MY MYKONOS - SAME AS IT EVER WAS (I)

Και λέω (Ι) γιατί ακόμα οι φωτογραφίες είναι σκόρπιες, κι έτσι σκαρώνω ένα ποστάκι μόνο με κάτι από το κινητό.

Σας είπα, υπάρχει Μύκονος και Μύκονος...Άλλωστε, το νησί αυτό έγινε αφορμή να μου γίνει βίωμα η παροιμία "Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μη λες". Ο ορκισμένος εχθρός της Μυκόνου, αυτός που είχε σβήσει το νησί από τον ελληνικό χάρτη, τιμωρήθηκε, λόγω αγχιστείας, να πηγαίνει κάθε χρόνο ! Και να έχει πιάσει τον εαυτό του να λέει "Μη μου πεις ότι δε θα πάμε φέτος !" Γιατί η Μύκονος τού έγινε "γυναικονήσι".

Όχι όμως ότι αρκούσε μόνο αυτό. Η δική μου Μύκονος, η Ανωμερίτικη country Μύκονος, δεν είναι αυτό που θα φαντάζονταν οι πολλοί. Είναι οι αγελάδες και τα κατσικάκια στο παραδιπλανό οικόπεδο, είναι οι μικρές αυλές με τις μπουκαμβίλιες, οι ήσυχοι βραδινοί ποδαρόδρομοι, η ανθρωπιά, ο Τάκης με το "Καφέ Αράξαμε" και το free wi-fi, "Το στέκι του Προέδρου", ο Μαδούπας με τις απλωμένες "λούζες" (τοπικό αλλαντικό), είναι τα φραγκόσυκα, είναι πολλά...

Είναι η Μύκονος του "μη δήθεν", η Μύκονος που την οργώνει το δεκαπενταετίας Skoda Fabia, κι όχι καμιά τζιπάρα με 285άρια λάστιχα, σαν Παραπορτιανό τειχάκι (θα εξηγήσουμε αργότερα)...

Είναι η εικόνα της Παναγιάς της Τουρλιανής, που βγαίνει στα εννιάμερα από τη μικρή πόρτα του Μοναστηριού...

...και λιτανεύει, χωροστατούντος του Μητροπολίτη Δωρόθεου, στην πλατεία της Άνω Μεράς, και στο Ηρώο, όπου ψέλνεται ο Εθνικός Ύμνος.

Είναι αυτό το σπιτάκι, αυτή η μικρή αυλίτσα, αυτό το παραθυράκι... Κι εκείνος που τα έφτιαξε...

Το τραπέζι, που θα κάτσεις μέχρι τις δύο τα ξημερώματα, απλώς "ρουφώντας ησυχία" !

Κι αυτά τα πεύκα, στον κεντρικό δρόμο...Εκτεθειμένα στο ξεροβόρι της Φτελιάς, από εδώ και 5-6 χρόνια που τα πρωτοείδα, μια κουβέντα μου είπαν : "Θέλω να ζήσω και θα ζήσω"...

(συνεχίζεται)