα στο μεγάλο σαλόνι, που αν και ευρύχωρο και ολοχρονίς ανοιχτό, δε "χαραμιζόταν' για την τηλεόραση, αφού υπήρχε και ο δίπλα χώρος... Δύο "δανέζικες" πολυθρόνες, η μία φυσικά του θείου που δεν την ακουμπούσε άνθρωπος, κι ένα ωραίο μπαουλοντίβανο - όχι από εκείνα τα παλιά, πιο σύγχρονο με μια βιβλιοθήκη από επάνω. Όλα προσανατολισμένα προς το "γυαλί". Ένα τραπεζάκι στη μέση. που όμως σπάνια έβγαινε κάτι σε μπίρα-πίτσα κλπ. - ε, πιο μικροί ήμασταν τότε... Αλλά όχι ότι δεν υπήρχε κάτι μετά το κλείσιμο των αγώνων, θα δείτε παρακάτω. 
Τα ματς άρχιζαν... Η ένταση δυνατά, η μπαλκονόπορτα ανοιχτή, η Ηρακλέους μας άκουγε, όταν παθιαζόμασταν στις φάσεις... Η θεία, όταν η φασαρία παραγινόταν, μας "τα έχωνε", συγκαταβατικά... Φυσικά και ο θείος, όταν εκείνη περνούσε μπροστά από την οθόνη, την άρχιζε σε κάτι ωραίες συγκαταβατικές χριστοπαναγίες...
Θα σας το έδειχνα το σπίτι, αλλά, στο Θεό σου, μέσα σε ολόκληρη Καλλιθέα, είναι από τα τετράγωνα που ΔΕΝ έχει περάσει το αυτοκινητάκι της Google, το πιστεύεις; Τέλοσπάντων...

Η αλυσίδα των ματς αδυσώπητη. Δύο την ημέρα τότε μεν, όχι τρία που ήρθαν αργότερα, αλλά με ένα στις έξι κι ένα στις εννιά, έβγαινε μεροκάματο... Εγώ και ο θείος, απλά απολαμβάναμε το θέαμα. Ο αδερφός μου, πάντα λίγο πιο "ψαγμένος" στα αθλητικά, ήξερε βαθμολογίες, αποτελέσματα που χρειάζονταν, ήταν πιο "χωμένος" στα διαδικαστικά. Μάλιστα διέκρινε αμέσως και το "στήσιμο" στο ματς των Δυτικογερμανών με τους Αυστριακούς - θα μου το εξήγησε αρκετές φορές, αλλά μάλλον δεν τα πολυέπιανα αυτά τότε...
Είχα πάρει ρε παιδί μου το Μουντιάλ στα εντελώς αθώα... Θα μαζευτούνε εκεί, σα μια γιορτή, θα πάνε να παίξουν τη μπαλίτσα τους, και ο καλύτερος θα κερδίσει... Ναι, καλός μύθος, καλός να λέγεται μέχρι και σήμερα, αλλά και πολύ καλός για να είναι -πάντα- αληθινός... 
Όχι όμως ότι κι εμένα δε μου εντυπώθηκε εκείνο το Μουντιάλ ! Να σκεφτείς είναι το μόνο που θυμάμαι τους 6 ομίλους της πρώτης φάσης του μέχρι σήμερα : 
1, Ιταλία-Πολωνία-Περού-Καμερούν, 
2, Δυτ.Γερμανία-Αλγερία-Χιλή-Αυστρία, 
3, Αργεντινή-Βέλγιο-Ουγγαρία-Ελ Σαλβαδόρ, 
4, Αγγλία-Γαλλία-Τσεχοσλοβακία-Κουβέιτ, 
5, Ισπανία-Γιουγκοσλαβία-Ονδούρα-Βόρεια Ιρλανδία, και 
6, Βραζιλία-ΕΣΣΔ-Σκωτία-Νέα Ζηλανδία... 

Μονορούφι τους έγραψα, χωρίς βοήθεια !

Όταν πια τέλειωνε και το βραδινό παιχνίδι, με το χαρτζιλίκι της εποχής, πηγαίναμε ένα τετράγωνο πίσω, στο σουβλατζήδικο της Δημοσθένους... "Η Καρδίτσα" λεγόταν, αλλά δεν ξέρω γιατί, τον είχαμε βγάλει "Ο Πρύτανις"... Περίεργο γιατί είμαστε ακόμα και οι δύο μακριά από τα φοιτητικά χρόνια, αλλά ίσως γιατί ήταν πρύτανις πραγματικός στο σουβλάκι, απόδειξη ότι υπάρχει μέχρι και σήμερα ! Βουτάγαμε με τον αδερφό ένα σουβλάκι στο χέρι, και βουρ προς τα πίσω την αντίστροφη διαδρομή προς τη Νέα Σμύρνη, μέσα στην καλοκαιρινή βραδιά τη μοσχομυρισμένη τότε, από τα γιασεμιά των μονοκατοικιών της Νέας Σμύρνης και τη δροσιά του Άλσους της... Και την άλλη μέρα πάλι το ίδιο δρομολόγιο και η ίδια κατάληξη. Ναι, κατά έναν περίεργο τρόπο, είχαμε εφεύρει τα "σουβλάκια-μετά-το ματς", δεν ξέρω αν παγκοσμίως υπάρχει άνθρωπος να το κάνει αυτό σήμερα !

Το Μουντιάλ προχώραγε ολοταχώς, αλλά βλέπεις κι εμείς, δεν τη βγάζαμε όλο το καλοκαίρι στην Αθήνα. Υπήρχε η γιαγιά και το σπίτι στη Νέα Πεντέλη, εκεί όπου δαπανήθηκαν μήνες και μήνες καλοκαιριών πάνω στη σέλα εκείνων των παιδικών καταταλαιπωρημένων ποδηλάτων μας, που όργωναν την πλατεία κι έλιωναν τα λάστιχα με πίσω φρεναρίσματα πάνω στις άσπρες πλάκες της... Βέεεβαια... Ωραίο το καλοκαίρι στη Νέα Πεντέλη, μια μαγεία... Μόνο η θάλασσα και τα μπάνια του έλειπαν, αλλά με κάποιους τρόπους το βολεύαμε κι αυτό. Ωραίο καλοκαίρι, αλλά και μουντιαλικό καλοκαίρι, οπότε ξαφνικά...επανερχόμαστε στον ασπρόμαυρο εφιάλτη. 
Γιατί εκεί βλέπεις υπάρχει μόνο η παλιά ασπρόμαυρη GRUNDIG της γιαγιάς, αυτή η περίφημη "χαίδεύεις κι αλλάζεi κανάλι", με τα πλήκτρα από το 1 ως το 7 και το τεράστιο τετράγωνο κουμπί on-off...  Mε ένα πίσω κάλυμμα πετσικαρισμένο από ατέλειωτη υπερθέρμανση λόγω ηλικίας, με ένα βόμβο την ώρα της λειτουργίας, αλλά τί τα θες, η παρακολούθηση θα συνεχιζόταν εκεί, διακοπές γαρ...
Ο καλός θεούλης όμως, κι άμα σε βρει και στο πρώτο σου Μουντιάλ, δε σε αφήνει έτσι : στη διπλανή παράγκα έρχονταν επίσης "παραθεριστές" της Αττικής, ο Νίκος και η Φρειδερίκη, με τις δύο κόρες τους. Κι εκείνοι, ναι διάβολε, καλά καταλάβατε, είχαν μια έγχρωμη φορητή τηλεόραση, εκείνη τη μικρούλα ξύλινη SONY, που θα ήταν περίπου κάπως έτσι.
Εκείνη την έγχρωμη τηλεόραση που ο Έλληνας εκείνης της εποχής πάντα θα κρατούσε λίγο χώρο στο αμάξι για να την πάρει κοντά του στο εξοχικό, μα ας άφηνε και τη γυναίκα του έξω για χάρη της ! Κι εκεί, σε αυτή τη μικρούλα οθόνη με το ξύλινο πλαίσιο, έμελλε να δω, μετά από κάμποσους αγώνες,  μια από τις πιο ανεξίτηλες στιγμές των Μουντιάλ, τον αποκλεισμό της Βραζιλίας από την Ιταλία με το 3-2 του Πάολο Ρόσσι... Εκείνης της ομάδας-ορχήστρας, με τη μοναδική παραφωνία τον τερματοφύλακα που υπερασπίστηκε την εστία της... Η Φρειδερίκη ήταν εκείνη τη μέρα με τους Ιταλούς, ένα ακόμα χτύπημα πάνω στο άλλο...

Μετά από αυτή την ήττα, το ενδιαφέρον χάνεται... Γιατί βλέπεις, για ποιο λόγο περιμένουν τα Μουντιάλ κάτι τύποι σαν κι εμένα, κι ίσως και αρκετοί άλλοι; Για να δουν τη Βραζιλία. Εκείνη τη Βραζιλία του Πελέ που έχουν ακούσει από το 1970, κι ας μην την είδαν - τουλάχιστον σε ζωντανή μετάδοση... Εκείνη τη μαγική Σελεσάο, που ακόμα κι όταν έτρωγε την εφτάρα από τους Γερμανούς μέσα στο σπίτι της το 2014, εμένα ακριβώς τότε ξεκινούσε το ρολόι της αντίστροφης μέτρησης, μέχρι τώρα, που ξαναπεριμένω να θαυμάσω την καναρινί φανέλα με το μπλε σορτσάκι, χάσει-κερδίσει... Τη μόνη ομάδα που μου δίνει στο ποδόσφαιρο την ελπίδα ή έστω την ψευδαίσθηση να δω το "κάτι παραπάνω"... Θα πεις, το κατάλαβες αυτό ήδη από εκείνο, το πρώτο σου Μουντιάλ; Όπως απέδειξε η πράξη, 2018-1982 = 36 χρόνια μετά, ναι... Αλλά και σε τί Βραζιλία "έπεσα" τότε, ε; Δε μέτρησε κι αυτό; Σίγουρα...

Είδαμε τον τελικό Ιταλίας-Γερμανίας στην ασπρόμαυρη Γκρούντιχ... Καλοκαίρι, Κυριακή απόγευμα, δε "φορτωθήκαμε" στους γειτόνους - ίσως πάλι και να μην είχαν έρθει εκείνο ακριβώς το Σαββατοκύριακο, εκείνοι δεν ήταν τόσο σταθεροί όλο το καλοκαίρι. Για δροσιά, στηρίζουμε την τηλεόραση στο πρεβάζι ενός παραθύρου της παράγκας, με την οθόνη προς τον κήπο, και καθόμαστε όλοι στις πολυθρόνες έξω γύρω-γύρω, σαν Επίδαυρος... Είχε έρθει και ο καλός οικογενειακός φίλος Γιώργος Σαββίδης επίσκεψη εκείνη τη μέρα, άνθρωπος της φιλολογίας που ελάχιστα ασχολιόταν με ποδόσφαιρο. Αλλά το Μουντιάλ, ιδίως τότε, ήταν ένας αστερισμός που σε τράγαβε από το μανίκι... Ο Ιταλόφιλος Διακογιάννης ουρλιάζει στα γκολ των Ατζούρι, που σηκώνουν το χρυσό αγαλματάκι κόντρα "στο ποδόσφαιρο των ρομπότ", όπως είχε πει εκείνη τη μέρα... Φινίτο λα μούζικα, πασάτο λα φιέστα, και το καλοκαίρι συνεχίζεται με ποδήλατο στην πλατεία, όπως συνεχιζόταν πάντα...

Ναι, πέρασαν πολλά Μουντιάλ από τότε... Είδα κι άλλους αγώνες στου θείου, μέχρι το 1990 που πήραμε δική μας έγχρωμη τηλεόραση, μετά από κάτι ομηρικούς καυγάδες παραμονές του Μουντιάλ του 1990 στην Ιταλία... Κάποια άλλα Μουντιάλ τα είδα στο στρατό, άλλα έξω σε μαγαζιά, σε εκδρομές, αρκετά - τα πιο πολλά πια, στην τηλεόραση του σπιτιού μου... 
Τα χρόνια έχουν περάσει... Ο θείος ο Μάκης μας έχει αφήσει από χρόνια... Μια σημαία του Ολυμπιακού ήταν το τελευαίο πράγμα που τον σκέπασε... Κάπου εκεί ψηλά είναι κι ο Νίκος της Φρειδερίκης... Μπορεί να έχουν γίνει ένα ασπρόμαυρο πλάνο στις έγχρωμες οθόνες τους που λατρέψαμε, αλλά σε μας, η έγχρωμη ζεστή μορφή τους είναι πια στις καρδιές μας... Κάπως έτσι,  άλλωστε, δεν πρέπει να συμβαίνει;

Έχω αλλάξει 4-5 έγχρωμες τηλεοράσεις, κι αυτή που έχω τώρα για να δω το Μουντιάλ. έχει πια λόγω ηλικίας δύο ωραίους μαύρους κύκλους από καμένα pixels - ευτυχώς στην άκρη !... Aλλά δε βαριέσαι... Ακόμα και η σούπερ-ντούπερ πλάσμα να ήταν, δε θα έβγαζε από μέσα τη χαρά εκείνου του πρώτου Μουντιάλ, του περιπλανώμενου από τη Φίλιπς του θείου Μάκη, στη Σόνι του Νίκου και τη Γκρούντιχ της γιαγιάς, στο παράθυρο... Δε μαζεύω πια χαρτάκια Panini, δε γνωρίζω τους παίχτες, μπορεί πια να μην προλαβαίνω να δω και τους αγώνες... Τα πάντα πια υπάρχουν στο Ίντερνετ... Τα στοιχεία, τα εξελάκια για τους αγώνες, ακόμα και ολόκληρες οι μεταδόσεις, αν είσαι εκείνη την ώρα σε υπολογιστή...
Και κάπου εκεί είναι και τα πλάνα από εκείνο το μακρινό Μουντιάλ του '82. Το πρώτο Μουντιάλ που αγάπησα, μαζί με όσα κουβάλησε τόσα χρόνια για ν' αραδιαστούν σ' αυτές εδώ τις γραμμές...

Σχόλια

Ο χρήστης Bro είπε…
Με μπρίζωσες τώρα.. Θέλω να γράψω για το '78 με την τηλεόραση του Τάσου κι όχι μόνο.....

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΑ ΚΑΜΩΜΑΤΑ, ή τρία βράδια με τη μπαταρία της κουζίνας μου...

AX ! ΛΑΔΟΚΑΜΠΕ ! ...

ΤΟ ΡΗΜΑ "ΠΑΡΑΔΙΔΩ"