2π, όπου π = 3.1415... = ΑΕΙ Ο ΘΕΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ...

Μια μέρα που εμπεριέχει μια δόση πίκρας, έτσι κι αλλιώς (ιδίως το βράδι της)... Που μπορεί να είναι και σε πιο μεγάλη δόση... Κυριακές που φεύγουν μια πάνω στην άλλη...Θεοδωράκης-Τριπολίτης, ζωγραφίζουν ανεπανάληπτα...

Έχουν την πίκρα τους οι Πρασκευές... Έχουν την ερημιά τους... Ξέρεις τί σε περιμένει... Ή ξέρεις ότι δε σε περιμένει τίποτα...

Είναι στίχος από το τραγούδι "Θα με θυμηθείς"... Ή μάλλον παραλλαγή, γιατί ο στίχος του τραγουδιού είναι "παγωνιά και τέλος"... Ο Δήμος Μούτσης, πιο χαρακτηριστικός : " Όχι, όχι δε βρίσκω δε βρίσκω άλλες λέξεις Έτσι ωραία να ζωγραφίζουν την πολυσύχναστη ερημιά"

Έτσι λέγεται μια ωραία ταινία του Γιώργου Σερβετά, "Να κάθεσαι και να κοιτάς"... Να κάθεσαι και να κοιτάς το πλοίο να βουλιάζει...Να βάζεις κουκκίδες στις κολόνες - τρεις, τον αριθμό... Θα πεις, ούτε ο πρώτος είσαι, ούτε ο τελευταίος...

Καλό μήνα Ιούλιο σε όλους. Σήμερα θέλω να ασχοληθώ με δέκα ευσεβείς μου πόθους, δέκα μέρη που πολύ θα ήθελα να βρεθώ εκεί το καλοκαίρι, αλλά που μάλλον δε θα τύχει ποτέ... Όπως θα δείτε, συνδυάζουν και βουνό και θάλασσα, για ν' απαντήσουμε και στο αιώνιο ερώτημα... 1. Καλοκαιρινή Θεσσαλονίκη Μια λατρεμένη πόλη, μια πόλη με την οποία έχω ραδιοφωνική επαφή ολοχρονίς, αλλά που θα ήθελα κάποτε να ζήσω την καλοκαιρινή ερημιά και ραστώνη της... Μου έχει τύχει παλιότερα, το 2001, και πέρασα καταπληκτικά... 2. Ανάβαση Ταϋγετου Η κορυφή του Ταύγετου, στα 2406 μέτρα, λέγεται Προφήτης Ηλίας. Έχει ένα μικρό εκκλησάκι, στο οποίο κάθε φορά που γιορτάζει, στις 20 Ιουλίου, στήνεται ένα μικρό πανηγύρι μετά από πεζοπορία του Ορειβατικού Συλλόγου, που ξεκινάει από το καταφύγιο των 1600 μέτρων. Ως χρέος στην ιδιαίτερη πατρίδα, κάποτε πρέπει να το κάνω. Επικρατέστερος χρονικός προσδιορισμός, ποτέ... 3. Κορυφή Ψηλορείτη Συναφές με το προηγούμενο θέμα... Έχω περάσει ...

Μερικές στιγμές της ζωής, μπαίνουν στο ράφι ψηλά και φαίνονται. Στις προθήκες... Δεν τις περιγράφεις με το απλό "ήμουνα μέσα", όπως σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Σεμνά και χωρίς να το κάνεις βούκινο, αισθάνεσαι τυχερός που πέρασαν κάποια τέτοιου μεγέθους πράγματα μπροστά από τα μάτια σου. Λες "το έζησα", κι αυτό τα λέει όλα... Οπότε, μετά από αυτή την εισαγωγή, τί να μπορέσει να περιγράψει κανείς γι αυτό το συγκλονιστικό που έζησε τη Δευτέρα το βράδι στο Καλλιμάρμαρο; Θυμήθηκα την τελευταία φορά που πήγα εκεί, σε πάνδημη συγκέντρωση... Ήταν για την Εθνική ομάδα, για του Ευρωπαϊκό του 2004... Και διαπιστώνω ότι, 13 χρόνια μετά από τότε, δε βρέθηκε τίποτα ικανό να προκαλέσει μια τέτοια κοσμοσυρροή... Μικρύναμε πολύ από τότε, κατεβάσαμε το κεφάλι κάτω, μας πήρε η θύελλα της κρίσης... Και να που ξαναγυρίζω εκεί... Όχι για κάτι νέο. Για το Μίκη, τον αιώνιο Μίκη, που πάντα υπήρχε και που πάντα υπάρχει. Ναι, ξαναβρέθηκα εκεί για να τον δω να διευθύνει στα 92 του, ν...

Για το καθαυτό θέμα "ελληνικό ποδόσφαιριο, θέαμα, ποιότητα, φίλαθλοι" κλπ,. δεν έχω και πολλά να πω. Αξίζει να το βλέπεις μόνο από κλεψιμέικο streaming, και να μη δαπανάς γι αυτό ούτε τα 50 λεπτά για το μαξιλαράκι-φελιζόλ... Α όχι, ξέχασα, καταργήθηκαν αυτά. Μπήκαν πλαστικά καρεκλάκια για τους πολιτισμένους απαυτούς μας, όπως άλλωστε δείχνει και το βίντεο ( πηγή : thessaliatv.gr )... Θα σταθώ για ακόμα μια φορά σε θέματα σχεδιασμού...Ειλικρινά, δεν ξέρω τί εξυπηρετεί αυτή η περίφημη πεζογέφυρα του Πανθεσσαλικού Σταδίου, και με ποια λογική σχεδιάστηκε. Ναι, είναι ένα όμορφο διακοσμητικό στοιχείο στο γήπεδο. Ναι, θυμίζει Memorial Coliseum , το στάδιο των Ολυμπιακών του Λος Άντζελες το 1984 (και ήδη κατεδαφισμένο πλέον από χρόνια). Όμως, αν θεωρήσουμε ότι αυτή η στενή δίοδος διαφυγής υπάρχει εκεί για να εξυπηρετήσει το άδειασμα ενός πετάλου (έστω και λίγων θέσεων του άνω διαζώματός του), μέσω ενός "σωλήνα Venturi", τότε σίγουρα σε περίπτωση πανικού (μια α...

Βράδι μεγάλης Παρασκευής... Μέρα που αρκετοί από εμάς ίσως θυμούνται εκείνους που έφυγαν... Μέρες που γεμίζουν τα νεκροταφεία από επισκέπτες, λουλούδια, στεφάνια και θυμίαμα.. Μέρες που με φέρνουν κι εμένα στο κοιμητήρι της Καλλιθέας, ένα ίσως από τα πιο ωραία της Αθήνας, άνετο και καταπράσινο... Δεν είναι μακάβρια αυτή η ανάρτηση, είναι μια αφορμή να δημοσιεύσω κάποιες φωτογραφίες που έχω βγάλει από καιρο. Είναι από το κοιμητήρι της Άνω Μεράς στη Μύκονο, και είναι πανέμορφος ο τρόπος που η λαϊκή αρχιτεκτονική περνάει ακόμα και στην "τελευταία κατοικία" των ντόπιων... Τα κοιμητήρια, καλώς ή κακώς, είναι ένας χώρος που μπορεί και να κυριαρχείται από μια άλλου είδους αισθητική. Όπως το Πρώτο Νεκροταφείο της Aθήνας, που επιμένω να λέω ότι αποτελεί αξιοθέατο. Κια μια καλή ευκαιρία, είναι να πάει να το δει κανείς σε Επιτάφιο Μεγάλης Παρασκευής, που βγαίνει νωρίς, κατά τις 5-6 το απόγευμα, μέρα δηλαδή, ανάμεσα στα μνήματα... Είναι μαι εμπειρία που κάποτε θα έλεγα να την αποκτήσ...

Χτες βράδι, στη Νέα Σμύρνη, βρεθήκαμε οι παλιοί συμμαθητές που τέλειώσαμε το 6ο Δημοτικό, το 1981. Δηλαδή, οι περισσότεροι από αυτούς που βλέπετε στην παραπάνω φωτογραφία, μεταξύ των οποίων βεβαίως, σε μια φρικτή παιδική του έκδοση, και ο υποφαινόμενος συντάκτης του ιστολογίου. (Μπορείτε, σαν κουϊζάκι, να ψάξετε συγκρίνοντας με τη φωτογραφία του προφίλ...) Γύριζα από νωρίς στη Νέα Σμύρνη... Και φυσικά, είχα πάει μέχρι εκεί, με ποδαρόδρομο από το Παγκράτι (βλ. και παλιότερες αναρτήσεις). Πέρασα από παλιά στέκια, από την Πλατεία, πήρα ένα ευρώ πασατέμπο για τον ποδαρόδρομο, από τον αιώνιο Κοντόση, στην Ομήρου, ανηφόρισα την Προσκόπων Αίδινίου... Έφτασα ψηλά, στην Εθνικής Στέγης, και μπήκα στο κλειστό του Πανιωνίου... Χάζεψα τις ιστορικές φωτογραφίες στους τοίχους, την τεράστια αφίσα του Μπόμπαν Γιάνκοβιτς, πίσω από τη μοιραία μπασκέτα... Πέρασα έξω από το παλιό μπαλκόνι μας, στην Εθνικής Στέγης, από το προαύλιο της Αγίας Φωτεινής... Στο μυαλό μου, ο στίχος του Λουκιανού, ...

Πολλά θα ακούσατε και θα διαβάσατε σχετικά μετο τραγικό τροχαίο δυστύχημα των Θηβών... Αναλύσεις για το αυτοκίνητο, τους ίππους του, τα λάστιχα, τον οδηγό, την ανατροφή του... ΟΚ, επειδή ποτέ σχεδόν δεν ανοίγουμε τα μάτια μας να δούμε εκείνον που πρωτοχαράζει ένα τέτοιο δυστύχημα, διαβάστε και κάτι που ίσως δε θα πει κανείς. Ο περίφημος παραχωρησιούχος της ΠΑΘΕ, ανέλαβε την υποχρέωση ανά κάποια χιλιόμετρα δρόμου, να φτιάξει τουαλέτες. Πολύ ωραία. Και πώς φτιάχνουμε μια τουαλέτα, στην Εθνική Οδό, στη μέση του πουθενά, άραγε; Για ρίξτε μια ματιά στο σημείο, από την εποχή των έργων... Εδώ, εδώ,   και από την αντίθετη λήψη. Τι καταλαβαίνετε; Κόβουμε δέκα μέτρα από το χωράφι του μπαρμπα-Μήτσου, και στήνουμε μια τουαλέτα, επειδή εκεί λέει η χιλιομετρική θέση. Ούτε κοιτάμε αν είναι στη μέση μιας ευθείας πέντε χιλιομέτρων, αν οι ταχύτητες στο σημείο ξεπερνούν τα όρια, αν η στάθμευση σε τέτοια σημεία πρέπει να προστατεύεται με αναχαιτιστικές κατασκευές, ώστε να είναι στάθμευση κι...