ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΠΑΣΧΑ (Ι) ...

2003 η χρονιά. Πάσχα στη Χίο.

Ο "Αίολος-Κεντέρης" που μας έστησε δυό ώρες στον Πειραιά...

Η περιέργεια για το ρουκετοπόλεμο στο Βροντάδο, που τελικά μπορείς να τον δεις σχεδόν όπως τον Εθνικό Κήπο από το Λυκαβηττό.

Η διαμονή στα καταπληκτικά Μεστά, που άξιζαν πολύ περισσότερο.

Το μεσαιωνικό καστροχώρι με τα καλντερίμια και τις στοές, τα βηματα που αντηχούν, τα ενωμένα σπίτια και τις συνεχόμενες ταράτσες.

Το εστιατόριο "Ο Μωριάς εις τα Μεστά" στην πλατεία, απ' όπου έχουν περάσει πλήθος επώνυμοι της υφηλίου. Οι φιγούρες του κυρ-Διονύση κα της κυρα-Πλουμής. Η χωριάτικη σαλάτα με κρίταμο...Οι νηστίσημοι χορτοκεφτέδες της Μεγάλης Παρασκευής.

Η περιφορά του επιταφίου στα λαγούμια και τα εγκώμια που αντηχούσαν σε όλο το χωριό.

Το δωμάτιο με το παταράκι.

Το νοικιασμένο τζιπάκι που αγκομαχούσε στην ανηφόρα για τον Ανάβατο. Το μοναδικό τοπίο του "Μυστρά" του Αιγαίου...

Η παραλία "Μαυρα Βόλια", έρημη μέσα στον Απρίλιο αλλά αναδεικνύοντας κι έτσι ακόμα τη σπάνια ομορφιά της.

Η τεράστια φωτιά για το κάψιμο του Ιούδα το βράδι του Μ. Σαββάτου, όπου καίγεται μια στοίβα ξύλων περίπου 5Χ5Χ3, και την άλλη μέρα τα κάρβουνά της χρησιμεύουν στο ψήσιμο των αρνιών.

Το "λαξευτό" γειτονικό Πυργί, και οι Ολύμποι, επίσης μεσαιωνικό καστροχώρι που όμως δεν κατάφερε να διατηρηθεί κόντρα στη σύγχρονη λαίλαπα...

Το ολονύκτιο παραδοσιακό γλέντι την Κυριακή του Πάσχα, που το βρήκαμε να συνεχίζεται κατά τις 8 το πρωί που σηκωθήκαμε για το λιμάνι...

Δεν γύρισα καν το μισό νησί. Δεν είδα ίσως πολύ περισσότερα.

Αλλά αυτά που είδα ήταν σίγουρα μοναδικά.

Περισσότερα για τα Μεστά στην αρχιτεκτονική σελίδα που θα βρείτε εδώ.