ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΤΙ, ΘΑ ΚΛΑΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΤΙ... Ή η δυστυχία να ζεις στην Ανατολική Αττική

Πάνε εικοσιτρία χρόνια, από το 1995, που αποφασίσαμε οικογενειακώς να μεταφερθούμε στην Ανατολική Αττική... Φτιάξαμε αυτό που λένε "το δικό μας κεραμίδι", επενδύσαμε τα αποθεματικά μιας ζωής, κι αφού πέρασε μια εφταετία μέσα σε χίλια βάσανα, μέχρι να (μισο)ολοκληρωθεί το σπίτι, αναχωρήσαμε για το Νέο Βουτζά... Την περιοχή που η αλήθεια είναι, τότε δεν ήξερε κανείς, ενώ μετά τη μάθαν όλοι από τις πυρκαγιές...

Πυρκαγιές;  Ναι, νομίζω ότι η φετινή ήταν η πέμπτη που πέρασε από το σπίτι μου, τα 23 αυτά χρόνια... Άλλες με μεγάλες ζημιές στο σπίτι (κυρίως στα κουφώματα), άλλες με μικρότερες. Τον κήπο μου, για παράδειγμα, τον έχω ξαναφυτέψει 2-3 φορές, κι ευτυχώς αυτή τη φορά (που μου φάνηκε και σαν ανέκδοτο, δηλαδή), παρέμεινε καταπράσινος εκτός από λίγα θαμνάκια που κάηκαν "για το καλό" !

Ας ξεκινήσω από το Νέο Βουτζά : ο οικισμός ατός είναι στο σχέδιο από το 1972. Εκείνη την ωραία περίοδο της Χούντας, που κάποιοι "έπιαναν" τους αρμόδιους, βάζανε μια δασική περιοχή στο σχέδιο, κράταγαν και καμιά εικοσαριά οικόπεδα, τα πούλαγαν και θησαύριζαν... Ένα τέτοιο οικόπεδο άλλωστε, σε σχετικά καλή τιμή (1100 m2 180 χιλιάδες δραχμές το 1978, όσο ένα Citroen LN) αγοράσαμε κι εμείς. 
Η περιοχή υποτίθεται ότι είχε και έχει δρόμους, διανοιγμένους όμως "κατά το δοκούν", "ηκεί και ως έτυχε", με τη μπουλντόζα να χώνεται ανάμεσα στα δέντρα, κι όπως πάει... Άλλωστε μια λήψη από ψηλά, αρκεί για να σας πείσει...
Μια περιοχή γραμμικής έκτασης 2-3 χιλιομέτρων, και βάθους άλλο τόσο, "αδειάζει" στη Λεωφόρο Μαραθώνος μέσα από τρεις εξόδους, πολύ απόμακρες μεταξύ τους, ενώ για το εσωτερικό οδικό δίκτυο, που περνάει κι από πέντε-έξι ρεματιές, καλύτερα να μη μιλήσω... Υπάρχουν σημεία που ακόμα και σήμερα δεν ξέρω να βγω αν με αφήσεις... Ποιο Ψυχικό, και ποια Φιλοθέη...

Οι δρόμοι στενοι, με έντονες κλίσεις, δύσκολοι στα βαριά οχήματα, πολύ λίγο έχουν βοηθήσει στην κατάσβεση των πυρκαγιών που πέρασαν από εδώ. Τα δε εναέρια μέσα έχουν να κάνουν μόνο με το γνωστό ελικόπτερο με τον κουβά, αφού το αεροπλάνο θα είχε καταστροφικά αποτελέσματα, αν έκανε ρίψεις μέσα σε τόσα σπίτια - αυτό άλλωστε έτσι κι αλλιώς απαγορεύεται...

Μπροστά από το σπίτι μου περνάει μια ρεματιά. καμμένη και τις πέντε φορές που μένω εδώ, αλλά και πρωτύτερα... Η ρεματιά αυτή, που περνάει τη Μαραθώνος και κατεβαίνει στο Μάτι... Η ίδια αυτή ρεματιά, που άλλοι αδειάζουν μέσα τις αποχετεύσεις τους, άλλα κομμάτια είναι κομμένα σε οικόπεδα (εγκεκριμένα από το ρυμοτομικό, παρακαλώ, μισά στι μία όχθη καιμισά στην άλλη...) Αυτή η ρεματιά, που κατεβάζει και νερά το χειμώνα... Γι αυτό άλλωστε είχε ξαναφουντώσει από πεύκα, και διόγκωσε καταστροφικά τη φετινή φωτιά μόλις πέρασε από τη χαμηλή βλάστηση των περασμένων πυρκαγιών... Μια ρεματιά που αν είχε μετατραπεί σε μια σωστή αντιπυρική ζώνη, με χοντρές κροκάλες, θα είχε σώσει τόσο κόσμο και τόσες περιουσίες...
Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα. Καθότι, ως γνωστόν, στην Ελλάδα, πρώτα χτίζουμε τα σπίτια, μετά αφήνουμε λίγο δρόμο, και μετά καιγόμαστε φωνάζοντας "πού είναι το κράτος"...

Στο Μάτι όμως, υπήρξε και μια ακόμα εγκληματική συνθήκη : τα πολύ ψηλά πεύκα, αποψιλωμένα από κλαδιά μέχρι τα 6-7 μέτρα, και μετά φουντωμένα πάνω από τα σπίτια... Καταλαβαίνετε πώς λειτούργησε όλο αυτό. Πρώτον, σαν θερμοκήπιο, με τις φλόγες πάνω από τα κεφάλια, και τον κόσμο να προσπαθεί να τρέξει από κάτω, και δεύερον, με φλεγόμενα αποκαϊδια που πέφταμε από ψηλά στους έντρομους κατοίκους... Περίπτωση να σωθείς; Αντικειμενικά, καμιά. Να το πούμε. Και να το πούμε γιατί έτσι είναι δομημένες και οι παρακείμενες κατασκηνώσεις του Αγίου Ανδρέα. Και που, να φάω τη γλώσσα μου, σε μια αντίστοιχη φωτιά στο λίγο -πια- κομμάτι που έχει απομείνει, αν ο χρόνος δεν επιτρέψει σχέδια έγκαιρης εκκένωσης, τα ίδια και χειρότερα θα θρηνήσουμε...Η φωτιά, και φέτος άλλωστε΄έκανε καταστροφές σε αρκετές από αυτές..

Η Ανατολική Αττική είναι ένα μέρος "φαρ-ουέστ"... Οικισμοί φτιαγμένοι μέσα σε μια νύχτα, αυθαίρετα σπιτάκια (συνήθως με μεταλλικό σκελετό που "βράζει" στην πρώτη φωτιά), με υποδομές και σχεδιασμό μηδέν. Χωρίς αποχέτευση, και η τιμή ζώνης κάποτε ήταν δυόμιση χιλιάρικα, παρακαλώ... Χωρίς νερό ΕΥΔΑΠ, χωρίς συγκοινωνία, με προβλήματα στη ρευματοδότηση, με προβλήματα στις βροχοπτώσεις, ένα "τέρας" που γιγαντώθηκε ειδικά μετά την κατασκευή του Αεροδρομίου, και που τώρα προσπαθεί να αυτορυθμίσει την ομαλή ζωή των κατοίκων... Αλλά τώρα δεν είναι και τόσο εύκολο... Φυσικά, ας μην προσθέσω τα μικροσυμφέροντα από πεζοδρόμιο σε πεζοδρόμιο και το κλασικό ελληνικό "εγώ θα την κάνω τη δουλειά μου, και τί με νοιάζει"...

Εστιάζουμε στη μάντρα και στους δρόμους που δεν κατέβαιναν στην παραλία. Ο αιγιαλός είναι, πραγματικά, μία από τις μεγαλύτερες παθογένειες, ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στο βιβλίο "Αυθαίρετη δόμηση στην Ελλάδα"... Αλλα ειλικρινά, πιστέυετε ότι αυτό είναι κάτι που μπορεί να λυθεί; Και πώς θα λυθεί; Θα γκρεμίσουμε τόσα αυθαίρετα πάνω στο κύμα, ή μήπως θα μπαζώσουμε τη θάλασσα για να φτιάξουμε παραλιακούς δρόμους; Ποιος θα επιτρέψει το ένα, ποιος θα δεχτεί το άλλο; Ας είμαστε σοβαροί... Θα γκρεμίσουμε το σπίτι του κυρίου Φράγκου, θα διαμορφώσουμε μια ωραία παραλία εκεί, θα βάλουμε κι ένα μνημείο, κι από δω παν κι οι άλλοι... Φυσικά εννοείται ότι το κόστος των κατεδαφίσεων βαρύνει το κράτος, και όχι τον αυθαιρετούχο... Άσε που κατεδάφιση αυθαιρέτου στην Ελλάδα, σημαίνει να πας και να αφήσεις ένα σωρό μπάζα, χωρίς καν απομάκρυνση, και άρα να δημιουργήσεις τελικά κάτι πιο αντιαισθητικό από ένα αυθαίρετο σπίτι...

Γύρω γύρω στη Ραφήνα, ξέρετε πόσα εν δυνάμει "Μάτια" υπάρχουν; Οικισμοί-ποντικότρυπες, σαν την Αγία Τριάδα, τα Περιβολάκια, τα Σκουφέικα (που μισοκάηκαν τώρα), τη Διώνη, το Δασαμάρι κοινώς Άγιο Σπυρίδωνα, σπίτια κυριολεκτικά "στου βοδιού το κέρατο", αστείοι δρόμοι προσέγγισης, γεφύρια παμπάλαια που δε σηκώνουν βαριά οχήματα, μια κατάσταση ζώντος τρόμου... Και ένα προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα, σε μια αντίστοιχη κατάσταση...

Τα προβλήματα είναι αυτά, είναι ίσως και περισσότερα, αλλά θα κλείσω αισιόδοξα... Γιατί τόσες φορές, μετά από τόσες φωτιές, η περιοχή με το μεράκι των κατοίκων, ξαναφτιαχνόταν και ξαναγινόταν όμορφη. Κι έτσι θα γίνει και τώρα... Δυστυχώς, όλα τα πράγματα σητν Ελλάδα ξεκινάνε να αλλάζουν μετά από ανθρώπινες απώλειες... Θες οι καλύτεροι δρόμοι, θες τα αντισεισμικά σπίτια, θες τα σωστά ρυμοτομικά σχέδια, όλα βελτιώθηκαν και βελτιώνονται αφήνοντας ανθρώπινα θύματα πίσω τους... Κάπως έτσι θα γίνει και τώρα... Μαθαίνουμε, αλλά μαθαίνουμε από τα λάθη μας, και μαθαίνουμε αργά...

Αλλά περνώντας από το Μάτι, θα κλάψεις. Και θα κλαις για χρόνια...

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΑ ΚΑΜΩΜΑΤΑ, ή τρία βράδια με τη μπαταρία της κουζίνας μου...

AX ! ΛΑΔΟΚΑΜΠΕ ! ...

ΤΟ ΡΗΜΑ "ΠΑΡΑΔΙΔΩ"