ΗΣΥΧΕΣ ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣTΟΥ - ΚΙ ΕΝΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΠΟΥ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ !

Ναι, η αλήθεια είναι ότι, μεταξύ άλλων μέσα στη ραστώνη του Αυγούστου, σκέφτηκα να "ξανανοίξω" μετά από τόσα χρόνια το μαγαζί, και να γράψω μερικές αράδες !

Καλό; Κακό; θα κρατήσει;

Βλέποντας και κάνοντας...Ένας κανόνας που διέπει τα πάντα άλλωστε, τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα...

Είναι μια εμβόλιμη βδομάδα στην Αθήνα, μεταξύ δύο εβδομάδων διακοπών. Συνταγή που σκοτώνει; Ναι, δε θα διαφωνήσω...Η οικογένεια έχει μείνει στη Μύκονο (μην τρελλαίνεστε, έχουμε πολλά να πούμε για Μύκονο, αλλά εν καιρώ...), κι εγώ κατοικώ και -ας το πούμε, μέρες που είναι...- εργάζομαι, στην Αθήνα.

Την όμορφη Αθήνα του Αυγούστου, με τους ξεροσταλιασμένους τουρίστες, που τριγυρίζουν με τους ανοιχτούς χάρτες και το μπουκαλάκι το νερό...Των άδειων δρόμων, που μην περνώντας αυτοκίνητα από πάνω τους, αντανακλούν ακόμα περισσότερο τη ζέστη της ασφάλτου...Είναι αξιοθέατη αυτή η Αθήνα, με τούτη τη "χαρακτηριστική" εικόνα της - άλλωστε έχει γίνει και ταινία, με τον τίτλο που δανείστηκα.

Η αλήθεια είναι ότι πάντα ήμουν "διακοπάκιας", μου άρεσε να εξαφανίζομαι, κι εξαφανιζόμουν. Παλιότερα, έναν ολόκληρο μήνα, πιο πρόσφατα τρεις βδομάδες, και φέτος, να σου μόνο δύο, και με εμβόλιμη σφήνα μια εργάσιμη ! Αλλά ας ξαναπάμε στο "διακοπάκιας". Και μάλιστα, καραβόσκυλος...Αν δεν έμπαινα σε πλοίο, να χωθώ αμπάρι, να μυρίσω λάδια και πετρέλαια, δεν καταλάβαινα τίποτα από καλοκαίρι. Τότε, με ένα σκούτερ, τώρα με ένα αυτοκίνητο, μια οικογένεια κι ένα φορτίο στα όρια αντοχής του συστήματος...

Το αυτοκίνητο ! Το αυτοκίνητο, προκειμένου  ν' αναχωρήσει για διακοπές, φορτώνεται "επικά" ! Εξαντλεί όλους τους συντελεστές ασφαλείας, και κανονικά θα έπρεπε να στέλνω τις φωτογραφίες στον κατασκευαστή του μοντέλου, με την περηφάνεια "Δείτε τι σηκώνει !". Αλλά δε λέω και κάτι σπουδαίο, όσοι έχετε μικρά παιδιά, θα έχετε καταλάβει πόσο, δυσανάλογο του μεγέθους τους, όγκο πραγμάτων θα χρειάζεται να κουβαλάτε μαζί σας.

Αλλά κι αυτό δεν είναι το θέμα μας...Το θέμα μας δεν είναι τίποτε, ήταν, θα έλεγα, η περιέργεια να δω αν μπορώ να ξαναμπώ και να γράψω στο ιστολόγιο. Κι αφού ακόμα η Γκουγκλάρα το κρατάει ζωντανό, θα υπάρξει και συνέχεια. Όχι με τίποτα τεράστια μακαρόνια-κείμενα, μάλλον πολύ περισσότερο με καθημερινές στιγμές. Και που και που (αλλά αραιά, το υπόσχομαι) κάποιες σκέψεις παραπάνω.

Θα αποτελέσει ένα τεστ του "Λακωνίζειν", που άλλωστε κουβαλάω στα γονίδιά μου...

Ας βάλουμε, για το καλοσώρισμα, έναν παλιό καλό Νταλάρα (ξέρω, ξέρω, καλός Νταλάρας είναι...ας μην το συνεχίσουμε !), σε στίχους του Αντώνη Ανδρικάκη και μουσική Χρήστου Νικολόπουλου. Πάνε χρόνια που δε φεύγω πια από το λιμάνι του Πειραιά, αλλά ωστόσο αυτό το τραγούδι μου αρέσει. Κρύβει μια γνωστή μας πια, όλο και περισσότερο, απογοήτευση, του να μη φεύγεις διακοπές. Κι εγώ δεν κάνω τον εξυπνάκια-διακοπάκια. Το βάζω γιατί το γουστάρω !

(στο Χρήστο)



Σχόλια

Ο χρήστης antonis_x είπε…
Καλώς τα παιδιά... χαίρομαι που σε ξαναδιαβάζω. Αυτό που λες με το πλοίο το προσυπογράφω. Βασικά, τα περισσότερα, ακόμα και το υπερφόρτωμα. Καλή αντάμωση!!!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΑ ΚΑΜΩΜΑΤΑ, ή τρία βράδια με τη μπαταρία της κουζίνας μου...

AX ! ΛΑΔΟΚΑΜΠΕ ! ...

ΤΟ ΡΗΜΑ "ΠΑΡΑΔΙΔΩ"