ΕΣΒΗΣΕ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ...

Είναι ένα υπέροχο τραγούδι του Σταύρου Ξαρχάκου, σε στίχους του Ντίνου Δημόπουλου, από το 1968...
Αν και τόσο παλιό, το έμαθα μόλις λίγο μετά το 2004 ή 2005... Και από ποιον, παρακαλώ;
Ήταν κάτι Παρασκευές απογεύματα, έξι με οκτώ, που ο Γιάννης Διακογιάννης έκανε μουσικές εκπομπές. Στον τότε Arena FM της Αθήνας, ίσως και κάπου αλλού.
Ο Γιάννης χώριζε τέσσερα ημίωρα. Τα τρία πρώτα ήταν αφιερωμένα σε μεγάλες φωνές του ξένου ρεπερτορίου : Αζναβούρ, Μπάσεϊ, Πιαφ, Σινάτρα, Ενρίκο Μασιάς κι ένα σωρό άλλα "ιερά τέρατα"... Και στο τελευταίο ημίωρο, έκανε στροφή στο ελληνικό τραγούδι, με αφιερώματα είτε σε κάποιο συνθέτη, είτε σε ερμηνευτή...Πάριος, Χατζηνάσιος, Μοσχολιού, για τέτοια ονόματα μιλάμε...
Σήμερα, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να του ανταποδώσω αυτό το τραγούδι... Το θλιμμένο αυτό τραγούδι, το τραγούδι-κατευόδιο, πιστεύοντας ότι θα τον εκφράζει απόλυτα. Γιατί μπορεί η Ρίκα Βαγιάννη, ένα από τα καλύτερα παιδιά της δημοσιογραφίας και της τηλεόρασης, να μην ήταν παρά η θετή του κόρη, ωστόσο όταν στη σχέση δύο ανθρώπων, εκείνη τον νιώθει πατέρα της κι εκείνος κόρη του, τα τυπικά περισσεύουν...
Mακάρι ο ταλαιπρωημένος χώρος της δημοσιογραφίας να ξαναθρέψει ανθρώπους σαν τη Ρίκα, γνήσιους και αληθινούς, προσγειωμένους και χαμηλών τόνων - ακόμα και στην προσωπική τους περιπέτεια, διάολε...
Καλό ταξίδι !

Που πήγε το μικρό πουλί
της ερημιάς τ’ αηδόνι
κι έσβησε το τραγούδι του
κι η νύχτα δεν τελειώνει

Ήλιε μου, αν το βρει η παγωνιά
ζέστανε τα φτερά του
Νύχτα μου εχάθη στον νοτιά
φώτειστ’ το μ’ ένα αστέρι

(Τα ακκόρντα του τραγουδιού εδώ)

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΑ ΚΑΜΩΜΑΤΑ, ή τρία βράδια με τη μπαταρία της κουζίνας μου...

AX ! ΛΑΔΟΚΑΜΠΕ ! ...

ΤΟ ΡΗΜΑ "ΠΑΡΑΔΙΔΩ"