ΕΝΙΑΥΣΙΑ ΘΗΤΕΙΑ...

Ημέρα εορτής σήμερα.

Πρώτον γιατί έτρεχα από τις 7 στο ΚΑΤ για την τελευταία επανεξέταση στο σπασμένο μικρό δάχτυλο της δεξιάς (μικρό το "δ"), που οδήγησε στην οριστική "ευχή και απόλυση"!

Με την ευκαιρία της ελευθερώσεως του υποστηρίζοντος τον ασθενήν παράμεσου, ούτος επανεδέχθη τον εις τη συμμετρικήν θέση υπάρχοντα μέχρι τούδε χρυσούν δακτύλιον.

Και έτσι συμπληρώθηκε ένας (καταπληκτικός) χρόνος γάμου.

Η νυφική κρεββατοκάμαρα βέβαια βρίσκεται ήδη διαλυμένη σε κομμάτια, το σπίτι γιαπί λόγω επισκευών και ανήμπορο να γιορτάσει (όχι, δεν το γκρεμίσαμε εμείς, ένας ωραίος προμηθευτής μας ξαναφτιάχνει αυτά που μας πούλησε!...) και οι νιόπαντροι φιλοξενούμενοι...

Όπως και νά 'χει, προ ενός έτους τέτοια ώρα η σελίς ετοιμαζόταν για το χορό του Ησαϊα... Και λίγες ώρες αργότερα στροβιλιζόταν υπό τους ήχους του τραγουδιού-ρούκι της τελευταίας στιγμής "Perdere l' amore" του Massimo Ranieri.

(Που διάολο το ξετρύπωσα; κι εντωμεταξύ αν είχα δει και τη φάτσα του τύπου μάλλον θα κοβόταν...ακούστε το πάντως εδώ)

Και του χρόνου στο σπίτι μας...